 |
| ||||
|
‘Hoi Mike, hoe is het, lang niet gezien,’ zei een zeer bekende stem. Gevoelens van gemis en verlangen stroomden door Mike heen. Hij wist niet goed wat hij moest doen. Moest hij op haar afstappen en haar omhelzen? Hij wist het niet. Eén ding wist hij zeker, hij had haar gemist, maar hij moest ook aan Joan denken. Tegenstrijdige gevoelens borrelden bij hem naar boven. Hij ging tegenover haar zitten en keek haar aan. Hij kon zien dat zij ook een beetje aangeslagen was. Hij wist niet zeker waardoor dat kwam, doordat hij haar niet gelijk omhelsd had of doordat ze zich realiseerde dat ze toch ook nog wat voor hem voelde. ‘Hoi Martine,’ Mike hoorde hoe zijn eigen stem niet echt vast klonk, ook al was hij bijge-komen van zijn verbazing. Hij ging gauw verder, ‘wat doe je hier? Weet je dat ik me grote zorgen om je gemaakt heb?’ ‘Sorry Mike, ik weet dat we veel te bespreken hebben, en ik zou niks liever, maar het kan nu eenmaal niet,’ zei Martine, en keek naar haar handen en speelde met haar armband. Mike realiseerde zich dat het de armband was die hij haar ooit voor haar verjaardag had gegeven. ‘Misschien moeten we dat toch maar eerst doen, eerder kan ik niet verder, Martine!’ zei Mike als reactie, ‘We moeten echt praten over alles wat er gebeurt is.’ ‘Nee Mike, daar hebben we nu geen tijd voor.’ ‘Waarom niet?’ ‘Het is veel te gevaarlijk, en het wordt nog gevaarlijker,’ zei Martine, ‘vooral na wat ik vandaag heb gedaan.’ Dat laatste was haast niet verstaanbaar, maar Mike had het toch gehoord en keek Marti-ne doordringend aan. ‘Wat heb je gedaan?!’ ‘Ik heb iets ontdekt,’zie Martine. Voordat ze verder kon gaan, werd er op de deur ge-klopt. Mike keek geïrriteerd op. ‘Verwacht je bezoek?’ ‘Nee, niet dat ik weet,’ zei Mike en liep naar de deur. Hij opende de deur en zag Joan staan. ‘Hoi Joan, wat een verrassing,’ zei Mike, nadat hij over de eerste schik heen was. ‘Hoi Mike, ik denk dat het tijd is om te praten,’ reageerde Joan. Voordat ze verder kon gaan ging de kamerdeur open en verscheen Martine in de deuropening om te zien wie er was. Ze stonden tegenover elkaar en keken elkaar aan. ‘Zo dus dit is nu Martine,’ zei Joan, die zich als eerste herstelde, ‘goed ik denk dat het dan het beste is dat ik nu ga, en dan kunnen jullie gezellig samen kletsen.’ Joan had zich al omgedraaid en wilde weglopen. ‘Wacht nou even, Joan,’ zei Mike tegen haar. ‘Waarom, het is toch duidelijk of niet dan,’ zei Joan met pijn in haar stem en ogen. Mike wilde net reageren, toen Martine naar hen toe liep. ‘Ik wil jullie niet onderbreken hoor, maar ik denk dat we hier nu geen tijd voor hebben,’ zei ze. Joan en Mike keken haar aan. ‘Er zijn nu belangrijkere dingen aan de hand,’ ging ze verder. Joan keek van Martine naar Mike en keek hem niet begrijpend aan. ‘Zullen we weer naar binnengaan en daar verder praten,’ zei ze, ‘dat lijkt me beter dan hier op de gang staan te vergaderen.’ Mike en Joan stemden in en met z’n drieën gingen ze weer naar de woonkamer. Daar zaten ze tot diep in de nacht te praten over de situatie die gecreëerd was door de actie van Martine. ‘Ik zou bijna betrapt worden,’ zei Martine, ‘ik dacht echt dat m’n laatste uurtje dan ge-slagen had. Maar dat viel nog mee, vlak voordat ze naar het punt liepen waar ze me konden zien, werd hun aandacht afgeleid en liepen ze een andere kant op. Op dat punt ben ik uit mijn schuilplaats gekropen en ben ik naar de uitgang gelopen. Ik vond dat ik wel genoeg had gezien, en ik had geen zin om nog langer gevaar te lopen.’ ‘Nou ik geef je geen ongelijk,’ reageerde Mike. Maar voordat hij weer verder kon gaan met zijn reactie zei Martine: ‘Laat me nu even uitpraten, ik ben nog niet klaar met m’n verhaal.’ ‘O sorry, ga maar verder,’ zei Mike. ‘Goed, ik liep dus naar de uitgang, maar ondertussen was ik toch wel nieuwsgierig naar hetgeen hun aandacht afleidde, dus ik keek in die richting en wat ik daar zag. Nou ja wat ik daar zag, het was eerder wie ik daar zag. En je zult het echt niet geloven maar ik zag toch echt Peter daar lopen.’ Ze bleef even stil om de reacties van haar toehoorders te zien. Ze zag dat haar woorden effect hadden. Joan en Mike waren zeer verbaasd. Maar voordat ze iets konden zeggen, ging Martine verder met haar verhaal. ‘Ja, ik kon het ook niet geloven, maar hij liep daar toch echt, en hij praatte met hen. Maar goed dat was dus mijn redding. Als hij er niet was geweest, dan weet ik niet wat er met me gebeurd zou zijn. Eigenlijk wil ik dat ook helemaal niet weten. Maar goed, ik liep dus zo snel mogelijk naar buiten. Ik kwam dus weer bij de bosrand, zonder dat ik ontdekt was. Ik bleef daar een poosje zitten, om alles op een rijtje te zetten. Ik was nieuwsgierig wat zijn relatie tot de rest was. Ik kon het maar niet bedenken. Maar ik wist wel dat ik naar jou toe moest Mike, dus ik ben naar jouw appartement gelopen. Maak je niet ongerust, ik heb heus wel gekeken of ik niet gevolgd werd,’ zei Martine er snel achteraan toen ze de reactie op Mike’s gezicht zag. ‘Maar goed, toen ik hier aankwam, had ik het gevoel dat ik niet alleen was. Het voelde anders dan anders, er was iets veranderd. Dus ik ging naar binnen en …’ ‘Wat wil je zeggen dat je hier vaker komt en een sleutel hebt!?’ onderbrak Joan haar ver-ontwaardigd. ‘Rustig, Joan,’ zei Mike in een poging haar te kalmeren. ‘Joan, hier hebben we nu geen tijd voor. Ik was nog niet klaar met m’n verhaal, dus pro-beer je gevoelen tegenover mij binnen te houden en onderbreek me alsjeblieft niet meer, oké?’ onderbrak Martine haar met een kille ondertoon. Joan was gelijk stil, en Martine ging verder met haar verhaal. ‘Goed waar was ik geble-ven, o ja, ik ging hier dus naar binnen. En ik controleerde elke kamer. Zo kwam ik dus uit op de woonkamer. En hetzelfde als jou net met mij overkwam, gebeurde dus met mij. Toen ik de woonkamerdeur opendeed, zat hij hier in dezelfde stoel als ik zit. Ik kon maar niet bedenken hoe hij binnengekomen was. Hij was net zijn verhaal aan het vertellen, toen we jou hoorden aankomen, Mike. Dus toen heeft hij zich verstopt in de keuken. Ik wilde je het net vertellen, maar toen ging de deurbel en daar kwam jij, Joan. Maar nu is het dus tijd dat hij zijn verhaal doet dus als we met z’n allen naar de keuken gaan, dan kan er eindelijk gepraat worden over dit alles.’ Zo besloot Martine haar verhaal. Ondertussen was ze al opgestaan en maakte ze een uitnodigend gebaar naar de keukendeur. Ze liepen de keuken binnen en daar aan de tafel zat hij. Hij zat daar gewoon, net of het normaalste zaak van de wereld was, een kopje koffie te drinken. Joan keek naar Mike, die met stomheid geslagen was. Ze snapte het niet en zei dat dan ook. Mike kwam langzaam zijn verbazing te boven en stapte op de man af, die al van zijn stoel was opgestaan. Ze omhelsden elkaar, net als oude vrienden dat doen na een lang weerzien. Mike kon het nog steeds niet geloven dat hij het was. Maar Joan wilde nu toch wel eens weten wie dit was en maakte dat weer duidelijk. Mike zei: ‘Joan dit is nu Peter, Peter dit is Joan.’ ‘Zo Mike, dit is nu dus je verloofde,’ zei Peter toen hij Joan de hand schudde. ‘Peter zullen we het daar nu niet over hebben,’ onderbrak Mike Peter voordat hij verder kon gaan. ‘Maar hoe kan het, je ouders zeiden dat je vermoord was.’ ‘Ja, de politie in Zwolle hadden je lichaam gevonden,’ mengde Joan zich in het gesprek. ‘Ik moest mijn dood wel in scène zetten,’ zei Peter, ‘en waarom, kan ik jullie nu niet ver-tellen. Ten eerste omdat het al veel te laat op de avond is, het is ondertussen al half drie ’s nachts. En ten tweede omdat dit geen veilige plek meer is. Ik heb het vermoeden dat Joan gevolgd is, toen ze hierheen liep. Dus het is denk ik, het beste als we een tijd en plaats afspreken om dit gesprek voort te zetten.’ Iedereen was het met hem eens. Alleen Joan mokte toch een beetje, omdat ze niet kon geloven dat ze gevolgd zou zijn. Peter ging met Martine mee naar de kamer boven het restaurant van Steven. En Mike moest nog wat dingen doen in zijn appartement voordat hij met Joan een schuilplaats kon opzoeken. Toen Mike klaar was, wilden ze net weggaan en stonden al bij de voordeur, toen er op de deur geklopt werd. Joan wilde al naar de deur toe lopen, omdat ze dacht dat het Martine of Peter was, die iets vergeten waren. Maar Mike hield haar tegen. Ze wilde zich losrukken, maar ze stopte toen ze de blik in Mike’s ogen zag. Ze stonden waarschuwend, ze wist gelijk dat er iets goed mis was. Mike stuurde haar naar de slaapkamer. Daar moest ze het balkon op gaan en proberen weg te komen. Ze vroeg hoe hij dan weg kwam, maar hij wuifde haar vraag weg en zei dat ze daar geen zorgen hoefde te maken. Als ze hier weg kon komen, moest ze gelijk naar Martine en Peter gaan. Joan ging met tegenzin weg. Ze maakte zich zorgen om Mike. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
