 |
| ||||
|
Steffie had Koen zondagavond nog een sms`je teruggestuurd, omdat het vooruitzicht van nieuwsgierige blikken en reacties van haar jongere zus, als die zou zien dat Koen haar ophaalde, wel het laatste was waar ze op zat te wachten. En zo had Koen haar die ochtend een straat verderop staan opwachten, en ze waren samen naar school gefietst. In het begin hadden ze allebei niet veel gesproken, maar de warme, verlegen uitgewisselde glimlachen hadden genoeg gezegd. Na een paar kilometer had Koen haar gevraagd hoe haar zondagmiddag geweest was, en Steffie vertelde wat ze die middag allemaal gedaan en beleefd had… behalve het beeldje dat ze van buurman Reindert gekregen had, dàt kwam niet ter sprake. Ze had geen idee hoe ze dat zou kunnen vertellen, inclusief de gevoelens die het bij haar opgeroepen had, zonder dat zij als eerste het toch voor beiden overduidelijke zou moeten uitspreken of zonder dat het er, door dat beeldje en alles eromheen te noemen, te dik bovenop zou liggen dat ze hem meer dan gewoon leuk vond. Want in haar gedachtegang hield ze nog altijd een slag om de arm. Het zou immers toch maar zo kunnen zijn dat Koen er toch anders over dacht, en dat ze zijn gedragingen anders interpreteerde dan hij ze bedoelde omdat ze zèlf dat erin wilde zien. En dus had ze in een oogwenk besloten dàt, voor haar toch wel heel belangrijke maar ook lastige, detail weggelaten uit haar verhaal. Veel tijd om over haar besluit na te denken had ze echter niet, want na haar wedervraag aan Koen hoe zijn zondag verder verlopen was, had Koen een enthousiast verhaal afgestoken over zijn bezigheden gistermiddag. Hij was daar nog druk mee bezig toen ze de school in liepen, totdat hij ineens bleef haken met het lusje van zijn rugzak… achter de vingers van meneer Bleeksma. Meneer Bleeksma had met de voor hem typerend chagrijnige blik naar Koen gekeken, had zijn hoofd geschud en gezegd: “Mè-neer Rademakers…, zou het niet handiger zijn als we zèlf een beetje beter op onze spullen zouden letten? Netheid en zorgvuldigheid zijn deugden, weet u.” Niet-begrijpend had Koen hem aangekeken, maar ook enigszins geërgerd, omdat hij gestoord was in zijn verhaal, maar vooral omdat hij de in zijn ogen mooie uitdrukking op Steffies gezicht even gauw had zien verdwijnen als de vragende blik op zijn gezicht verschenen was, na het zien en horen van meneer Bleeksma. `Die vent verpest ook altijd àlles!` dacht Koen boos in zichzelf, maar hij had het fatsoen op kunnen brengen om netjes “Wat bedoelt u, meneer Bleeksma?” te vragen. Eigenlijk meer omdat hij niet zat te wachten op een middag corvee dan dat hij de plicht voelde om netjes te zijn richting deze docent. “Ik bedoe-hoel, jongeman, dat u dit hier in het vervolg wel eens beter mag opruimen.” Tussen duim en wijsvinger hield Willem Bleeksma een grafische rekenmachine. “Aaaah, dáár was-ie. Ik dàcht al van het weekend, ik kan hem nergens vinden,” zei Koen. Hij wilde de rekenmachine van meneer Bleeksma aanpakken, maar deze trok hem gauw weer naar zich toe. “Ah, u dacht dat dat zo makkelijk ging, meneer Rademakers?” vroeg Willem Bleeksma met een gemene grijns op zijn gezicht. “Inschattingsfoutje uwerzijds.” Koen keek de man eens vragend aan. “Ja, u denkt toch werkelijk waar niet dat ik u hier `s ochtends vroeg sta op te wachten, alleen omdat ik van het retourneren ben?” “Zou anders wèl heel aardig van u zijn, meneer,” probeerde Koen nog vriendelijk te zeggen, al merkte hij zelf ook dat er een sarcastisch ondertoontje in doorklonk. “En ik zit hier óók niet om aardig gevonden te worden,” reageerde meneer Bleeksma razendsnel. “Het lijkt me het beste dat u hem zelf tijdens de grote pauze eens even op komt halen bij mij in het OLC. Hm, wat denkt u daarvan, meneertje Rademakers?” “Dat is eigenlijk niet zo handig, meneer,” zei Koen, die zich nu zichtbaar begon te ergeren aan het irritante gedrag van meneer Bleeksma. “We hebben straks wiskundetoets, ziet u. En dan is het wel héél handig om dàt ding erbij te hebben.” Koen wees eens naar het apparaatje dat nog steeds in het bezit van de economiedocent was. “Dáár had u dan eerder aan moeten denken, meneer Rademakers,” zei Willem Bleeksma en hij liep met kaarsrechte rug en zijn neus in de lucht bij de twee vandaan. “Tssss, wat dènkt die vent wel?” zei Steffie uit voorzorg zacht maar behoorlijk verontwaardigd. “Ja…,” zei Koen en hij haalde z`n schouders eens op. “Ik weet het ook niet…, maar hoe maak ik nou straks die toets? En ik heb al niet veel kunnen oefenen doordat ik dat ding dus kwijt was.” “Oh daar weet ik wel iets op,” zei Steffie met een kleine twinkeling in haar ogen, nadat ze even nagedacht had. “Volgt u mij maar.” “Oh nee, niet jij óók al met dat ge-u…,” verzuchtte Koen. En terwijl hij met Steffie meeliep en inwendig genoot van de twinkeling in haar ogen deed hij net alsof hij ineens erg moe was. Steffies idee de grafische rekenmachine van Nina te lenen had goed uitgepakt. In de kleine pauze had Koen nog een aantal formules kunnen voorprogrammeren en hij had het idee dat de toets aardig gelukt was. In de grote pauze was hij naar meneer Bleeksma gegaan en had Steffie met haar vriendinnen buiten op hem staan wachten. Het had wel een half uur geduurd voordat Koen, samen met een klasgenoot die hij klaarblijkelijk ook uit de klauwen van meneer Bleeksma had weten te redden, eindelijk naar buiten kwam. De drie vriendinnen hadden zich al zorgen lopen maken, maar de brede grijns op het gezicht van Koen deed alle zorgen in één keer als sneeuw voor de zon verdwijnen en zorgde ook bij de drie dames voor een grote glimlach op hun gezichten. Het had Koen behoorlijk wat overredingskracht gekost, maar het was hem gelukt meneer Bleeksma ervan te overtuigen dat het krabben van kauwgom onder de stoelen en tafels in de aula er nou niet bepaald direct voor zou zorgen dat hij zijn rekenmachine nooit weer onbeheerd achter zou laten in het openleercentrum. Hij had best willen toegeven dat het stom geweest was van hem, maar om daar nu meteen straf voor te moeten incasseren? En ook nog een straf die totaal niet in relatie stond met de gemaakte fout? De drie vriendinnen waren onder de indruk. Normaalgesproken liet meneer Bleeksma zich totaal niet van zijn onredelijke standpunten afpraten, maar blijkbaar had Koen de juiste snaar weten te vinden, of had Bleeksma een week momentje gehad… Hoe dan ook, zo hadden ze tenminste samen nog even kunnen genieten van een kwartiertje pauze in de lekkere, warme middagzon. Aan het einde van hun lange schooldag waren Koen en Steffie met de hele vriendengroep weer naar huis gefietst. Tijdens het laatste stuk terug naar huis, dat Steffie alleen gefietst had, had een aantal momenten van die dag die voor een glimlach gezorgd hadden nog eens de revue gepasseerd in Steffies gedachten. En zo kwam ze tot groot geluk van Janine, die zich de laatste tijd toch wel stilletjes zorgen maakte om haar oudste, die middag fluitend thuis uit school. Het was een gezellige dag geweest en Steffie was er zichtbaar weer van bijgekomen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
