 |
| ||||
|
“Hij is wel een beetje raar, of nou ja, vreemd, maar wèl héél aardig,” zei Nina, toen de beide meisjes `s avonds op bed lagen. “Wie? Oh, buurman Reindert bedoel je?” vroeg Karlijn, die het zichzelf knus maakte. “Ja,” lachte Nina. “Mja, denk dat je dat zo wel aardig samengevat hebt. Maar hij is inderdaad heel aardig.” “Oh snel, lamp uit. Oma komt eraan,” zei Karlijn met een geheimzinnig fluisterstemmetje. Nina sprong uit bed, liep zo snel ze kon naar de lichtschakelaar bij de deur en deed het licht uit. Vervolgens trok ze een sprintje terug naar het bed en sprong giebelend onder de dekens. “Oeh, wat duuster is het hier ja, ik kan niks zien!” zei oma toen ze de slaapkamer binnenkwam. Oma Brescher speelde het spelletje met de beide meisjes mee. Nina en Karlijn lagen in een deuk van het lachen. “Moeten we nog zingen?” vroeg oma, nadat de meiden uitgegiebeld waren, en ze op de rand van het bed was gaan zitten. “Euhm…,” zei Karlijn weifelend met een schuin oog naar Nina. Ze schaamde zich een beetje voor Nina, op dit moment. “Neuj…, da`s niet nodig, oma.” “Niet? Bist te old worden doarveur?” “Waarvoor?” vroeg Nina nu nieuwsgierig. “Zingen veur het sloapengoan,” antwoordde oma Brescher. “Oh, wat leuk! Wat zingen jullie dan?” vroeg Nina enthousiast. Karlijn kroop steeds verder onder de dekens, tot alleen haar voorhoofd en ogen nog zichtbaar waren. “Ik ga slapen,” zei oma. “Hé, Karlijn, waarom zingen we dat dan niet?” Nina stootte Karlijn eens aan, die haar hoofd nu voorzichtig weer onder de dekens tevoorschijn liet komen. “Euhm… nou…” Meer wist Karlijn niet uit te brengen. “Kest doe dat lied dan ook?” vroeg oma Nina. “Nee, maar ik ben best benieuwd. Net zoals met dat gebed dat u vanavond na het eten uitsprak. Dat kende ik ook niet.” “Nou Karlijn…,” zei oma, terwijl ze het dekbed aan Karlijns kant nog een eindje verder naar beneden trok. “Wat denkst d`r van?” “Ow, oké dan.” Karlijn bezweek onder de smekende, lief glimlachende gezichten van zowel oma Brescher als Nina. “Begin maar oma.” “Die was eigenlijk best mooi,” zei Nina, toen oma Brescher en Karlijn twee coupletten van het welbekende kinderversje gezongen hadden. Karlijn was verlegen begonnen, maar toen ze zag dat oma ervan genoot, zong ze uit volle borst mee. “En nou lekker goan sloapen en gien babbelegoegies meer,” zei oma. “Nog eempies knuvveln en dan rustig goan liggen. Of bist doar ook te old veur?” “Nee, túúrlijk niet, rare oma,” zei Karlijn lachend. “Roare oma. Oh, oh, oh, het wordt ook steeds minder mit die, of niet dan?” “Maar ik vind je wel lief, hoor.” “Oh, nou, dan is het goad.” Oma boog naar voren en gaf Karlijn een knuffel en een kus. “Welterusten.” “Toedeloe, oma.” “Haha, wat is dàt nou weer?” lachte Nina. “Ik leer hier zo nog een heel andere kant van jou kennen, Karlijntje. “Sloap lekker wichies,” zei oma, en ze gaf Nina nog even teder een aai over haar hoofd. “Welterusten, oma Brescher,” zei Nina met een dankbare glimlach. “Welterusten,” zei mevrouw Brescher en ze gaf Nina nog een knipoog. “Zo, nog even kletsen,” zei Nina, terwijl ze zich in de deken nestelde en zich naar Karlijn omdraaide. “Ja, gezellig,” antwoordde Karlijn, en ook zij draaide zich op haar zij om Nina aan te kunnen kijken. Zo lagen de beide meiden knus naast elkaar in het grote tweepersoonsbed. Klaar om eerst nog weer eens gezellig met elkaar te babbelen voor het slapengaan. “Weet je wat ik me afvraag?” vroeg Nina. “Nee. Wat?” “Weet je eigenlijk al van wie die brief kwam, waar Bjorn laatst mee aan kwam zetten?” “Neuj, nog steeds niet. Jij al verder een idee?” “Nee, maar weet je, ik zat eens zo te denken… als we nou de volgende keer met een proefwerk het handschrift van alle jongens met dat van de brief gaan vergelijken… misschien komen we er dan achter.” “Hé ja, da`s wel een idee.” Karlijn vond het zichtbaar een goed idee van haar vriendin. “Alleen bij wie zou dat mogen?” “Nou, we kunnen toch vragen of wij de toetsen uit mogen delen, voordat we ze gaan bespreken? En dan zien we tijdens het uitdelen vanzelf of het handschrift past.” Nina tilde haar hoofd op, zette haar elleboog op het kussen en haar hand onder haar hoofd en keek Karlijn samenzweerderig aan. “Hmhm,” zei Karlijn, die Nina`s houding spiegelde. “Of we stellen voor dat we alvast S.O.`s gaan corrigeren, dan zien we het nog beter. Hebben we meer tijd om te vergelijken en te kijken. En dàt hebben we ook al wel eens mogen doen.” “Ja, maar bij welke leraar zou dat mogen? Meneer Hirschbach kijkt nu meestal zijn S.O.`s zelf na, omdat twee leerlingen uit een andere klas dat voor iedereen verpest hebben met dat stomme geintje van ze.” “Klopt, dat was ècht niet cool! Maareh, dat zien we dan wel, wie er in een goeie bui is.” “Ja, oké. Ben best benieuwd,” gaf Karlijn toe. “Ja, ik ook. Maareh… wat als hij nou eens niet bij ons in de klas zit?” “Kan… maar hij zit wèl bij ons op school, want hij kent Bjorn toch?” “Oh ja, da`s waar… maar hij hoeft niet per se bij ons in de klas te zitten, toch?” vroeg Nina. “Nee, niet per se, dat klopt,” zei Karlijn nadenkend. Nina bleef stil, dacht na, zette grote ogen op en zei: “Het zou Bjòrn toch niet zijn?!” “Hûh? Neej joh!” riep Karlijn iets harder dan gepland uit. Ze hoopte dat oma het niet gehoord zou hebben, want in ècht stil zijn en slapen had ze nog geen zin. Zachter vroeg ze: “Toch? Denk je? Nee. Waarom zou hij?” “Ja, dûh-hûh. Wat is dàt nou weer voor vraag: Waarom zou hij? Tsss…” Nina liet haar arm pardoes onder haar hoofd wegvallen, rolde op haar rug, stak beide handen de lucht in en herhaalde: “Wáárom zou hij?” “Ja, nou, da`s toch niet zó`n rare vraag?” Karlijn snapte de reactie van Nina niet. Zo gek was haar vraag toch niet? Ze kende Bjorn nu al zó lang… waarom zou hij nou ineens… méér dan anders in haar geïnteresseerd zijn? Zij had juist het idee dat Bjorn Nina en Nina Bjorn meer dan gewoon leuk vond. “Nee, ècht Nina. Waarom denk je dat?” “Weet ik niet, Karlijntje. Ik zit je maar wat te plagen,” lachte Nina. “Nou, is niet leuk, hoor!” zei Karlijn met een pruillipje. “Ben je nu boos op me?” “Nee.” “Oh, gelukkig maar.” “Woest,” zei Karlijn en ze stak haar tong uit naar Nina. “Ôh-hôh. Je mag je tong niet uitsteken!” Nina pakte haar kussen en sloeg Karlijn ermee op haar hoofd… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
