 |
| ||||
|
De kleine boerderij stond eenzaam in het stille, besneeuwde landschap, 1499 meter boven de zeespiegel. Aan de voetsporen te zien, was de bewoonster al in geen weken verder geweest dan haar eigen huis en de aangrenzende stal en schuur. Uina Dadora was ’s winters afgesloten van de rest van de wereld. Pas eind maart, soms zelfs begin april, kon het smalle bergpad naar de bewoonde wereld gebruikt worden, als de meeste sneeuw gesmolten was en het puin van de kleine lawines door bosbouwers was opgeruimd. De maan had een betoverende werking op het landschap. De sneeuw glinsterde als een berg edelstenen, er ging een zacht, lichtblauw schijnsel vanuit. Bij iedere windvlaag kwam er een nieuw laagje poeder uit de bomen naar beneden gedwarreld. De sterren gaven dit alles een nog mooiere aanblik, maar de bewoonster had hier geen oog voor. De luiken van de boerderij waren potdicht om de kou buiten te sluiten. Gitta was uit bed gestapt. De haard had nog nagegloeid van die avond, en met een paar dunne stammetjes erbij was het vuur weer opgelaaid. Langzaam werd de kamer behaaglijk warm. In de nis van het raam stond een olielamp die zacht schijnsel door de kamer verspreidde. Met Wolf aan haar voeten en een warme deken van schapenwol om zich heen, zat Gitta op een oude leunstoel en staarde in het vuur. Boven het vuur op de schoorsteenmantel stond een twintigtal houten beeldjes. Gemzen, in allerlei soorten en maten. De eerste paar waren wat vreemd van postuur, maar naar mate de rij vorderde, leken ze steeds echter en mooier. Gitta zat stil, met haar knieën opgetrokken en haar armen er omheen geslagen. Doodmoe was ze van iedere keer weer die gebroken nachten. De stilte waar ze zo naar verlangd had, vloog haar in de winter soms zo aan en de nachtmerries die ze kwijt hoopte te raken, waren alleen maar erger geworden sinds ze hier woonde. Maar de simpele boerderij beschikte niet over elektriciteit om een muziekje aan te zetten om de spoken uit haar hoofd te krijgen. Gitta was aan zichzelf overgeleverd. Wolf jankte zacht, legde zijn kop tegen haar benen aan. Even verscheen er een flauwe glimlach op Gitta’s gezicht. “Je bent mijn trouwe schat, Wolf,” zei ze. “Maar het is niet genoeg... ik kan het niet alleen...” Haar gedachten leken af te dwalen. Toen fluisterde ze zacht: “Misschien moet ik gewoon toegeven, dat ik hulp nodig heb. Als ik ze nou eens schrijf... zouden ze nog iets van me willen weten, nadat ik ze zo in de steek heb gelaten?” De lamp flakkerde even. Gitta rilde, ondanks de warme deken. Wolf likte haar hand, duwde zacht met zijn neus tegen haar been aan. “Je hebt gelijk, Wolf.” Ineens vastberaden stond ze op en liep naar een simpele maar mooie ruw houten kast toe. Ze opende de rechter deur, die piepte in de oude scharnieren. Op de tast pakte ze een schrijfblok van de hoogste plank. Ze fronste toen haar vingertoppen tegen iets hards aan stootten. Haar hand reikte verder, en pakte iets hards van de plank af. Haar handen beefden toen ze de vorm herkende. Een prachtig bewerkt houten kruis lag zwaar in haar hand. Het hiervoor zo eenzame, bange gezicht leek ineens te veranderen. Woede en haat namen bezit van de blauwe ogen, en de mond vertrok tot een harde, smalle streep. “Er is geen God,” gromde Gitta en het leek uit het diepst van haar hart te komen. Zonder ook maar één ogenblik te twijfelen, gooide ze het kruis in het haardvuur met een kracht die de stammetjes in elkaar deed zakken. Ze wendde haar gezicht af van de vlammen, pakte schrijfblok en pen en begon te schrijven. In de haard grepen de eerste vlammen het kruishout aan, hongerig likten ze aan dit droge stuk hout. Alleen Wolf zag hoe de vlammen eerst oranje, toen rood en blauw kleurden en het kruis in recordtempo verteerden. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
