 |
| ||||
|
Stil wandelen twee kleine figuurtjes langs het stille water van de Middellandse Zee. Hij heeft zijn arm om haar schouders geslagen en haar hand houdt zijn middel stevig vast. Ze zijn net een dag getrouwd en dit is hun huwelijksreis. Naar Italië. Van hem had het allemaal niet gehoeven. Hij was even lief in Nederland gebleven. Maar ja, hij is verliefd en heeft alles voor haar over. Maar nu ze hier zijn, valt het hem toch allemaal best wel mee. Nu zijn ze op weg naar het zigeunerkamp. De manager van het hotel, waarin ze momenteel verblijven had hun een tip gegeven. Het schijnt dat de rondtrekkende groep mensen elk jaar rond deze tijd de inwoners van dit kleine dorpje vereren met een bezoek. ‘Een feest met muziek en dans,’ had de manager gezegd. Natuurlijk kon het kersverse echtpaar zo’n verleiding niet weerstaan en met een kleine omweg via het strand zijn ze hun doelgerichte wandeling begonnen. Als ze bij het zigeunerkamp, dat is opgeslagen op een veldje net buiten stad, zijn aangekomen, zien ze dat het een echte publiekstrekker is. Overal staan mensen en van verre is het melodieuze gejengel van een viool en het enthousiaste geluid van klappende handen te horen. Harry en Daniëlle begeven zich direct in het gejoel en staan al gauw enthousiast mee te klappen en te roepen temidden van de andere feestvierende toeschouwers. Na een halfuurtje dansen, valt het Harry op dat er een rij staat bij een klein tentje. Er hangt een handgeschreven bordje boven de ingang waarop enkele onbegrijpelijke woorden staan geschreven. Terwijl Daniëlle nietsvermoedend doorswingt en klapt, vraagt Harry met zijn beste Engels aan een mannetje dat naast hem staat wat de woorden betekenen. De vriendelijke dorpsbewoner weet in gebrekkig Engels aan Harry duidelijk te maken dat daar een waarzegster in zit. Met een serieus gezicht en een onheilspellende klank in zijn stem vertelt hij dat het een ‘echte’ is. „Ze heeft de gave!” Harry’s interesse is gewekt en als de rij bij de tent nagenoeg is verdwenen sleept hij Daniëlle mee naar de ingang. Hij vertelt haar niet wat de woorden boven de ingang betekenen. Het enige dat hij kwijt wil is dat het een verrassing is. Inwendig weet hij wel dat ze niet naar binnen zou willen gaan, als ze zou weten wat haar binnen te wachten stond. Als het hun beurt is, gaan ze naar binnen en daar zien ze een vrouw zitten in typische zigeunerkledij. Voor haar op de tafel liggen een aantal Tarotkaarten en een glazen bol. Aan hun kleding en huidskleur ziet de dame ogenblikkelijk dat ze weer enkele toeristen voor zich heeft staan en ze probeert het niet eens in het Italiaans. Ze nodigt hen direct in het Engels uit om te gaan zitten op twee stoelen tegenover haar. „U wilt uw toekomst weten, ja?” vraagt ze. Daniëlle kijkt Harry met smekende ogen aan. „Ach, schat, je gelóóft hier toch niet in?” is zijn antwoord op haar blik. „Het is alleen maar voor de lol. Net zoals de horoscopen in die vrouwenblaadjes van je.” Dat is een gemene zet, weet hij. Maar het is wel effectief. Daniëlle haalt haar schouders op en antwoordt de vrouw met een zucht, terwijl ze haar schouders ophaalt: „Ik kan je niet tegenhouden, lieverd.” Harry legt een stapel bankbiljetten op tafel, in de hoop dat het genoeg zal zijn. Aan de glinsterende ogen van de zigeunerin te zien is het in ieder geval niet te weinig geld. Dan begint de oude vrouw haar Tarotkaarten te schudden. Vervolgens brandt ze los: „Jij niet bang zijn, mooi vrouw. Niet eng. Niets aan hand.” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||