 |
| ||||
|
Zo snel als ze konden, maar nog steeds zonder de koningin en de andere wetenschappers tegen te komen, zwommen koning Silvaeo en zijn gemengde gezelschap naar de diepe mijngang. Daar dook de koning zèlf samen met generaal Korfos in de Put van Toenak om te controleren of Quevéra daar tòch niet weer op de één of andere manier met haar groep was teruggekeerd. „Niet, helaas,” bromde Silvaeo, zodra hij en de generaal na een paar lange minuten weer uit de put opstegen. Zwijgend zwom hij weer voorop, dieper de gang in die ze eerder die dag met een goede reden de flippers hadden toegekeerd. Direct beneden hem zwom Tirashya, stil en gespannen. Naast hem bleef de generaal op zijn post en achter dat drietal peddelde Rehinor met Eliyna en Lidhia boven zich, gevolgd door Ishtaran, Toenak, Murox, Ashtroc en de bewaking. De stilte duurde lang, vond Lidhia, die zich steeds meer realiseerde hoe grimmig de situatie zich kon ontvouwen… Niet alleen de situatie bood een onprettig vooruitzicht. „Dat ziet er niet fijn uit, nee,” huiverde Lidhia, toen ze de vreemd gevormde openingen voor haar vader en Tirashya zag opdoemen. „Die geheime gang van jóú lijkt me leuker, Tirsch!” Tirashya knikte haar instemming maar zei niets. O, natuurlijk, bedacht Gabriëlle. Ze wil zo min mogelijk geluid veroorzaken omdat ze die echo’s daar eng vindt! „Tirashya, de enige manier waarop wij kunnen weten of je moeder daar binnen is gegaan, is met één van jouw impulsen,” sprak Silvaeo voorzichtig richting het jonge meisje, dat haar armen gevouwen hield alsof ze het koud had. Gabriëlle leefde mee met het medeleven dat Lidhia in een omzichtig gefluisterd „Aaaah!” tot uiting bracht. Tirashya knikte nog eens. Het was duidelijk dat ze dit moment verwacht had. Silvaeo vervolgde: „Ik weet hoe vervelend dat hier voor je is, en ik weet óók dat het nog veel vervelender is dat ik je zal moeten vragen om scherp te luisteren of je moeder je impuls misschien beantwoordt.” Weer knikte Tirashya. „Absolute stilte, nu,” gebood Silvaeo achterom, al werd dat verzoek al met vooruitziende blik en algemene zwijgzaamheid ingewilligd. Tirashya pakte haar vaders hand beet en trok zich dichter naar hem toe. „Houd me vast — zoals vroeger?” fluisterde het meisje kleintjes, waarop ze vlak onder hem ging zwemmen en Silvaeo zijn armen beschermend om haar middel sloeg. De stilte die volgde werd niet onderbroken door enig hoorbaar geluid, maar het moment dat Tirashya haar signaal uitstootte, herkende Gabriëlle aan de acute bewustwording van het feit dat zij weer aan Lidhia’s fysieke oppervlakte dreef… |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||
Maar ik zal me inhouden 
