 |
| ||||
|
“Hé!” riep Karlijn. “Doe `s niet!” Maar al gauw kon ze een tweede keer een kussen op haar hoofd verwachten. “Oké…, wat jij wilt…,” zei ze kalm. Ze pakte haar hoofdkussen van onder haar hoofd vandaan en zwaaide het kussen naar Nina toe, zodat deze uiteindelijk ongelukkig, half tegen het hoofdeind en half op Nina`s hoofd, terecht kwam. “Whoojoo!” riep Nina uit. “Ik pak je!” “Mooi niet!” “Echt wel!” “Wat jij kan, kan ik ook!” Karlijn pakte haar kussen goed vast, ging op haar knieën op bed zitten en sloeg, met al de kracht die ze nog in haar armen had, Nina ditmaal met het kussen op haar buik. “Oempf,” zei Nina, terwijl ze de stoot incasseerde. Ook zij ging er eens goed voor zitten. “Ôh…, ik ben moe… vrede?” hijgde Karlijn, en ze plofte languit op bed neer, nadat de meiden een poosje giebelend en gillend een kussengevecht gehouden hadden. “Vrede,” zei Nina lachend en ze plofte naast Karlijn neer. Deze laatste plof was echter de genadeslag voor het oude bed. Het liet plotseling een luid krakend geluid horen, en zakte in elkaar. Beide meisjes vielen gillend met bed en al naar beneden op de vloer, waarna er een ontzettend lachsalvo volgde. “Haha, jij met je benen zo in de lucht!” Nina deed nog eens voor hoe Karlijn gelegen en gekeken had, toen het bed in elkaar stortte. “Whahaha, ja, en jij…” Karlijn imiteerde Nina in haar val. “Ôh man, ik schrok echt!” “Ja, nou, anders ik wel,” zei Nina. “Oe… oma…” Karlijn sloeg plots haar handen voor haar mond, toen ze geluid op de gang dacht te horen. “Oh ja, nooit meer aan gedacht,” fluisterde Nina giebelend. “Zou ze…?” “Ja, natuurlijk heeft ze ons gehoord!” Nina maakte moeiteloos de gedachtegang van haar beste vriendin af, en gaf er tegelijkertijd antwoord op. “Oeps.” Karlijn keek schuldbewust. “Haha!” “Zou ze erg boos zijn?” “Weet ik veel, `t is jouw oma. Maar ik denk het niet. Tenminste zo schat ik haar niet in,” antwoordde Nina, terwijl ze haar nieuwe omgeving eens in zich opnam. “Nee, denk het ook niet,” zei Karlijn en ook zij keek eens om zich heen. “Ze zal vast wel zo hierheen komen. Dit heeft ze zeker wel gehoord.” Voorzichtig tikte ze tegen de rand van het bed aan, die nog deels rechtop stond. Maar onder het lichte tikje van Karlijn begaf ook dit deel van het bed het nu krakend, en voegde zich bij de rest van het bed op de grond. Beide meisjes hadden in hun kussengevecht-enthousiasme niet gemerkt dat oma Brescher net een poosje achter de deur had staan luisteren. Het jeugdige enthousiasme van de meisjes bracht goede, mooie herinneringen bij haar naar boven. Even had ze getwijfeld of ze naar binnen zou gaan en de meisjes tot slapen zou manen, maar daar had ze vanaf gezien. Het was laat, en ze dacht dat de meisjes vast ook moe zouden zijn van alle belevenissen die dag, en dat ze snel in slaap zouden vallen. Zeker na alle frisse buitenlucht van vandaag en deze lichamelijke oefening op de late avond. Dus had ze besloten de meisjes nog even hun gang te laten gaan. Ook voor haarzelf was het bedtijd geweest. En nadat ze even had staan genieten, kroop oma Brescher niet veel later moe maar voldaan onder de dekens en lag met een glimlach op haar gezicht nog even na te denken. Maar de glimlach, veranderde opeens in een geschrokken uitdrukking toen ze de klap hoorde. Zo snel ze kon was ze naar de slaapkamer van de beide meisjes gelopen. “Wat was dat nou veur geluud? Is alles goad met jullie? Ie jôgen mie ja de stuup`n op `t lief! Wat is d`r gebeurd?” Geschrokken keken Karlijn en Nina naar de deuropening, waar een evenzo geschrokken oma stond. “Eeh…, ja oma…,” zei Karlijn zacht en beschaamd. Nina wist niks te zeggen, durfde mevrouw Brescher niet aan te kijken en begon, alsof dat iets zou helpen, zenuwachtig het dekbed goed te leggen. Langzaam biggelden tranen langs haar wangen. “Moar kind, wat is dat nou?” vroeg oma, en ze liep naar Nina toe. Moeizaam zakte ze door haar knieën en ging naast Nina zitten. “Sorry,” piepte Nina. “Woarveur?” “Nou…,” snikte Nina. “Ze is denk ik een beetje geschrokken, oma,” zei Karlijn. Ze deed Nina`s haren die als een gordijntje voor haar ogen hingen naar achteren, zodat er een beteuterd gezichtje tevoorschijn kwam. “Ach mien kind, dat ken oma zich best indenken. Oma is ook schrokken.” “Hmhm.” Oma keek Karlijn eens aan en zei: “Ik heurde joe zonet wel drok doan in ploats van te goan sloapen.” “Ja, we… euhm… we waren…” “Een kussengevecht aan `t hold`n.” Ditmaal was het oma, die Karlijns zin afmaakte. “Jah.” “En doar ken dit olle bed niet tegen.” “Nee… blijkbaar,” zei Karlijn met scheefgetrokken mond. Die opmerking werd minder gewaardeerd door oma, en dat liet ze Karlijn middels non-verbale signalen duidelijk weten. “Sorry,” zei Karlijn met neergeslagen ogen. “En nu?” wilde oma weten. “We zullen nu maar eens gaan slapen, denk ik?” “Woar?” “Nou, gewoon… hier?” “In dit bed?” vroeg oma. “Ja, waarom niet?” “Ja, dat weet ik ook niet. Ie kenn`n in ieders geval liggen, allennug iets loager, moar verder…” “Ja, daarom. We liggen toch lekker zacht, en koud is het niet.” “Nou, vooruut dan moar. Dan kiek`n we murgen wel weer verder.” “Ja, oké oma!” “Nou wichie. Nou niet meer schrei`n. Dat is nergens goad veur.” “Nee, sorry, maar ik vind het zo vervelend, dat we het bed kapot gemaakt hebben…” “Ach, het is moar een old bed. En ik bin allang bliede dat ik d`r niet op lag.” Oma gaf Nina een knipoog, en zei met een blik op Karlijn: “En nou lekker sloapen goan en gien roare geinties meer uutholl`n.” “Goed oma,” zei Karlijn en ze trok het dekbed weer over zich heen. “Welterusten, oma,” zei Nina. “Welterusten meities.” “Slaap lekker, Nientje,” fluisterde Karlijn, toen oma de deur achter zich dichtgetrokken had. “Jij ook, Karlijntje.” |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
)