 |
| ||||
|
Vicky werd verschrikkelijk verdrietig van het hele besjes-gedoe. Ze wist niet meer wat ze moest doen. Ze had ook nog andere vriendjes en vriendinnetjes. Die kwamen ook bij elkaar ergens anders in het bos. Joshua was er soms ook bij. Maar niet altijd. Op een avond moest Vicky weer hard wegrennen van het hutje, door de zwarte grond. Ze kwam op de plek waar alle vriendjes samenkwamen. Er was een klein groepje dat in een kringetje op de grond zat spelletjes te doen. Vicky kwam er huilend aangerend. "Wat is er Vicky?" riep een vriendinnetje. Vicky liet zich met een plof op de grond zakken, tussen de anderen in. Ze zat in kleermakerszit en hield haar handen voor haar gezicht terwijl ze snikkend begon te vertellen van Perv en de zwarte bessen. Een ander vriendinnetje sloeg een arm om haar heen. Dat voelde veilig. Vicky keek snel om zich heen: was Joshua er ook? Nee, ze zag hem niet. Jammer... Vicky was nog niet uitgepraat toen de anderen al begonnen te reageren. "Het is niet zo erg hoor, één keer een zwart besje..." zei iemand. "Je moet het toch kunnen uitproberen?" Vicky begon: "Ja, maar Joshua heeft gezegd..." Ze werd in de rede gevallen: "Het is veel belangrijker dat jij aardig voor Perv bent!" Vicky zuchtte. Als ze eens wisten wat ik allemaal niet probeer... dacht ze. Ze keek hulpzoekend naar de twee oudste jongens van het groepje, Oudi en Vorg. Die hadden meestal de leiding omdat ze ouder waren. Zíj zouden toch wel weten hoe het moest? Vorg schraapte zijn keel en zei zonder blikken of blozen: "Vicky, wij eten zelf ook wel van die zwarte bessen." "Maar Joshua snapt best dat we niet alles kunnen doen wat hij zegt." Vicky schrok heel erg. Dàt had ze niet verwacht! Was Joshua hier nou maar, dan kon hij zèlf zeggen wat hij ervan vond. Ze begon voorzichtig: "Maar we moeten het toch wel proberen, te doen wat Joshua zegt? Hij weet het tot nu toe nog altijd het beste. Hij heeft altijd gelijk!" Nu begon Oudi onrustig heen en weer te schuiven. Geïrriteerd zei hij: "Vicky, als je er anders over denkt dan wij, dan moet je maar een ander vriendengroepje zoeken. Wíj hebben hier de leiding!" Vicky wist niet meer hoe ze het had. Ze keek het groepje rond met tranen in haar ogen, maar er was niemand die haar hielp. Wat voelde ze zich nu verschrikkelijk alleen. "Ja," zei Oudi nog. "En aan de manier waarop je nu zit, kun je al zien hoe eigenwijs je bent en dat je niet naar ons wilt luisteren!" Wat bedoelt Oudi toch? dacht Vicky. Ik zit gewoon in kleermakerszit. Is dat dan fout? Ze snapte er niks meer van en raakte helemaal in de war. "Ik wil echt wel luisteren," zei ze huilend, "maar ik wil ook naar Joshua luisteren..." De anderen begonnen weer met het spelletje waar ze eerder mee bezig waren. Het was net alsof er voor hen niets gebeurd was... |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
