 |
| ||||
|
Marit keek naar wat haar zojuist in handen was gedrukt. De envelop zat niet dichtgeplakt. Met ineens bevende vingers trok ze er een ansichtkaart uit, die met een net, zakelijk handschrift beschreven was. Misschien moet je gewoon gaan. Ik ben er voor je als je wilt praten. Daaronder stond een mailadres en zijn naam: Matthias Bauer. Marits handen beefden nu zo erg dat de kaart bijna uit haar vingers viel toen ze hem omdraaide. Op de voorkant stond een roodbruine gems. En om de een of andere reden gaf die gems haar een heel raar gevoel... * * * De gems stond doodstil op het bergpad. Een blonde vrouw keek ademloos toe hoe hij haar aanstaarde. Ze had van alles verwacht, toen ze gekraak hoorde in de struiken, maar geen gems. Die beesten hoorden hier niet te lopen, ze wandelde op amper 1100 meter hoogte! De vrouw kreeg kramp in haar rechterbeen en verzette dat zo voorzichtig mogelijk. Ze zuchtte teleurgesteld toen het dier hier toch van leek te schrikken. Met sierlijke sprongen dook hij van het pad af, verder naar beneden. De vrouw deed een paar passen naar voren om te kijken waar hij heen ging. Een ongerust gevoel bekroop haar; de weg naar Scuol lag hier vlak onder! “Kom terug!” fluisterde ze. Op dat moment hoorde ze een auto aankomen. De geluiden die volgden, kwamen als een vertraagde echo bij haar binnen. Gepiep van remmen en banden. Gekraak van hout en knappende takken. Brekend glas, donderend geraas van vallende stenen. En daarna oorverdovende stilte, die na een paar seconden werd doorbroken door gegil, hoog gegil... gegil dat niet op leek te houden. Een natte neus op haar hand deed Gitta Maier wakker schrikken. Ondanks de kou plakte de flanellen pyama aan haar lichaam door al het zweet. Ze beefde en voelde de adrenaline nog door haar lichaam razen. De beelden waren verdwenen, maar het gegil bleef komen. Pas toen de natte neus dit keer haar gezicht aanraakte, besefte ze dat ze zichzelf hoorde gillen. Gitta sperde haar ogen wijd open, en sloot haar mond. Het gegil verstomde. Langzaam begonnen haar ogen te wennen aan het duister in de kamer. Ze herkende haar eigen, vertrouwde meubels en voelde hoe haar hart een rustiger tempo kreeg. Met diepe teugen haalde ze adem. Opnieuw voelde ze de natte neus. “Oh Wolf... stopt het dan nooit?” Gitta stopte haar hoofd in de warme vacht van haar Australische Herder en huilde. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||
Heb net een poosje met een achternichtje uit Australië heen en weer zitten chatten, en toen ging ik jouw nieuwste post lezen… gems… ja… dus… kwam even heel raar binnen, hihi. Maar ik ben weer terug in het Nederlands, leest toch iets prettiger 