 |
| ||||
|
Het enige dat Vicky nu nog kon bedenken, was met Joshua praten. Ze ging linea recta naar de boomstam midden in het bos. Joshua kwam er al aan. Hij was er altijd, precies als ze hem nodig had. "Joshua..." huilde ze, "ik ben zó blij dat je er bent!" "Ik snap er allemaal niks meer van. En... " Ach, ze hoefde niet zoveel uit te leggen: hij begreep het tòch wel. Ze gooide zich in zijn armen en huilde, huilde tot ze niet meer kon. Joshua's sterke armen hielden haar stevig vast en wiegden haar zachtjes heen en weer. Hij zei niets. Of hoorde Vicky niets omdat ze zo moest huilen? In ieder geval: ze was bij haar grote vriend en dat was alles wat nu telde. Langzamerhand kwam Vicky tot rust. Ze vlijde zich tegen de veilige schouder van Joshua aan. "Ik wou dat ik altijd zo bij je kon blijven," zei ze. "Dat lijkt me nou heerlijk..." Joshua glimlachte, terwijl hij over haar wang streek. "Dat gebeurt nog een keer," zei hij. "Later..." Vicky besloot moedig om weer naar het hutje van haar en Perv te gaan. Ze had zoveel liefde van Joshua gekregen dat ze vastbesloten was om het zo ook aan Perv te geven. Toen ze bij het hutje aankwam, zag ze het al: Perv was weer zwart en de grond dus ook. Vicky zuchtte diep. Wat een verschil met wat ze nèt had meegemaakt bij Joshua... Het was een groot probleem geworden dat de grond zwart was, want nu kon Vicky hun hutje niet meer in. "Perv!" riep ze. "Wat moeten we nou doen? Ik kan niet meer bij je komen!" Perv lag weer languit te luieren en keek verstoord op toen Vicky hem riep. "Ik weet niet wat we eraan kunnen doen," zei hij loom. "Ik weet alleen dat ìk er niets aan kan doen," zei Vicky terug. "Maar jíj? Wil jíj er nog wel mee ophouden om van de zwarte bessen te eten?" Perv ging half overeind zitten en keek Vicky recht in de ogen. "Nee," zei hij toen, "ik wil er niks meer aan doen. Ik heb er geen zin meer in." "Ook niet voor onze vriendschap Perv?" vroeg Vicky nog smekend. "Nee," zei Perv. "Ik ben er moe van. Ik wil niet meer." Het leek alsof alle hoop die Vicky eerst gevoeld had, de bodem werd ingesleurd. Ze wist absoluut niet meer wat ze moest doen. Tranen kwamen in haar ogen toen ze zich omdraaide en wegslofte. Terug... naar de boomstam. Joshua zat al op haar te wachten toen ze eraan kwam. Wéér kwam ze met tranen. Dat Joshua daar nou nooit genoeg van kreeg... Maar nee, hij bleef altijd even lief en geduldig en luisterde eindeloos. Ook nu weer. Het hele verhaal kwam eruit. En vooral wat Perv gezegd had. Pervs besluit. Eindelijk was Vicky klaar en ze werd stil. Het was goed om zo stilletjes bij Joshua te zijn. "Joshua," vroeg ze na een tijdje, "wat vind jij ervan?" Joshua zei niet veel. Meestal niet. Maar wàt hij zei, was altijd beslist de moeite waard. Ook nu. Joshua zei maar één korte zin. Maar Vicky begreep het. Hij zei: "Het is genoeg." Zo eindigde de speciale vriendschap tussen Vicky en Perv. Vicky was allang niet meer boos op Perv, alleen verdrietig. Ze vroeg Joshua nog vaak of hij Perv wilde helpen. Ook hierop gaf Joshua een wijs antwoord: "Als hij het wil..." |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
