 |
| ||||
|
Onderweg in de auto zat Steffie stil met het beeldje van buurman Reindert in haar handen. Toen hij het aan haar gegeven had, had ze in razend tempo rode blossen op haar wangen gekregen. Het beeldje deed haar denken aan die ochtend, en aan wat ze had willen en kunnen en misschien zelfs ook wel had mòeten zeggen…, van zichzelf dan… Tot haar grote geluk dachten haar vader en buurman Reindert dat ze de blossen kreeg omdat ze zo verrast was en omdat ze het mooi vond. Ze wàs ook verrast en ze vònd het beeldje ook mooi, héél mooi zelfs, maar die blossen hadden toch een heel andere reden… Nu zat ze stil over het hoofdje van het jongensfiguurtje, dat zo te zien liefdevol een meisje optilde, te aaien en bekeek ze het beeldje eens goed. Ze lette totaal niet op Karlijn en Nina, die samen het hoogste woord voerden met alle verhalen die ze het afgelopen weekend beleefd hadden. Nina spreidde juist met groot plezier een deel van haar nieuwe woordenschat ten toon: ”Oh, en klouk…, dat zei oma toen we vertelden over de jongens die de grote kool in het tuintje van buurman Reindert wilden stelen. En hoe buurman Reindert Sikkie toen ingezet had bij de verjaging van de jongens. En dat die jongens toen hals over kop over het hek wilden springen om te vluchten, maar dat die ene jongen met z`n broekspijp bleef steken achter één van de houten palen. En in plaats van dat hij er nou voor zorgde dat hij loskwam en weg kon rennen, riep hij de andere jongen terug om hem te helpen. In de tussentijd had buurman Reindert al een emmer met water uit de regenton gehaald en die gooide hij zó met een grote zwaai over de jongens heen.” “Aha, en nu weet jij dus wat dat woord betekent?” zei Bertrand lachend om de enthousiaste verteltrant van Nina. “Ja-ha,” glunderde Nina. “Want oma vond het niet erg klouk van die beide jongens. Dat betekent dan dat die persoon niet al te slim is.” “En dat bleek toch ook wel ,” lachte Karlijn. “Jaja, die oma van jullie toch hè. Vind je ook niet Steffie?” vroeg Bertrand zijn oudste om ook haar bij al het plezier te betrekken. Maar Steffie was diep in gedachten verzonken en reageerde niet op de vraag van haar vader. “Steffie?” “Hûh? Ja, pap?” “Sliep je meid?” “Neuj…, niet echt.” Plots richtten zich twee paar vragende ogen, links van Steffie op haar, die elkaar daarna razendsnel weer opzochten en betekenisvolle blikken uitwisselden. “Het is een lang, druk weekend geweest voor je, hè meid?” zei Janine en ze keek even kort naar achteren. Ze zag Steffie dromerig naar het beeldje dat ze van buurman Reindert gekregen had staren en glimlachte eens. “Hmhm,” reageerde Steffie met een reactiesnelheid die ver onder het normale gemiddelde lag. “Lange, drukke dagen. Maar wel leuk, hoor.” “Gelukkig maar.” Veel tijd om enige aandacht aan Steffie te besteden was er niet, want de beide andere dames hadden al gauw weer het hoogste woord, al keek Karlijn onderwijl nog wel even polsend naar haar oudere zus. Ergens bij Utrecht in de buurt ging het berichtentoontje van Steffies telefoon: “Klop, klop.” Steffie pakte haar mobieltje uit haar broekzak en ontgrendelde het. “Afzender onbekend,” mompelde ze zacht. “Hm”. Ze begon te lezen: Hoi Steffie, hoop dat je het leuk hebt bij je oma. Zal ik je morgenvroeg ophalen? Fietsen we samen naar school. Groetjes, Koen Langzaam keek Steffie naar links, zonder haar hoofd ook maar iets te bewegen. Gelukkig waren Karlijn en Nina te druk met elkaar bezig om zich bezig te houden met Steffie. Zacht ontsnapte er een kleine zucht van opluchting, en nu durfde ze voorzichtig tegen haar mobieltje te glimlachen. Haar hart maakte een sprongetje van blijdschap, een rare kriebel liep door haar buik en haar gedachten raasden door haar hoofd. Ze kreeg het ineens warm en voelde nu zelf de warme, rode wangen opkomen… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
