 |
| ||||
|
“Wacht maar, ik pak hem wel!” riep Bertrand en hij zette één grote stap naar rechts, bukte zich en pakte de telefoon van de oplader. “Goedenavond, Vanderlinden.” “Goedenavond meneer Vanderlinden, u spreekt met Frans van Oostrum, Karlijns mentor. Ik wilde eens vragen hoe het gaat.” “Ach, goedenavond, wat fijn dat u belt!” “Maar vanzelfsprekend. We missen Karlijns aanwezigheid toch wel in de klas,” zei de geschiedenis docent en Bertrand kon horen aan de manier waarop hij het zei dat hij erbij glimlachte. “Ze doet altijd goed mee met de les en kan altijd zo fijn rake opmerkingen maken, waar je dan toch wel even over na moet denken en bij stil moet staan.” “Haha, ja, dat klinkt bekend. Dat klinkt inderdaad als onze Karlijn.” Vanaf de bank werd Bertrand onderwijl een nieuwsgierig vragende blik toegeworpen. Maar bij de volgende woorden van Bertrand was het alsof er ineens een lichtje opging bij het meisje en brak er een glimlach door. “We hopen, dat ze volgende week weer halve dagen naar school kan. Dat is wel zo fijn voor het ritme. Al zal dat niet voor lang zijn, helaas.” “Inderdaad, dat kan ik me ook indenken. Maar het moet natuurlijk wèl gaan,” zei Frans van Oostrum. “Maar hoe bedoelt u, niet voor lang?” “We hebben vandaag net bericht van het ziekenhuis gehad over de opname. En die zal al over tweeënhalve week zijn. “Ach…” Even bleef meneer Van Oostrum stil, en dacht na. “Eens even kijken, tweeënhalve week zei u?” “Ja.” “Dan begint nèt de laatste toetsweek, hier op school…” “Ja, daar zal ze dan niet aan deel kunnen nemen, ben ik bang…” “Dat zou jammer zijn…, maar misschien kunnen we daar wel iets op vinden. Morgen hebben we weer vergadering. Ik zal het eens in de groep gooien, hier. Zoals ik het nu kan zien, staat Karlijn er prima voor en zou bevordering naar VWO 2 geen enkel punt moeten zijn. Ik kan me alleen indenken, dat sommige van mijn collega`s toch graag nog wat meer cijfers zouden zien…” “Nou, dat horen we dan graag van u. We willen best meedenken met een eventuele oplossing. Maar mag ik u ook op het hart drukken, dat u uw collega`s ervan doordringt dat het een zware tijd gaat worden voor Karlijn. Zowel geestelijk als lichamelijk. Er is de laatste tijd al zoveel op dat meisje afgekomen, en ze slaat zich er ons inziens dapper door heen.” “Dat zonder meer,” antwoordde meneer Van Oostrum. “Ik doe mijn best voor Karlijn. Ze heeft gedurende het hele schooljaar ontzettend goed haar best gedaan. En dat heeft geresulteerd in goede punten bij de meeste vakken. Voor wat betreft wiskunde en natuurkunde, daar zal volgend schooljaar iets meer aandacht aan besteed moeten worden, wellicht in de vorm van bijles. Maar ik denk, dat dat dan ook wel resulteren zal in twee voldoendes.” “Voor die twee vakken doet ze ook, zo niet nog méér, haar best. Het wil alleen niet zo lukken. Ik vermoed dat ze meer de talige aanleg van mijn vrouw geërfd heeft.” “Ach, daarmee kom je er ook,” zei Frans van Oostrum met wederom een hóórbare glimlach. “Ja, dáár heeft u gelijk in,” antwoordde Bertrand. “Ik zou het fijn vinden op de hoogte gehouden te worden van alles rondom Karlijn en de ziekenhuisopname. Zullen we proberen de lijntjes zo kort mogelijk te houden de komende tijd?” “Ja, graag. Hartelijk dank voor uw belletje, meneer Van Oostrum. Dat waarderen we.” “Graag gedaan, fijne avond nog.” “Dank u. Van hetzelfde!” “Karlijns mentor,” zei Bertrand tegen Janine toen hij de keuken binnenliep. “Ah. Alles goed?” “Ja, hij wilde gewoon even informeren hoe het gaat.” “Fijn zo`n betrokken mentor. Die zouden er meer moeten zijn.” “Ja, ik heb wel het idee dat hij z`n best gaat doen voor Karlijn voor wat betreft de overgang en het missen van de laatste schoolweken…” “Gelukkig maar. Ik had hem anders zelf inderdaad ook wel even willen bellen om te vragen hoe en wat. Maar dat is nu dan geregeld?” “Ja, morgen hebben ze vergadering en zou hij Karlijn aanhalen. We hebben afgesproken de lijntjes zo kort mogelijk te houden, dus… en dat telt van beide kanten. Ik neem aan dat hij ons ook op de hoogte houdt van de gemaakte afspraken op school met de verschillende docenten.” “Ja, dat zal dan vast wel. Anders bellen we er toch volgende week of die week erop even zelf weer achteraan?” “Karlijn mag volgende week ook zelf weer naar school, hè. Die kan ook wel even wat vragen aan de docenten…, ook al heeft ze daar misschien niet zo`n zin in…” Bertrand leunde achterover en tikte Karlijn, die net nieuwsgierig om het hoekje gekeken kwam, op haar neus. “Het is voor haar eigen bestwil.” “Hmhm, ik zal wel vragen als dat moet,” zei Karlijn met zichtbaar frisse tegenzin. “Goed zo, Karlijn. En dan gaan we nu eten,” zei Janine terwijl ze de pan met afgegoten aardappels terug op het gasstel zette. “Zo, kom op meiden, we gaan eten,” zei Bertrand eenmaal aan tafel. “Even de handen sluiten en de ogen vou…” Maar nog voordat Bertrand zijn zin afgemaakt had barstten Steffie en Karlijn in lachen uit. Ook Janine kon zich niet meer goedhouden en lachte mee. “Nou als we uitgelachen zijn en gebeden hebben, dan vertellen jullie maar eens over wat je allemaal beleefd hebt vandaag,” grijnsde Bertrand, nadat het ook tot hem doorgedrongen was wàt hij precies gezegd had. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
en die mentor is inderdaad erg betrokken daar mogen er zeker meer van zijn!!! ik heb nog geen "echt" gesprek met mijn mentor gehad!!