 |
| ||||
|
Tachtig kilometer per uur met Mirjam achterop — en nóg heeft hij het gas niet volledig open! Nou ja, Mirjam is ook niet bepaald een zwaargewicht met haar slanke, aantrekkelijk gevormde zachte lijfje dat zich nu stevig en warm tegen hem aandrukt terwijl ze giert van het lachen om de spanning die deze rit op dit gloednieuwe racemonster van een scooter hen biedt. Normaal had Albert deze bak nóóit kunnen betalen en hij weet zélf niet hoe hij nou eigenlijk aan het geld gekomen is dat hij halverwege de afgelopen week in zijn gymtas had gevonden. Het briefje dat erbij had gezeten had er echter niet om gelogen: „Als jij zwijgt, komen er ook geen vragen.” Goed. Hij had zelfs meneer Van der Heyden er niet naar gevraagd. En die had ook niet laten merken dat hij er vanaf wist. Prima zo. Hij kan de scooter goed gebruiken en het heeft hem al iets interessants opgeleverd: ieder meisje zou nu graag met hém uit rijden gaan! En hij kan zélf kiezen wie hij meeneemt! Mirjam, dus. In zijn ogen het allermooiste meisje van het Christelijk Gymnasium „Franciscus van Assisi”. Meteen in de brugklas had Albert al de kriebels in zijn buik gekregen zodra zij in zicht kwam — een sensatie die de afgelopen jaren alleen maar versterkt was door de ontwikkeling van haar uiterlijk. Vanuit de geheime bijeenkomst was hij linea recta naar haar huis gereden om haar op te halen zoals hij met haar afgesproken had. En op dit moment kan hij haar niet zien. Beter nog: hij voelt haar! Alleen die ervaring is al genoeg om al zijn aandacht op te eisen. Zijn lichaam reageert sterk op haar: hij gloeit helemaal! Plotseling wordt hij uit zijn droom gerukt door een gil van Mirjam die niets met lachen te maken heeft. In een flits ziet hij nog het oranje vlaggetje voor zich wapperen en trekt hij de remmen aan — maar het is al te laat: hij kan de kleuter met geen mogelijkheid meer ontwijken. Verschillende geluiden en ervaringen lijken met de scooter en het kinderfietsje mee te botsen: de krijsende banden van de scooter, de klap van de botsing, Mirjams gil en die van het kind. Alles in slowmotion. De kleuter — een jongetje met een rood petje op — die door de lucht zeilt en op het ruwe fietspad smakt. De schaduw van de scooter die onder hem wegvliegt. Mirjams hoofd dat tegen het zijne aanklapt. Het fietsje dat met een paar salto’s in een voortuin belandt. De grond die ineens weer versnellend op hem afkomt en uiteindelijk een korte, maar diepe stilte. „Mamáááá!!!” De kleuter. In paniek. Niet dood. Gelukkig. Albert probeert overeind te komen en verwacht niets dan pijn. Maar moeiteloos leunt hij eerst op zijn ellebogen om even later kwiek overeind te springen. Mirjam! Wáár is ze? O, daar! Met bonzend hart loopt hij op haar toe terwijl hij uit zijn ooghoeken een vrouwspersoon aan ziet komen rennen die hard om Jasper gilt. De moeder van de kleuter, vermoedt hij. Dan valt hem, terwijl hij Mirjam overeind helpt, plotseling iets op. Hij kijkt naar zijn handen en ellebogen. Niets vreemds. Of eigenlijk: iets héél vreemds: hij heeft al eens eerder een klap met een brommer gemaakt en toen lagen zijn handen, knieën en ellebogen pijnlijk en bloederig open. Maar nu heeft hij geen schrammetje — zelfs zijn kleren zijn onbeschadigd! Hij staart naar Mirjam, die door de schrik alle kleur uit haar gezicht lijkt te zijn verloren, en laat zijn ogen langs haar lijfje gaan. Ook aan háár is niets bijzonders te zien — nou ja, dat wil zeggen: geen verwondingen… „Alles okay?” vraagt hij, terwijl hij het trillen van zijn stem in bedwang probeert te houden. Ze knikt verward: „Ik heb me helemaal geen pijn gedaan!” „Ik óók niet… Raar, hč?” Dan dringt het huilen van de kleuter ineens weer tot Alberts bewustzijn door. Hij draait zich om en ziet dat Jaspers moeder het jochie aan een vlug onderzoek onderwerpt terwijl ze hem een half boos, half opgelucht standje geeft omdat hij van het erf af was gegaan. Het kind lijkt ook in orde te zijn en enkel te huilen van de schrik. Tuut tuuuut!!! Enkele tientallen meters verder staat een groeiend aantal auto’s te wachten. De scooter had in zijn vaart een stuk van de brede berm omgeploegd en ligt nu midden op de provinciale weg de doorgang te versperren. „Pak jij het fietsje? Dan pak ik de scooter,” vraagt Albert aan Mirjam, waarna hij zo snel hij kan naar de scooter rent en het ding overeind probeert te hijsen. Dat valt niet mee, maar al snel kan de rij wachtende auto’s weer doorrijden. Vijf minuten later zitten Albert en Mirjam weer achter elkaar op de scooter. Zonder problemen was de motor gestart en aan de buitenkant was ook geen kras of breuk te ontdekken geweest. Ze hadden nog even met de moeder van het kind gesproken. Ze was wel overstuur geweest, maar ook blij dat niemand gewond is geraakt. Nu gaan Alberts gedachten weer naar de reden van dit wonder. Waarom waren ze niet gewond? Hij denkt dat hij het antwoord wel weet. Een grijns van groeiend geloof trekt over zijn gezicht. Eerst een nieuwe scooter en nu iets wat sterk lijkt op onkwetsbaarheid! Zijn dag kan niet meer stuk! Dan wordt zijn aandacht weer naar Mirjam getrokken, ook al zorgt hij ervoor hem nu beter te verdelen tussen haar en de weg. Ze houdt hem nu nog steviger vast dan vóór de klap. Dus ook dáár is nog wat goeds uit voortgekomen… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
