 |
| ||||
|
Mike liep ondertussen naar de deur toe, waar voor de derde keer, maar nu veel indrin-gender, op geklopt werd. Mike deed de deur open en probeerde zo kalm mogelijk te blij-ven. Hij keek de persoon die voor de deur stond aan en wist instinctief dat hij een grove fout gemaakt had. Hij had met Joan samen moeten vluchten. Maar zo zou ze meer kans hebben om weg te komen. En hij, ja hij wist nog niet precies wat er met hem zou gebeuren, maar hij maakte zich wel zorgen. De mannen liepen zijn appartement binnen en dwongen hem op een stoel. Ze bonden hem erop vast. Joan was op het balkon en probeerde naar het balkon beneden haar te komen. Ze maakte zich zorgen om Mike en wilde niets liever dan teruggaan. Maar ze wist dat dat niet kon, ze moest hier weg zien te komen, Mike zouden ze later wel ophalen. Ze kwam met een bons neer op het balkon. Ze keek snel het appartement binnen en zag dat er niemand thuis was. Ze forceerde het slot van de balkondeuren en liep naar binnen. Ze verkende voor de zekerheid het appartement op aanwezigen. Maar ze zag niemand. Ze liep naar de deur en gauw het appartementencomplex uit, op zoek naar Martine en Peter. Martine en Peter waren ondertussen bij Steven aangekomen. Steven kwam al naar buiten en liep ze tegemoet. Hij gebaarde ze dat ze naar het steegje achter het restaurant moesten gaan. Ze liepen naar achteren en daar stond Steven. Hij was opgewonden: ‘Nou Mike heeft het dus weer voor mekaar gekregen hoor, volgens mij kan hij niet dieper in de problemen raken dan hij nu al is.’ Martine en Peter keken hem verbaasd aan. Steven zag dat en zei: ‘Ja, ik ben van alles op de hoogte hoor, maar alles wordt nu toch wel veel gevaarlijker dan ik had gedacht. De kamer van Mike hierboven, is overhoop gehaald. Ze kwamen hier binnen, 3 grote kerels, nou daar kan ik dus niks tegen beginnen. Ze gingen gelijk naar boven, ze wisten dus precies waar ze moesten zijn. En dat geeft me ook de kriebels. Ik dacht echt dat niemand van het bestaan van deze kamer afwist. Maar dat heb ik dus fout gedacht. Maar goed, gelukkig was Mike hier niet, maar toch, je moet hem vertellen dat hij zich hier voorlopig niet meer kan laten zien.’ ‘Goed dan hebben we dus een probleem, want we gingen hier juist heen, omdat we dachten dat we hier veilig zouden zijn,’ reageerde Martine, ‘eigenlijk moeten we nu weer terug naar Mike, maar mijn gevoel zegt dat er iets gebeurt is en dat het daar ook niet meer veilig is.’ Peter en Steven waren het met haar eens. ‘Hé, was dat Joan die ik daar langs zag lopen?’ zei Steven plotseling. Hij liep gauw zijn restaurant binnen, om een paar minuten later met Joan weer naar buiten te komen. Joan zag eruit als een opgeschrikt hert. Nadat ze wat gekalmeerd was, vertelde ze wat er gebeurd was. Ze vertelde wat er gebeurd was nadat Peter en Martine vertrokken waren. Dat ze een poosje op het balkon was blijven staan om te kijken wat er zou gebeuren. Ze had gezien dat Mike op een stoel werd vastgebonden en toen leek het voor haar veiliger om weg te gaan. En zo eindigde ze hier. Ze maakte zich zorgen om Mike. De rest deelde dat gevoel met haar. Ze over-legden wat ze nu zouden gaan doen. Mike helpen of niet? Ze besloten dat ze eerst een veilig adres zouden gaan zoeken, en vandaar uit de rest van de plannen zouden uitvoeren. Martine zei dat ze nog wel een plaats hier in de buurt wist, waarvan ze zeker was dat die veilig was. En zo belanden ze bij Ann Miller, een goede bekende van Martine. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
