 |
| ||||
|
Martine stond toe te kijken, ze hoopte dat ze niet te veel op zou vallen. Ze zat op grote afstand van het pakhuis, aan de rand van het bos. Ze had een goed beeld van de omgeving, ze nam zoveel mogelijk in zich op, met het idee dat het misschien nog wel van pas zou kunnen komen. Ze zat er nu al uren en het begon langzaam donker te worden. In al die tijd, dat ze daar zat, was er niks gebeurd. En dat vond ze toch opvallend. Je zou toch denken dat er wel iemand rondliep of dat er nu zo langzamerhand toch wel eens lichten aan gingen in het gebouw. Martine werd er onrustig van. Ze was blij dat Mike haar de basistraining had gegeven die FBI-agenten krijgen. Waaronder het overleven, het schaduwen, het wachten enz. Ze dacht aan Mike, ze was hier naar Australië gekomen om naar hem te zoeken. Maar zee had hem nog steeds niet gevonden, zelfs geen spoor van hem. Ze had wel een spoor opgepikt van de maffia van Australië. Ze dacht dat Mike mis-schien gevangen was genomen. Maar ja dat zou ze dan zien. Ze kon hun laatste gesprek nog heel goed voor de geest halen. Waarschijnlijk was hij hem allang vergeten. Maar goed, daar moest ze nu niet aandenken, ze had belangrijkere zaken aan haar hoofd. Nu was het zaak om zo veel mogelijk te weten te komen, zonder gezien te worden. En als ze genoeg informatie verzameld had dan moest ze nog weg zien te komen, ook zonder gezien te worden. Dus veel tijd om aan Mike te denken had ze niet. Ze zag nog steeds geen teken van leven in het gebouw en ondertussen was het donker geworden. Ze wist dat ze nu maar eens op onderzoek uit moest gaan. Ze kwam uit haar schuilplaats en sloop langzaam naar het gebouw toe. Ze sloop naar een deur aan de zijkant van het gebouw. Ze probeerde hem open te maken, het was niet op slot. Ze deed de deur open en stapte naar binnen. Mike was ondertussen aangekomen bij de vermoedelijke schuilplaats van Martine. Hij wist niet zeker of ze daar was, maar hij vond de kans daartoe wel erg groot. Het was een kamer boven een restaurantje. Hij had haar verteld, dat hij er vroeger wel eens heeft gezeten, voor undercoverzaken. Want het restaurantje was een ontmoetingsplaats voor mensen met een twijfelachtige achtergrond en beweegredenen. Mike kende de eigenaar en wist dat die betrouwbaar was. Ook al was die natuurlijk van alle praktijken, die in zijn zaak afspeelden, op de hoogte. Ook wist hij alles van Mike. Ze waren eigenlijk zeer goede vrienden. Mike ging vaak naar hem toe voor advies over van alles. Het was nu al een tijd geleden dat hij er geweest was. Mike liep het restaurantje binnen en liep gelijk naar Steven, de eigenaar, toe. ‘Sorry Steven, maar ik moet eerst even naar boven.’ ‘O, maar daar is niks meer hoor,’ reageerde Steven, ‘kom even mee naar m’n katoor, we moeten praten.’ Aan de toon waarop Steven het zei, kon Mike merken dat het iets ernstig was, dus volgde hij Steven naar achteren. ‘Ga zitten,’ zei Steven, terwijl hij op de stoel tegenover zijn bureau wees. Nadat Mike plaats had genomen begon Steven met zijn verhaal. Het was al donker tegen de tijd dat Mike weer terug naar zijn appartement liep. Hij dacht aan wat Steven hem allemaal verteld had. Het verontrustte hem allemaal en hij maakte zich mee zorgen over Joan en Martine. Hij wist dat ze bieden wel voor zichzelf konden zorgen. Hij had Joan meegemaakt tijdens een aantal zaken. En hij had Martine alles geleerd wat hij zelf wist en ze had er aanleg voor. Maar toch. Het werd steeds gevaarlijker. Hij was ondertussen weer bij z’n appartement aangekomen. Er was iets veranderd, hij voelde het, maar hij kon het gevoel nog niet echt plaatsen. Hij liep naar de deur toe en zag dat die gewoon dicht zat. Hij probeerde hem open te maken, maar het was op slot. Dus precies zoals hij het had achtergelaten. Maar het gevoel was er nog steeds, dat Mike bleef op zijn hoede. Hij draaide de sleutel om en deed voorzichtig de deur open. Ondertussen haalde hij zijn pistool te voorschijn en liep voorzichtig naar binnen. Hij sloot de deur achter zich en liep de gang door. Bij elke deur in de hal bleef hij staan en deed het voorzichtig open en keek naar binnen. Zo kwam hij bij de woonkamer uit, zonder dat er iets vreemds te ontdekken was. Hij opende de deur van de woonkamer en liep naar binnen met z’n pistool in de aanslag. En wat hij daar zag, hij wist niet goed wat hij moest doen. Hij liet zijn pistool zakken en keek verbaasd naar wie daar zat. In zijn woonkamer zat… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
