 |
| ||||
|
Vicky sloeg achterover door de kracht waarmee de pijl haar raakte. Ze hoefde niet eens te kijken waar hij terecht was gekomen. Het was de bekende plek, middenin haar hart. Een snerpende pijn ging door haar borst. Terwijl Vicky Beat met haar ogen in de gaten hield, trok ze de pijl er op haar gevoel met een ruk uit. Haar handen voelden nat. Ook dàt hoefde ze niet te bekijken: ze wist nu al dat het bloed was... Ze keek naar Beat en kon een nieuw pijl net ontwijken, door snel naar links te schuiven. Beats gezicht was verwrongen. Het zag er helemáál niet zo uit dat de pijlen per ongeluk uit zijn mond kwamen! Het leek wel of hij ze uitspuugde uit boosheid. "Nee!!!" riep Vicky, toen ze zag dat Beat zijn pijlen ook op de poesjes begon te richtten. Shar en Pri kropen ver weg in een hoekje. Beats aandacht werd van hen afgeleid door het gegil van Vicky. "Wat?!" riep hij. "Wou je je ook nog bemoeien met mijn katjes?!" Weer een pijl naar Vicky... Inmiddels gutste het bloed uit haar wonden. Ze drukte haar handen stevig tegen haar hart om het bloeden zoveel mogelijk tegen te houden. Ze probeerde overeind te komen. Toen dat gelukt was en ze tegenover Beat stond, zag ze een volgende angstaanjagende verandering van zijn lichaam. Terwijl Beat haar strak aankeek, begonnen zijn armen te vervormen tot harde stompe werktuigen. De hamers...! dacht Vicky. Beats armen begonnen te slingeren en maaiden in de lucht. Ze kon ze eerst nog ontwijken, maar al snel had ze een flinke klap te pakken. Weer een en wéér een! Vicky mat met haar ogen de afstand tot de trap en rende ernaar toe. De poesjes! dacht ze nog. Maar ze zag dat Beats aandacht volledig op haar gericht was. De poesjes renden al voor haar uit de trap af. "Bam!" Een beuk met een van Beats hamers trof haar nog vol op de schouder. Vicky schreeuwde het uit van pijn en angst. Nog net op tijd vóór een volgende slag kon Vicky de trap afklauteren. Ze rende en rende tot ze niet meer kon. "Help!" riep ze. "Help!" Nadat Vicky een hele tijd gerend had, kwam ze op een rustig plekje in het bos. Vicky zakte op de grond en bekeek haar wonden. Dikke blauwe zwellingen kwamen opzetten. Maar allemaal precies onder haar T-shirt: dus voor niemand anders te zien. Wel zat ze onder het bloed. Nadat ze even nagedacht had, liep Vicky richting de plek waar ze een ouder jongen en meisje van het vriendengroepje wist te vinden. Ze hoopte dat zij haar zouden kunnen helpen. De jongen en het meisje waren verbaasd Vicky zo onverwachts te zien. Vicky deed haar verhaal met horten en stoten, nog helemaal confuus van wat er gebeurd was. "Je mag best hier even blijven hoor," zei de jongen. "Maar alleen als je Beat vertelt dat je hier bent. Dat doen wij wel voor je." Vicky wist niet hoe ze het had. Als Beat wist dat ze hier was, zou hij misschien hierheen komen. Dan was ze nòg niet veilig. Maar omdat de jongen en het meisje ouder waren dan Vicky, gehoorzaamde ze en zei: "Ja, goed." Beat kwam natuurlijk direct hun kant op. Gelukkig zag hij er weer normaal uit. Hij huilde en zei dat het hem verschrikkelijk speet. En dat het nooit meer zou gebeuren. Vicky was angstig, maar Beat was toch haar vriend en ze zei: "Goed Beat, ik vergeef je." Ze ging met hem mee terug naar de hut, maar voelde zich niet meer veilig. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
