 |
| ||||
|
Gilraen is nu al een paar dagen aan het zoeken naar sporen van Haelle maar ze lijkt wel onvindbaar. Gilraen weet de plek niet waar ze terecht gekomen is en dat maakt de zoektocht al heel wat lastiger maar ze had haar al lang moeten vinden zeker met de speciale krachten die ze heeft. Ze heeft echter wel een ander spoor gevonden. Een elfenspoor maar van wie dat weet ze niet. Ze heeft in een visioen gezien dat het een blonde luchtelf is maar daar zijn er zoveel van. Ze zet er nog meer vaart in. Ze moet opschieten voor het erger wordt maar dan zal ze eerst deze sporen moeten oplossen en de bron ervan moeten vinden. Haar lichaam moet ze nu wel negeren. De pijn in haar benen wordt erger en erger en haar hoofd lijkt wel op barsten te staan. Haar maag knort vervaarlijk en ze weet dat ze straks stoppen moet om wat et eten en wat uit te rusten. Ze komt langs een plek waar allemaal rijpe bramen hangen en stopt eventjes. Snel plukt ze een aantal bramen en eet ze op, niet te veel. Ze ziet verderop een appelboompje staan en loopt daar naar toe en plukt twee appels van het boompje. Ze zet in de eerste onmiddellijk haar tanden en proeft de zure smaak van een echte jonagold. Als Vuurelf ben je wel bekend met bomen, je woont er in tenslotte, en daarom wist ze dit ook. Snel weer rennend volgt ze het spoor. Het is niet erg vers maar het dateert van de datum dat Luthién bij Findécano kwam om te vertellen dat haar zusje verdwenen was, niet terug was gekomen van de aarde. Ze komt langs een meer met een enorme Treurwilg en loopt erlangs heen. In de verte ziet ze een figuurtje staan ze versnelt en loopt erop af. Ze is echter teleurgesteld als ze merkt dat het een mens is en niet Haelle of een andere elf die haar wat over Haelle vertellen kan. “Gegroet, wie bent u? Op wie wacht u?” vraagt ze beleefd. De man kijkt haar vreemd aan en zijn ogen nemen haar van top tot teen op en blijven dan rusten op haar handen die onnatuurlijk lijken zo blank van buiten en bruin van binnen. Dat komt echter door de vuren die ze uit hun handen laten komen en het roet trekt na verloop van tijd in je huid en je krijgt het er nooit meer uit. “Ik wacht op Luthién Helwanyé. Ik heb haar ontmoet tijdens de volle maan en wacht op haar. Elke avond. Maar wie bent u en wat moet u van mij?” Dan begrijpt Gilraen het pas. Luthién heeft haar zusje toestemming gegeven om naar de aarde te gaan, ze zouden samen gaan, maar ze is Haelle uit het oog verloren en zo is die in deze situatie terecht gekomen. Ondertussen ontmoette zij deze wonderlijke jongen en probeerde ze, waarschijnlijk, van hem af te komen vanwege de Regel. Ze haalt diep adem. “Ik ben Gilraen, ik ken Luthién, wat heeft ze gezegd die avond? Noemde ze een andere naam behalve die van zichzelf?” “Nee, alleen haar eigen naam. Maar ze wou heel snel weg en leek wel bang voor mij. Zo angstaanjagend ben ik niet. Zelfs niet als ik boos ben en dat was ik omdat ze tegen mij aanbotste.” Gilraen legt alle stukjes van de puzzel in elkaar en snapt nu dat er meer aan de hand is. Luthién heeft deze jongen, Haelle een half-elf als ze Findécano moet geloven. De Voorspelling zal uitkomen zo schiet door haar hoofd. Als mens en elf zich hebben verbonden De volgende anders dan de vorige, Het elfenras reeds ruzie heeft, En niemand het kan weerhouden, Zal het komen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||