 |
| ||||
|
“Zo eempies uutrusten. Goed da je d`r weer benne,” zei de buurman, toen de beide meiden `s middags weer bij hem langskwamen. Bij het middageten hadden ze oma de belevenissen bij buurman Reindert die ochtend verteld, en oma had er hartelijk om kunnen lachen. En vanavond zouden ze hun ouders bellen, die lachten zich vast ook een ongeluk, had Nina gezegd. Karlijn kon niet wachten alle verhalen aan haar ouders te vertellen, maar eerst wilde ze kijken wat de buurman vanmiddag nog allemaal voor leuks in petto had voor ze. Buurman Reindert wreef zich inmiddels het zweet van zijn voorhoofd met zijn zakdoek, en pufte: “`k Heb weer lang genog in de tuune warkt.” “Wat deed u daarnet?” vroeg Nina geïnteresseerd. “Wat bedoelst?” “Nou, net, met die vork?” zei Nina. “Tenminste, ik denk dat dat zo heet. Ziet er wel een beetje zo uit in ieder geval.” “Hest geliek, mien kind. Dat is een mestveurke,” zei buurman Reindert. “En ik was drok bezig gatties in de grond te steken om mien gazunnechie dreuger te moaken.” “Waarom dat dan?” vroeg Karlijn. “Anders blef al dat woater d`r opstoan en dat is niet goad.” “Oh.” “Eigenlieks woll ik kunstmesse d`r opstreuen, moar het giet niet snel regenen, dus doar wacht ik nog moar eempies met.” “Aha,” zei Nina nu. Ze begon steeds meer van het eigenaardige taaltje te begrijpen en keek minder vaak naar Karlijn om hulp bij de directe vertaling. “En ik moat straks eigenlieks ook nog noar mien andere plaanties kieken.” “Mogen wij mee?” vroeg Karlijn. Rond deze tijd van het jaar ging ze altijd graag met buurman Reindert de tuin in. Ze vond het heerlijk om hem te helpen en alle kleine plantjes de grond uit te zien schieten en in bloei te zien staan. Dit was zeker haar favoriete tijd van het jaar. “Tuurlijk.” “Wat gaan we doen dan?” wilde Karlijn weten. “Onkruud tussen de eerdbeien uuthoalen, beetje kunstmesse d`r bie,” zei de buurman. ”En dit joar hoop ik wat nieuws uut te proberen.” “Wat dan?” vroeg Nina. “Kiwi`s groeien.” “Kiwi`s?” vroegen Karlijn en Nina in koor. Buurman Reindert glimlachte en zei: “Ja, kiwi`s. Vier joar leden heb ik kiwiplanten poot. En nou docht ik, dat ze dit joar veur het eerst goan bluien. En dan hoop ik, dat ik ken zien welkse plaante mannelijk en welkse vrouwelijk is, en dan kriegen we hopelijk kiwi`s dit joar.” “Lekker!” zei Karlijn. “Maareh…, kiwi`s groeien toch in warme landen?” “Nee, die kennen hier ook gruien. Zolange ze moar op een warme, zonnige plek stoan en goad humus en vocht kriegen. Ze bennen tot minus twaalf winterhard.” “Oh, da`s nieuw.” “Enne…, hoe zit dat met dat mannelijk en vrouwelijk?” vroeg Nina. Ze kreeg een vreemde blik van Karlijn toegeworpen, en protesteerde: “Wàt. Da`s toch een normale vraag?” “Nou, ik zal het `s uutleggen. Kiek, ie hebben net als bie mensen mannechies en vrouwchies. En om mooie, goeie kiwi`s te kriegen, mot er altied ien mannelijke plaante bie een aantal vrouwelijke plaanties stoan. De mannechies hebben ook andere bloemechies als de vrouwchies. En ze hebben ook allemoal een andere noam. Zo bennen d`r Monty`s en Bruno`s bie de vrouwchies, en Atlas en Buitenpost als noam veur de mannechies plaanterassen.” “En? Bloeien ze al?” wilde Nina weten. “Veurige keer dat ik keken heb nog niet,” zei buurman Reindert. “Moar dat ken veranderd wezen. Ik heb al een zetje niet meer keken. Loop moar eens met.” “Doar tegen de muur.” Buurman Reindert wees naar een plant met grote, zachte bladeren, die net als een druivenstok tegen de muur aan groeide. “Oh, die zijn zacht!” Nina wreef over een blad van de kiwiplant. “Net een teddybeer. Zo zacht. Hier voel dan, Karlijn.” “Hé ja, die zijn echt lekker zacht. En d`r zitten bloemen aan. Kijk!” “Loat mie eens eempies kieken,” zei de buurman en hij ging bijna met zijn neus in één van de kleine, gele bloemetjes hangen. En concludeerde voordat hij doorging naar de volgende plant: “Ja, dit bennen mannelijke bloemechies. ” Hij liep een meter of twee verder, stak weer zijn neus bijna helemaal tussen de bloemetjes en zei: “En hier hebben we vrouwelijke bloemechies. Dan kriegen we dit joar eindelijk vruchies.” “Hoe weet u dat nou?” vroeg Nina, die inmiddels ook met haar neusje bovenop de bloemen van de kiwiplant stond. “Kiek hier moar `s mien kind.” Buurman Reindert trok, zo voorzichtig als dat ging met zijn grote, grove vingers, een bloemetje van de plant af. Hij hield het kleine bloemetje tussen duim en wijsvinger vast en stak het naar voren, zodat de beide meisjes het goed konden zien. “Mannechies bloempies hebben grote stuifmeeldraden en kleine stampers. Zust wel? En bie de vrouwchies is dat net andersom.” “Oh ja, dat hebben we net bij bio gehad, laatst. Over stampers en meeldraden, en zo.” “Oh, kiek dan…” Buurman Reindert wees naar de ligusterheg die de tuin omheinde. “Nou mot je eempies hiel stille wezen.” “Wat?” fluisterde Nina niet-begrijpend naar Karlijn, want ze zat nog met haar gedachten volledig bij de biologieles over bloemen. “Dáár, dat kleine vogeltje,” antwoordde Karlijn zachtjes. Nina volgde Karlijns vinger in de richting van de heg. “Oh, ja,” zei Nina zacht. “Nou zie ik `t. Mooi.” Vol bewondering stonden de drie in stilte naar het kleine, ijverige beestje te kijken, dat zo te zien druk doende was de laatste materialen voor zijn nestje te verzamelen. “Nou heb ik toch vief kinder, moar d`r is d`r gien iene van mij bij,” zei buurman Reindert met pretlichtjes in zijn ogen. Hij had twee glazen ranja en twee koekjes voor de meisjes opgehaald en zette die op de afgezaagde boomstamtafel neer. Hij wees naar de zelfgemaakte boomstamstoelen die om de tafel heen stonden, als signaal dat Nina en Karlijn daarop plaats konden nemen. Nina en Karlijn keken hem eens vragend aan, en gingen op de boomstamstoelen zitten. “Hûh, hoe kan dat nou?” zei Nina. “Ja, dat kan toch niet?” vroeg Karlijn. “Oh jewel hoor, zeker dat dat ken,” zei de oude man lachend. “Zijn ze geadopteerd dan?” vroeg Nina. “Maar, dan zijn ze toch eigenlijk ook van u?” “Nee, ze bennen niet adopteerd, en ja, ze bennen alle viefe van mie,” zei de buurman met nadruk op het laatste woord in die zin. Hij had zichtbaar schik in dit woordspelletje met de beide meisjes, en was benieuwd wanneer het tot hen door zou dringen. “Geen van u bij en toch alle vijf van u, maar niet geadopteerd.” Karlijn vatte nog eens samen wat ze allemaal gehoord had. Blijkbaar was Nina ook al zo aan het dialect gewend, dat het overduidelijke verschil haar niet eens meer opviel. En om die reden maakte buurman Reindert het nog een beetje leuker voor zichzelf: “Ja, klopt, moar ik heb niet zegd, dat ze niet van mij bennen, maar dat ze niet van mij bennen.” “Hûh?” zei Karlijn nu. “Niet van u, maar niet van u?” “Nee-hee, góed luisteren. Ik zal het nog eens zeggen… Ik heb vief kinder, moar d`r is er gien iene van mij bij.” “Vijf kinderen, geen één van mij… bij…,” herhaalde Karlijn nog eens zachtjes, totdat er opeens een lampje ging branden. “Oooooh, u bedoelt dat er geen één van mei bij is!!” zei ze blij. “Hûh? Leg hem mij ook eens uit dan, als je hem snapt,” vroeg Nina Karlijn, en ze gaf haar een zacht stompje in haar zij. “Nou kijk, vijf kinderen en niet één daarvan is geboren in de máánd mei.” “Ooooh… zo…. op die manier,” zei Nina en ze sloeg zichzelf eens op het voorhoofd. “Ja, op die manier,” zei de oude man lachend. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
