 |
| ||||
|
“Kom, ga je mee naar de buurman?” vroeg Karlijn de volgende morgen na het ontbijt aan Nina. “Mag wel toch, hè oma?” “Tuurlijk wichie. Moar wel weer op tied terug veur het middageten.” “Ja, doen we!” “Euhm, Karlijn?” vroeg Nina voorzichtig, toen ze in de bijkeuken hun jas en laarzen aantrokken. “Ja?” “Die euhm buurman hè… praat die ook zo… euhm “raar”?” Nina keek met een verontschuldigend gezicht naar Karlijn, die zich op haar beurt niet goed kon houden. “Haha, ja, die praat nog erger dan oma.” “Oh oh. Dan zul je vaak voor me moeten vertalen… denk ik.” “Geen probleem, doe ik. Maar misschien doet hij wel z`n best voor je.” Al kletsend liepen de beide meisjes de prachtig bloeiende achtertuin in en de poort door, op weg naar de buurman. "Wat een grote achtertuin, hé! En wat een mooie bloemen!" "Ja, hè," zei Karlijn trots. "Sinds oma dat niet meer kan, houdt de buurman hem voor haar bij. En de planten en bloemen doen het goed dit jaar, hè. Kijk eens hier..." Karlijn wees een grote, groene struik aan. "Dit is de rode bessenstruik... en die zijn lèkker, jonge!" "Ah, ja, dat weet ik! Want die had je vorig jaar ook van oma meegekregen." "Ja, klopt." "Mooi hé!" Nina bleef staan bij de grote seringenstruik achterin de tuin. "Hmmmm, wat ruikt die héérlijk!" "Vind ik ook altijd," zei Karlijn, terwijl ze er een trosje bloemen aftrok. "Hé joh! Niet doen! Mooi laten hangen, dan bloeien ze het langst." "Weet ik, maar zo kan ik er onderweg ook nog even aan ruiken." "Onderweg? Zover is het toch niet naar de buurman?" "Neuj, klein eindje. Maar dan nog...," glimlachte Karlijn en ze rook nog eens aan de kleine, lichtpaarse bloemetjes. “Ieuw!” Nina bleef ineens stokstijf stil staan. “Wàt?!” Karlijn keek Nina eens vragend aan. “Dàt!” Nina wees naar de modderpoel voor hen. “Ja? Nou èn? Je hebt toch laarzen aan?” “Ja, èn? Dan blijft het toch nog ieuw?” “Haha, aansteller. Kom op!” “Kunnen we niet langs een andere weg?” “Nee. Je wilt Sikkie toch ook zien?” “Ja, maar…” “Nou, Sikkie staat dáár.” Karlijn wees naar het kleine, witte geitje dat in een omheining aan de andere kant van het weiland stond. “Ga jij maar voor dan.” “Oké, maar wèl volgen, hè?” “Ja, ja, ben maar niet bang. Ik blijf hier ècht niet in m`n uppie staan, hoor.” “Wat kest doe eelsk doan.” Nina keek verschrikt om naar achteren waar het plotselinge geluid vandaan kwam. “Hé buurman Reindert!” riep Karlijn vrolijk, en ze draaide zich weer om en liep terug naar Nina en de buurman. “We wilden net even bij Sikkie gaan kijken.” “Karlijn, wichie, wat mooi das doe d`r weer bist,” zei buurman Reindert opgewekt. “En wel hest dan mitnomen?” “Nina,” zei Karlijn kort en bondig. “M`n beste vriendin.” “Goeidag Nina,” zei de buurman en hij stak een grote, grove hand naar haar uit. Nina keek nog steeds verschrikt naar de man, die, nu ze zich omgedraaid had, recht voor haar stond. “Ik leuf dat dien vriendinnechie heur tong verloren het,” knipoogde buurman Reindert naar Karlijn. “Haha, ja, ze is denk ik een beetje geschrokken.” “Een echt stadswichie dus,” concludeerde de buurman. “Sorry, meneer,” zei Nina beleefd, terwijl ze de man nog eens goed in zich opnam, en ze pakte de nog steeds uitgestoken hand van de oude boer aan. “Ik ben Nina van Stratum.” “Bliefie lang?” “Nee, alleen dit weekend. Zondagmiddag gaan we weer naar huis,” antwoordde Karlijn. “Oh, en ie wilt Sikkie eempies begroeten?” “Ja, dat mag toch wel?” vroeg Karlijn. “Túúrlijk wicht, túúrlijk. Kom moar mit. En doe most nou niet zo eelsk meer doan,” zei buurman Reindert met een blik op Nina. Die laatste keek voor hulp naar Karlijn. “Je moet je niet meer zo aanstellen,” vertaalde Karlijn, lachend om het nog steeds beteuterde gezichtje van haar vriendin. “Kiek es. Hest ooit zo`n mooie sikke zien?” vroeg buurman Reindert Nina. “Ooit zo`n mooie geit gezien?” “Nee, nog nooit,” antwoordde Nina, na wederom een directe vertaling van haar vriendinnetje. “Ook niet bij de kinderboerderij bij ons.” “Nee, dat dacht ik al,” zei de buurman. En trots vervolgde hij: “Onze sikken bennen altied nog in de priezen vallen.” “In de priezen?” vroeg Nina hardop, terwijl de radertjes in haar hersenen nog op volle toeren werkten. “Oh, wacht… in de prijzen!” “Ja!” riep Karlijn enthousiast uit. “Je begint het al te leren!” Buurman Reindert keek geamuseerd naar de beide vriendinnen. “Buurman Reindert? Kunt u ons Sikkies truc laten zien?” vroeg Karlijn met een geheimzinnige glimlach. “Ja hoor, gien enkel probleem.” “Ik zou even achteruit gaan, als ik jou was,” waarschuwde Karlijn Nina. “Waarom dat dan?” “Nou, wacht maar af dan,” zei Karlijn schouderophalend met nog steeds dezelfde geheimzinnige glimlach. “Ik vertrouw jou nu even niet,” zei Nina, en ze keek om zich heen, om te zien waar de buurman naartoe gegaan was. Buurman Reindert stond inmiddels een meter of twintig van hen af, floot en riep: “Sikkie! Nu!” De mooie, witte geit die lang de afrastering stond te grazen keek op, zette zich schrap, trapte met haar rechtervoorpootje naar achteren en kwam recht op Nina en Karlijn afgestormd. “Aaaah!!” gilde Nina. “Aan de kant!” “Iiiiie!” gilde Karlijn. “Niet duwen!” Beide meisjes vielen achterover in de modderpoel, en buurman Reindert stond krom van het lachen en sloeg zich met beide handen op de knieën. “Hahaha! Mien wichies, mien wichies. Ie hebt er zulf om vroagt.” De buurman liep naar de beteuterd kijkende meisjes en stak zijn beide handen uit naar voren. Nina en Karlijn pakten allebei een hand van hem aan, en buurman Reindert trok de meisjes zo omhoog uit de blubber. “Nou, lekker dan,” zei Nina. Ze keek vies naar haar handen en broek. “Bah. Voelt ook zo vies en nattig.” Karlijn was haar beteuterde gezichtsuitdrukking al lang weer kwijt en lachte uit volle borst met buurman Reindert mee. Sikkie stond, alsof er niets gebeurd was, weer lekker te grazen en keek af en toe verstoord op naar die rare wezens, die vreemde bewegingen en geluiden maakten. “W… w… wáár is die geit gebleven?” Nina keek om zich heen en werd pas rustig, toen ze zag dat het geitje vele meters verderop rustig stond te grazen. Karlijn hield plotseling op met lachen, keek Nina aan met grote pretogen en toen begonnen de beide meiden samen heel hard te lachen. Ook buurman Reindert lachte vrolijk mee. “Haha, dàt heb ik nou nog nooit meegemaakt. Een geit die op commando mensen aanvalt.” “Ja, ik zeg altied moar zo,” zei de oude buurman. “Ik heb een niet zo`n goed verstand, want ik kan maar onthouden van twaalf uur tot aan de middag en dan vroeg eten. Moar mien sikke… prima bie de tied dat beesie. Niks mis met.” Karlijn en Nina keken elkaar eens niet-begrijpend aan, maar het duurde niet lang of ze lagen weer in een deuk van het lachen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||
Ik zie het al helemaal voor mij. 
