 |
| ||||
|
Ze draaide zich om — en stond tot haar verbazing alleen op het paadje. Geen broer, geen vader of moeder achter haar. „Hè, doe niet zo flauw!” mopperde ze, terwijl ze naar links en rechts keek tussen de bomen. Maar er was niets te zien dan die bomen die met dat eigenaardig mooie licht in brand leken te staan. En daarbij, ze stonden veel te dicht op elkaar om er tussendoor te kunnen glippen zonder door de takken tegengehouden te worden of een boel lawaai te maken. Het vreemdst van alles was echter niet het licht, en ook niet de plotselinge afwezigheid van haar ouders en broer. Ze verbaasde zich het meest over de vrede die ze in haar hart ervoer. Ze bedacht dat ze normaalgesproken licht geïrriteerd of zelfs chagrijnig zou zijn geworden van zo’n flauw verstoppertje spelen in deze situatie. Of… bang? Maar niets van dat alles kon ze in haar hart vinden: het leek heel normaal te zijn dat ze hier alleen stond. Nu pas viel het haar ook op dat er nergens een schaduw te zien was. Ze keek omhoog, in de richting van waar de zon zojuist nog haar stralen tussen de bladeren door had afgevuurd. Niets. Dat wil zeggen, geen zon. De hele hemel leek licht te geven. Vreemd. Maar ook dit kon haar niet verontrusten. Dat was eigenlijk nog vreemder. Het zingen van de vogels was ook anders, nu. En hun gedrag nog méér: de Vlaamse gaai die zojuist nog voor hen gevlucht was, kwam nu krassend aanzeilen tussen de bomen en landde op haar schouder. Het leek wel of hij blij was haar te zien, alsof hij haar begroette als een oude bekende! Hij zag er ook heel anders uit in dit licht. Veel mooier, de kleuren waren veel helderder en toch dieper, alsof ze meer betekenden. Haar herinnering van de vogel die hevig verontwaardigd van hen wegvloog was veel bleker. Bijna alsof alle kleuren – die ze zich overigens goed herinnerde – eerst een flets aquarelschilderij waren en nu opgewaardeerd naar… het èchte. Trouwens, dat gold niet alleen voor de vogel, maar ook voor de bomen om haar heen en (dat merkte ze nu) haarzelf. Haar huid leek wel van gloeiend brons gemaakt te zijn, en de lokken van haar haar die ze kon zien schitterend goud! Ook haar kleren waren anders en leken veel mooier in dit licht. Nou ja, ik kan hier wel blijven staan, maar dat heeft weinig zin. Ik kan beter gaan kijken of ik de anderen ook kan vinden! dacht ze. Toen ze een paar meter teruggelopen had, vielen haar nog meer dingen op: de bomen, die in hun zomerse tooi waren geweest tijdens het eerste deel van de wandeling, stonden nu in bloei, droegen vruchten en hadden jonge en zomergroene bladeren — alles tegelijk, behalve kale wintertakken! Ook lag er geen rot hout meer op de bodem: overal waar ze keek groeide mos en gras, afgewisseld met ontelbaar verschillende soorten bloemen die de heerlijke geur van het bos in haar herinnering verbleekten en vervingen voor iets dat ongetwijfeld veel en veel lekkerder rook! Plotseling kreeg ze een gedachte die zó overweldigend was dat ze hem wel móést uitspreken: „Volgens mij ben ik in de hemel!” De Vlaamse gaai gaf geen antwoord. Logisch. Zou ik dan dood zijn? vroeg ze zich af. En waaraan zou ik dan zo plotseling overleden zijn op zo’n rustig bospaadje? …Of zou Jezus gekomen zijn om ons allemaal op te halen en zijn we op verschillende plekken in de hemel terechtgekomen? Eén ding wist ze zeker: de anderen waren niet opgenomen terwijl zij achtergebleven was. Daarvoor was het hier te mooi. Veel te mooi. Daarbij kon ze zich niet voorstellen dat Jezus iemand die Zijn Sleutel aangenomen had, achter zou laten. Ze wist het zeker: ze was niet op de Aarde op dit moment! Vol verwondering liep ze door tot aan het begin van het paadje wat nu uitkwam bovenaan een flauwe helling, bezaaid met mooie bloemen en druk bezocht door prachtige vlinders. De gaai had zich weer teruggetrokken tussen de bomen. Intussen had ze één van de vruchten die aan de bomen hingen, geplukt en geproefd. Héérlijk gewoon! Plotseling stond ze stokstijf stil. Haar hand met de vrucht erin zakte — tegelijk met het openvallen van haar mond — naar beneden. In de verte, maar zó onvoorstelbaar groot dat het nog steeds dichtbij leek, lag iets dat leek op een hoge berg of een ontzagwekkend grote kubus dat heldere licht uit te stralen. Ze realiseerde zich dat dit bergachtige ding de glans van puur goud had en herinnerde zich meteen wat het was: de Stad met de gouden straten waar ze al zoveel over had horen praten! Een Bijbeltekst kwam in haar op. „In het huis van Mijn Vader zijn vele woningen…” Dat had Jezus gezegd, herinnerde ze zich. Het gevoel was fenomenaal: ze was dus ècht in de hemel! Hoeveel zouden het er wel niet zijn? Ze kon haar ogen er niet vanaf houden en had zeker een kwartier zo gestaan toen haar aandacht getrokken werd door iets blinkend wits onder de bosrand die schuin naar links voor haar uit in de verte verdween. Ze maakte met enige moeite haar ogen los van de Stad, en richtte zich op dat witte, stralende plekje daar. Ze kon door de bloemen niet goed zien wat het was en begon onwillekeurig in de richting van het stralende wit te lopen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||