 |
| ||||
|
Zoals Karlijns vader en moeder haar beloofd hadden, mocht ze na het weekend weer halve dagen naar school. Proberen. Met zorg had Karlijn samen met haar moeder gekeken welke lessen ze zou volgen. Ze waren overeengekomen, dat ze drie tot maximaal vier lesuren per dag zou mogen bijwonen. En toen Janine doorgekregen had dat Karlijn alleen haar favoriete vakken en docenten in het lijstje aan het zetten was, had ze daar gauw een stokje voor gestoken. Samen waren ze erover eens geworden, dat ze gedurende de week in ieder geval één les per vak meemaakte, de rest van de uren mocht Karlijn dan zelf invullen. Voor het begin van het eerste lesuur werd Karlijn al overstelpt door de vele vragen van haar klasgenootjes. Ze werd er maar wat verlegen van. Aan de ene kant vond ze de aandacht en het feit dat ze blij waren haar weer te zien wel leuk, maar aan de andere kant deed de vele aandacht voor haar situatie en haar persoontje zich terug trekken in zichzelf en haar eigen gedachtewereldje. Gelukkig waren Nina, Bjorn en Adriaan in de buurt en wisten die haar op den duur een beetje af te schermen van de vele aandacht. De vier vrienden waren, tot hun eigen schik, blij dat de bel voor het eerste lesuur schelde. Nederlands van mevrouw De Ridder, één van de uren die Karlijn zelf ingevuld had. Omdat ze mevrouw De Ridder een fijne en aardige docent vond, èn omdat ze goed was in Nederlands. “Goed dames en heren, dan gaan we nu door naar het volgende woord. En dat is “epibreren” en betekent zoals we kunnen lezen: druk bezig lijken met niks doen.” “Oh,” floepte Jevy eruit. “Dat doet mijn vader ook altijd. Die is daar héél goed in”. De klas lag dubbel van het lachen, maar mevrouw De Ridder, die best tegen een geintje kon, had de klas snel weer bij de les. “Nu weten we dus wat endoniemen en exoniemen zijn. Wie kan mij nog een voorbeeld geven?” vroeg mevrouw De Ridder tegen het einde van het lesuur. Netjes stak Adriaan zijn vinger op en wilde naar aanleiding van het korte knikje van mevrouw De Ridder net zijn mond open doen…, maar Anoek was hem voor. “Of we roepen het antwoord gewoon door de klas,” zei mevrouw De Ridder met een belerende blik richting Anoek. De rest van de klas lachte en Adriaan stak zijn vinger weer omhoog. “Ja, Adriaan, zeg het eens?” “Ik zat te denken aan Keulen, mevrouw.” “En weet je daar ook het endoniem van?” “Ja, Köln.” “Heel goed.” “Èn ik weet óók nog een ànder exoniem!” “Oh ja? Welke dan?” “Cologne,” zei Adriaan trots. “Nou, geweldig jongen!” complimenteerde Nathalia de Ridder haar leerling. “Ja, zo ken ik er ook nog wel een paar!” zei Matthijs minderwaardig. “Berlijn, Aken, Beieren, het Zwarte Woud…” Nathalia de Ridder schudde haar hoofd eens. Ze kon zich na al die jaren nog steeds verbazen over het gedrag van sommige van haar leerlingen. “Oeh, oeh, oeh…, ik weet ook nog een goeie!” riep Nina, die net als haar lerares Nederlands totaal niet onder de indruk was van Matthijs` flauwe opmerking, terwijl ze op haar stoeltje op en neer wipte en een moedige poging deed haar vinger zo hoog mogelijk de lucht in te steken. “Nou, vooruit… Nina.” “Vlissingen,” zei het meisje triomfantelijk. “Vlissingen?” vroeg mevrouw De Ridder, die dacht dat ze deze les toch tot in de puntjes voorbereid had, zodat niemand haar zou kunnen verrassen. Toch was het Nina klaarblijkelijk gelukt. “Ja, Vlissingen.” “Vertel.” “Nou,” zei Nina, die erg veel van geschiedenis hield. “Vroeger in de Gouden Eeuw was Vlissingen een belangrijke handelsstad. En daardoor heeft het veel exoniemen, zoals bijvoorbeeld Flushing en Flessinga. En die worden tegenwoordig nog steeds gebruikt ” “Hé, dat ken ik! Flushing is van “The Nanny”,” riep Matthijs. “Ik ook! Heel persoonlijk zelfs!” riep Thomy nu. “Flessinga is onze buurman!” Waardoor de jongen, zoals gewoonlijk, weer de lachers op zijn hand kreeg. Nathalia de Ridder keek eens op de wandklok die achterin het lokaal hing. Nog twee minuten voor het einde van deze les. Dit was niet meer de moeite om nog een ander onderwerp aan te snijden noch om de jongens tot stilte te manen. “Noteer allemaal even het huiswerk, en dan inpakken. Maar wacht nog even tot de bel gegaan is. Enne… Karlijn blijf jij nog éven zitten?” Met haar ogen draaiend keek Karlijn naar Nina, die begrijpend haar mondje scheef trok, haar wenkbrauwen optrok en al schouderophalend fluisterde: “Ik wacht wel op de gang.” Karlijn knikte dankbaar met een flauw glimlachje op haar gezicht. Dit was wel het laatste waar ze zin in had…, ze had nog zo gehoopt dat ze gewoon normáál naar school zou kunnen gaan… Ze zat ècht niet te wachten op een speciale behandeling…, al kon ze het goed vinden met mevrouw De Ridder, tòch had ze liever gehad dat haar lerares haar gewoon had laten gaan, zònder extra praatje na de les. “Goed, dan pak ik nu mijn “dat-wat-gedaan-moet-worden” er even bij,” zei Adriaan en hij keek om naar Karlijn en Nina. “Je wàt?” vroeg Nina nog een beetje afwezig kijkend naar Karlijn. “M`n agenda,” lachte Adriaan breeduit. “Nina en Adriaan zit eens niet zo te kletsen. Adriaan draai je om en schrijf het huiswerk in je agenda,” corrigeerde mevrouw De Ridder. “Ja mevrouw, maar daar hadden we het net over,” verklaarde Adriaan zich al omdraaiend nader. “Wat valt daar nou nu al over te praten. Het staat gewoon op het bord en je kunt het zo overnemen?” vroeg mevrouw De Ridder. “Nee mevrouw, we hadden het over de agenda.” “Wat is er met de agenda dan?” “Dat is “dat-wat-gedaan-moet-worden”,” verklaarde Adriaan en terwijl hij over zijn schouder naar achteren keek, zei hij: “Maar dat wist Nina blijkbaar niet. Die heeft niet op zitten letten bij Latijn.” “Die heeft niet op zitten letten bij Latijn,” herhaalde Nina zachtjes op zeurderige toon, terwijl ze tegen Adriaans stoelpoot trapte en hem eens flauw aankeek. Adriaans enige reactie was een knipoog richting Karlijn en een brede glimlach naar Nina. “Ach so. Ja, inderdaad agenda is Latijn voor “dat-wat-gedaan-moet-worden”. Daar heb je helemaal gelijk in,” glimlachte Nathalia de Ridder. ”Maar heb je nu in de tussentijd je huiswerk al overgenomen? Dan kan ik het weer uitvegen.” “Monumentje mevrouw. Nog twéé, één woordje. Ja, ik heb het!” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
net zoals de vorige !!! haha en de bestorming van de klas en allemaal vragen zie het al voor me. Logisch ook als je lang bent weggeweest en er heel wat op je af komt 
