 |
| ||||
|
Hoofdstuk 3 De tentoonstelling ,Daar is Papa’. Judith zit al een hele tijd op het muurtje van hun voortuin. Ze stoot Chris aan, die met een stokje probeert om een kevertje op zijn rug te duwen. ‘Hč hč, dan gaan we eindelijk', verzucht Chris. Judiths vader sluit de auto af en geeft Judith een knuffel. ‘Zo, we kunnen naar het museum”, zegt hij opgewekt. 'En, gaat Chris ook mee?’ ‘Ja, Chris mag ook mee van zijn moeder, leuk hč’, antwoordt Judith. ‘En daarna gaan we frietjes eten, heeft Mama gezegd.’ ‘Wat een feest’, zegt Papa. Hij opent de voordeur en gaat het huis in. Chris en Judith zijn al helemaal klaar om te vertrekken. Floris komt bij hen op het muurtje zitten wachten. Na een paar minuten komen papa en mama het huis uit. ‘Zo, en wie gaat er mee naar China?’ roept Papa vrolijk. ‘Ik’, ‘Ik’, ‘Ik’, klinkt het uit drie monden. Judith, Chris en Floris lopen mee naar de auto en doen snel hun gordels om. ‘Luister eens’, zegt Mama, ik wil even wat met jullie afspreken. Ze zijn net aangekomen op de parkeerplaats van het museum. Mama wil de kinderen nog wat vertellen voor ze naar binnen gaan. ‘Het zal waarschijnlijk wel druk zijn in het museum’, zegt Mama, ‘dus Floris, blijf je goed bij ons, zodat we elkaar niet kwijt raken? En Judith, als jij en Chris nou zorgen dat jullie elkaar ook niet kwijt raken, dan hoeven we tenminste niet naar elkaar te zoeken straks.’ ‘Ja Mam’, zegt Judith, maar eigenlijk heeft ze nauwelijks geluisterd. Mama is soms veel te bezorgd, vindt ze. Ze wil graag naar binnen. ‘Kom maar mee, dan gaan we’, zegt Papa, en de kinderen rennen snel vooruit naar de ingang van het museum. Nadat Judiths vader heeft betaald lopen ze door een gang naar de eerste zaal. Er zijn heel veel mensen, maar daar tussendoor zien de kinderen glazen bakken staan met voorwerpen erin. Iedereen heeft bij de kassa een boekje over de tentoonstelling gekregen en Floris ziet al snel dat daarin plaatjes staan van de voorwerpen die in de bakken liggen. ,Kijk Mam, in mijn boekje staat ook een plaatje van dat poppetje’, roept hij. Hij laat trots aan mama het plaatje zien dat hij gevonden heeft. Judith neemt Chris mee, van bak naar bak, maar al die kleine beeldjes en vaasjes vervelen haar snel. En het is ook zo druk dat ze steeds moeite moet doen om de voorwerpen goed te kunnen zien. ,Zullen we maar weer verder gaan?’ vraagt ze telkens als ze nog maar net bij een nieuwe bak met voorwerpen staan. ,Ja, dit vind ik niet zo leuk’, zegt Chris dan, en al snel hebben ze alle glazen bakken in het zaaltje gezien. ,Mam, mogen wij alvast verder lopen?’ vraagt Judith aan Mama. ‘Ja hoor, doe dat maar’, zegt Mama, dan zien we jullie straks wel weer. Judith trekt Chris mee de gang op. Papa en Mama zitten in hun boekjes te bladeren terwijl ze bij de bakken staan. Floris probeert van elk voorwerp een plaatje in zijn boekje terug te vinden. Maar als blijkt dat er niet van elk voorwerp een plaatje in staat, wordt hij ongeduldig. ’Mama, gaan we verder, ik heb mijn boekje al helemaal uit’, zegt hij. ‘Nog even geduld, Floris, Mama en ik willen nog even rondkijken’, zegt vader. Hij geeft Floris een hand, en Floris laat zich gedwee meenemen. Ondertussen zijn Judith en Chris in een wat donkere gang gekomen. Er staan prachtige verlichte beelden aan beide zijden van de gang. Judith ziet een mooie zwaan en nog andere vogels. Dit vinden ze best leuk om naar te kijken. Papa en mama komen ook de gang in, met Floris. ‘Wat een mooie beelden hč’, zegt Mama tegen Judith,‘kijk, dat is een kraanvogel, en dat is een gans.’ ‘Ik vind die zwaan mooi’, zegt Judith. ‘Zijn deze beelden heel oud, Mama?’ ‘Ja. Deze beelden komen net als die kleinere beeldjes uit het graf van de 1e keizer van China.’ ‘Paste dat er allemaal wel in dan’, vraagt Judith verbaasd. ‘Een graf is toch niet zo groot?’ Mama gaat tegen de muur van de gang staan, zodat andere mensen makkelijk langs haar heen kunnen lopen. ‘Weet je, die keizer van China vond zichzelf zo belangrijk, dat hij een heel groot graf voor zichzelf liet bouwen, het werd eigenlijk een ondergronds paleis. Hij wilde alle spullen en mensen en dieren die hij tijdens zijn leven om zich heen had, eigenlijk wel meenemen in zijn graf. Dat kon natuurlijk niet, en daarom werden daar beelden van gemaakt, en die beelden werden in dat ondergrondse paleis gezet. En wat je hier om je heen ziet, dat zijn beelden van de vogels uit zijn paleistuin.’ ‘Maar dan heb je er toch niks meer aan, als je dood bent?’ Judith is verbaasd dat een keizer zo dom kon zijn. 'En straks zien we nog iets bijzonders. Die keizer wilde namelijk ook zijn soldaten meenemen in zijn graf. Dat kon natuurlijk niet, levende mensen onder de grond stoppen en daarom liet hij duizenden soldatenbeelden maken, net zo groot als echte soldaten. En 14 van die soldatenbeelden zijn nu hier in het museum.’ ,Zijn dat die beelden die Papa zo graag wil zien?’ vraagt Judith. ‘Ja’, zegt Mama ‘en dat noemen ze het Terracotta Leger van Xi’an. In de stad Xi’an hebben ze dat graf gevonden.’ Ze komen in een kleine zaal waar allemaal kleden vanaf het plafond naar beneden hangen. Zo zijn er verschillende hokjes in de zaal ontstaan, met muren van kleden. Floris kruipt snel onder een kleed door. ‘Papa, hier is een film’, roept hij. ‘Laten we daar maar even naar gaan kijken’, zegt papa en door een opening tussen de kleden door komen ze allemaal in een klein hokje met banken en een groot beeldscherm. Judith vindt het wel best om de film te zien. Ze hoort een paar keer de naam Xi’an, maar ze begrijpt eigenlijk niet waar het over gaat. Chris zit in zijn boekje te bladeren en verheugt zich alvast op de frietjes. Gelukkig duurt de film maar kort. Na nog een paar gangetjes te zijn doorgelopen komen ze weer in een zaal. De zaal is vrij donker, alleen in het midden is het goed verlicht en daar ziet Judith de soldatenbeelden. De beelden staan op een podium. Judith voelt zich heel klein. Alsof ze bang is om de beelden te storen begint ze tegen Chris te fluisteren. ‘Ze zijn wel groot hč.’ ‘Ja, en ze zien er ook raar uit, het lijken wel chinezen.’ ‘Slimpie, het zíjn chinezen. Ze komen toch uit China?’ ‘O ja, dat is ook zo’, zegt Chris ongeďnteresseerd, ‘nou, ik heb nu wel genoeg gezien van dit museum hoor. Gaan we nu zo naar huis?’ Papa en Mama lopen met Floris om het podium heen, om de beelden van alle kanten te kunnen bekijken. Judith zou wel even met ze mee willen lopen, maar ze wil Chris ook niet alleen laten staan. Chris vindt het museum toch nog minder leuk dan zij, heeft ze gemerkt. Dat vindt ze wel jammer. Poeh, wat is het hier toch druk, het lijkt wel of het in het museum steeds drukker is geworden sinds ze binnen zijn. Ze hoort veel gepraat om zich heen en er wordt veel gewezen naar de beelden. Ze moeten wel bijzonder zijn, denkt Judith. Papa en Mama wilden in ieder geval graag weten hoe ze eruitzien. Zij vindt ze ook wel mooi, hun gezichten zien er zo echt uit. Tegelijk vindt ze al die Chinese gezichten ook wel een beetje eng. Gek eigenlijk, dat mensen uit andere landen er ook zo anders uit zien. Er staat ook nog een beeld van een paard tussen de soldatenbeelden. Dat vindt Judith wel leuk. Ze houdt van paardrijden. In de zomervakantie heeft ze nog op een pony gereden. Hoe heette die ook alweer? Judith schrikt op uit haar gepeins als iemand haar aanstoot. ‘Sorry’, zegt vrouw die haar aanstootte. ‘Geeft niet’, zegt Judith. Ze wil Chris op het paard wijzen, maar hij staat niet meer naast haar. Ze draait zich om en om en kijkt zoekend om zich heen. Hé, dat is gek. Ze krijgt even een naar gevoel in haar maag. Waar is Chris gebleven? Hij is vast even naar de WC gegaan, stelt ze zichzelf direct gerust. Die hebben ze vlak bij de ingang van het museum gezien. Toch raar dat hij dat dan niet even heeft gezegd, denkt Judith. Judith ziet dat papa en mama bijna om het podium heen zijn gelopen en loopt vlug naar ze toe. ‘Vind je het leuk om te zien?’ vraagt Mama. 'Ja, best wel', antwoordt Judith,'maar ook wel een beetje griezelig'. ‘Waar is Chris trouwens’, vraagt Mama. Ze kijkt zoekend rond. ‘Ik denk dat hij even naar de WC is gegaan’, zegt Judith. ‘Hij zal zo wel weer terugkomen.’ Ze ziet dat mama er niet blij mee is dat ze niet weet waar Chris is. Ze is er zelf ook niet blij mee. Er zijn ook zoveel mensen in het museum dat het moeilijk is om iemand daartussen terug te vinden. Misschien heeft Chris wel wat tegen haar gezegd, maar heeft ze het niet gehoord omdat er al zoveel gepraat om haar heen was. ‘We blijven wel even in deze zaal wachten, tot Chris terugkomt’, zegt Mama. ‘En daarna is het eigenlijk wel tijd om weer naar huis te gaan.’ Judith is door Mama’s woorden weer gerustgesteld. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
