 |
| ||||
|
“Zo dametje, nou vertel maar eens even wat er zonet in de auto allemaal aan de hand was,” zei Bertrand toen Karlijn en hij de straat uit gefietst waren. Hij probeerde het te doen voorkomen alsof het gewoon een vraag tussen neus en lippen was. Hij keek ook niet naar Karlijn, die hem wèl vragend aankeek, maar gewoon strak voor zich uit. “Hûh?” vroeg Karlijn, die merkte dat de vragende blik in haar vaders richting niet veel uitmaakte. Maar toen Bertrand niet op die vraag inging, begon ze voorzichtig: “Nou, eeh… gewoon… die opname en zo.” “Hmhm.” “Nou, dat ik dat niet zo leuk vind. En dat ik dat best wel eng vind. En dat ik niet weet wat ik precies kan verwachten en zo.” “Hmhm,” zei Bertrand nog eens. Hij wist dat dat de beste tactiek was om verreweg de meeste informatie uit zijn jongste dochter te krijgen. En ook deze keer werkte het perfect. Hij vroeg zich onderwijl af hoeveel foefjes hij vandaag al wel niet had moeten toepassen in de communicatie met Karlijn. “Ik vind er gewoon niks aan, dat ik dan bij jullie weg moet zijn en dan alleen in zo`n stom ziekenhuis moet liggen. En dat er dan allemaal vreemde mensen bij me zijn en aan me zitten en me dingen gaan lopen vragen en zo… Ik vind het gewoon eng, en… ik wil niet!” “Aha, èn tot zover was je gekomen met denken?” vroeg Bertrand, en deze keer keek hij zijn dochter wèl aan. “Ja.” “Hm. Oké,” zei Bertrand en hij fietste in rustig tempo verder. Karlijn was even stil van verbazing over deze reactie van haar vader, voordat ze hem vroeg: “Oké? Hoezo oké?” “Nou, gewoon, dat je tot zover er al over nagedacht hebt,” antwoordde Bertrand, terwijl hij in zichzelf een klein schietgebedje deed, over of dit wel de juiste aanpak zou zijn in deze situatie. Maar al gauw kreeg hij daarvan de bevestiging. “Maar wat bedoel je dan verder, pap?” “Niks. Ik bedoel verder helemaal niks. Ik wilde alleen even weten wat er was.” “Ja, maar…” “Ja?” “Nou…” begon Karlijn. Bertrand keek Karlijn aan met een zachte glimlach op zijn lippen, maar een ernstige, serieuze uitdrukking sprak uit de rest van zijn gelaat. “Pap, kunnen we misschien straks even gaan zitten… daar op het bankje bij het park?” “Ja, tuurlijk. Wil je even rusten?” vroeg Bertrand, maar hij wist heel goed dat Karlijn dat dit keer om een heel andere reden vroeg. “Ja en nee.” “Goed.” “Weet je nog wat dokter Kloosterziel de vórige keer allemaal zei? Eergisteren bedoel ik.” Karlijn begon haar verduidelijking nog voordat Bertrand en zij goed en wel hun fietsen naast het bankje geparkeerd hadden. “Phoe, ja, maar dat was best veel. Wat bedoel je precies?” vroeg Bertrand, terwijl hij naast Karlijn plaatsnam. “Tsja, dat is nou net het probleem.” “Dat het zoveel informatie ineens was?” “Ja.” “En dat je daarvan geschrokken bent?” Bertrand vulde de gedachten van zijn dochter verder in. “Ja, óók.” “Mama en ik vroegen ons eerlijk gezegd al af… wanneer je erover zou beginnen tegen ons. Máár ons meisje kennende, duurt het altijd even een poosje voordat alles doorgedrongen is en ze het toe wil geven of erover wil praten.” Bertrand pakte Karlijns gezichtje even heel kort tussen zijn beide handen en liet daarna weer los. “Hmhm, klopt,” antwoordde Karlijn, en ze wiebelde met haar benen heen en weer alsof ze aan het schommelen was. “Stom hè?” “Nee, meisje. Dat is niet stom. Lastig voor je zelf misschien soms, maar stom… nee, nooit.” “Ik ben gewoon bang, pap.” Karlijn keek Bertrand met haar grote, blauwe ogen open en eerlijk, maar tegelijkertijd ook vragend aan. “Ik… ik weet niet wat ik kan verwachten en… ik wil niet alleen zijn bij al die vreemde, enge mensen en dingen, en…” “Zal ik je eens een geheimpje verklappen?” vroeg Bertrand. “Ja, maar dan is het geen geheimpje meer, hè?” merkte Karlijn, ondanks alle emoties die door haar lijf en hoofd gierden, scherp op. “Nee, wijsneus… dan is het inderdaad niet meer alleen mijn geheimpje.” Bertrand knipoogde en zei: “Maar papa is óók bang. En mama óók.” “Ja?” “Ja, zeker. Je bènt en blijft ons kleine meisje en we willen alleen maar het goede voor jou. Maar ook wij weten niet wat jou en ons te wachten staat. En dat vinden wij óók niet zo leuk en eng. Nèt zo goed als jij.” “Hmhm. Lastig allemaal hè?” Karlijn trok haar wipneusje en wenkbrauwen wijs op en haar mondje schuin. “Ja, inderdaad, dat zou je wel kunnen zeggen, ja.” “Maar wat doen mama en jij dan?” “Wanneer?” “Als je bang bent?” “Hetzelfde als we jou en Steffie ook geleerd hebben te doen.” Karlijn keek Bertrand eens nadenkend aan… en iets later zei ze: “Aah, ohw, hihi, ja, stom.” Bertrand glimlachte eens: “Èn we praten met elkaar.” “Met God èn met elkaar,” herhaalde Karlijn. “Juist, zo is het maar net.” “Dank je, pap.” “Waarvoor?” “Nou, gewoon…,” zei Karlijn en ze drukte zich even dicht tegen Bertrands arm aan. “Dat je mijn papa bent.” “In dàt geval… méér dan graag gedaan! Zullen we maar weer verder gaan dan, nu?” “Jep, goed idee, anders komen we nóóit bij Nien aan.” “Nou, vooruit!” “Hé Karlijn! Nina zei al dat je zou komen.” Bjorn was opgesprongen uit de stoel voor het raam zo gauw hij Karlijn en haar vader aan zag komen, en stond hen in de deuropening op te wachten. “Nina! Karlijn is er!” “Kom d`r aan!” schreeuwde Nina. “Tsjonge, wat een welkom,” zei Bertrand en hij gaf Karlijn zacht een stootje tegen haar schouder. “Dag Bjorn. Huisportier geworden, jongen? Zijn Nina`s ouders ook thuis?” “Haha, ja, zou je wel denken, hè! En eeh… nee, meneer Vanderlinden, Nina`s ouders zijn niet thuis.” “Oké, jammer…” “Hoi!” Huppelend kwam Nina naar de voordeur. “Hallo Nina,” zei Bertrand. “Hééj!” begroette Karlijn haar vriendin. “Zeg, Nina… wanneer zijn je ouders weer thuis?” vroeg Bertrand. “Euhm…, géén idéé. Mama had vergadering, geloof ik, vanavond. En papa is… meen ik vandaag, op zakenreis gegaan. Frankrijk deze keer, dacht ik,” antwoordde Nina. “Had je al wel gevraagd van dat van oma dan?” Karlijns vraag bleek alleen voor Nina begrijpelijk, want zowel Bjorn als Bertrand keken niet-begrijpend naar Karlijn. “Ja-ha túúrlijk, en het màg!” riep Nina blij, terwijl ze Karlijn bij haar schouders vastpakte en ze blij op-en-neer sprong. “Yay, cool!” gilde Karlijn. “Ôh pap, mogen we dan al meteen dit weekend gaan? Please, please, please, please, please?” “Eeh, dat zien we nog wel even…,” zei Bertrand, terwijl hij Karlijn glimlachend aankeek, en zich in zichzelf weer eens verbaasde over zijn jongste telg, die nu weer volledig in de positieve, blije modus leek te staan. “Nina, laat je moeder ons dan even bellen als ze weer thuis is, alsjeblieft, wil je dat doorgeven? Dan ga ik nu weer naar huis, en als ik je weer moet komen halen, Karlijn, dan moet je dat maar even doorgeven. Goed?” “Jep, doe ik. Dank je, pap!” “Tot straks! Enne Bjorn…, sterkte jongen, met de beide dames. Laat je d`r niet onder krijgen, hè!” riep Bertrand lachend met opgestoken duim, en hij sprong op zijn fiets en reed weg. “Haha, nee, komt goed! Bedankt, meneer Vanderlinden!” Bjorn keek Nina en Karlijn glunderend aan en kreeg van beide dames een uitgestoken tong als antwoord op z`n blij-zijn. “Doe-hoeg!” riep Karlijn haar vader nog snel na, voordat de drie vrienden naar binnen gingen. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
