248816
 
 
 
 
 

     Menu:

> Startscherm
> Schrijvers
> Verhalen
> Open verhalen
> FAQ
> Vintage

Even
LAB
Door: Rapunzel
Commentaar van de schrijver:
Oké, Yaiks, genoeg "verwend" voor vandaag ;)
Categorie: Drama / Roman
Geschatte leestijd: ca. 4 minuten

Channah nam Karlijn mee door de smalle gangen die achter de spreekruimten door liepen. Gangen waar je normaalgesproken als patiënt niet zou komen. Onderweg kwamen ze twee andere dokters tegen die allebei gedag zeiden, en vriendelijk naar Karlijn lachten en haar een knipoog gaven. Na een paar gangen voor Karlijns gevoel kriskras doorgelopen te zijn, kwamen ze uit bij een deur waar “LAB” op stond. Dokter Kloosterziel typte de code in, zodat de deur met een klik opende en gebaarde Karlijn dat ze naar binnen mocht lopen.

“Kijk hier eens. Wat denk je daarvan?”
“Wat is dàt!?” zei Karlijn verbaasd.
“Dàt is jouw spier,” zei Channah, en ze wees naar het linker potje waarin een stukje spier op sterk water gezet was. “En die staat naast de spierbiopt van Nelli Cooman.”
“Hûh?”
“Oh, die ken jij natuurlijk helemaal niet meer…,” bedacht dokter Kloosterziel zich ineens. “Nelli Cooman is gestopt in 1995, toen was jij er nog niet.”
“Nee. Zegt me niks,” zei Karlijn, terwijl ze haar schouders eens ophaalde.
“Nelli Cooman is een voormalig Nederlandse atlete. Ze werd twee keer wereldkampioen, zes keer Europees kampioen en vijftien keer Nederlands kampioen èn ze nam twee keer deel aan de Olympische Spelen,” legde Channah Kloosterziel uit.
“Oh, en daar staat mijn spier naast?”
“Ja, daar kunnen de toekomstige dokters van leren. Kijk maar eens goed naar het verschil.” Channah pakte de twee potjes voorzichtig van hun plek op de plank af en hield ze op ooghoogte voor Karlijn.
“Die is van mij, hè?” vroeg Karlijn.
“Ja, die is van jou.”
“Hmm… die andere is een beetje meer roze…” Karlijn keek vragend omhoog naar dokter Kloosterziel.
“Ja, dat klopt, en dat wil zeggen, dat hij niet aangedaan is, en dat het gezond spierweefsel betreft.
“Oh, dus dat die van mij anders gekleurd is, is eigenlijk net als wat u net vertelde van de scan?”
“Ja, inderdaad. Goed van je dat je dat onthouden hebt!” Channah zette de potjes weer op hun plek en complimenteerde Karlijn nogmaals voor haar oplettendheid.
“Kom, gaan we weer naar je ouders, dan kunnen jullie weer naar huis en dan zie ik jullie over twee dagen weer.”
“Hmhm.”

“Vervelend hè, meid?” vroeg Channah Kloosterziel toen Karlijn en zij naast elkaar liepen in de gang terug naar de spreekkamer. “Maar we doen ons best om uit te zoeken wat je precies hebt en hoe we dat het beste kunnen behandelen, zodat je er op z`n minst minder last van hebt.”
“Hmhm. Snap ik, maar ik vind er niks aan. Ik wil hier eigenlijk niet blijven, hier in het ziekenhuis bedoel ik. Ik wil gewoon thuis zijn en naar school kunnen en met m`n vrienden gezellige dingen doen.”
“Ja, dat is normaal, maar als we niks doen, Karlijn…” Channah bleef even stil staan en draaide zich naar Karlijn. “Als we niks doen, dan zit de kans erin dat het steeds erger wordt en je steeds minder kunt. En dat is denk ik ook niet echt de bedoeling…”
“Nee, niet echt, nee. Ik wil weer gewoon alles kunnen doen. En ik wil niet steeds vallen, en moe zijn, en de simpelste dingen zoals een flesje opendraaien niet meer kunnen. Dus…” Karlijn keek dokter Kloosterziel eens aan met haar vriendelijke, zachtblauwe ogen, die verdriet en wanhoop uitstraalden, maar tegelijkertijd een vechtlust lieten zien waar Channah stil van werd. “Dus ik snàp dat het moet, maar ik vind er niks aan. Dat mag toch?”
“Ja zeker dat dat mag! En ik wil je dan ook echt complimenteren voor de manier waarop je er al die tijd al mee omgegaan bent. Je bent een sterke, jonge meid, weet je dat?” Channah glimlachte eens naar Karlijn.
“Nou, ja, euhm… bedankt,” zei Karlijn zachtjes, in verlegenheid gebracht door deze vriendelijke, persoonlijke woorden van de dokter.
“Mag ik je ook nog iets vragen, Karlijn?”
“Ja hoor.”
“Zal je het ook steeds eerlijk tegen mij blijven zeggen, als het minder gaat of juist beter wordt. Dan kan ik, kunnen wij, je het beste helpen. Durf je dat? Wil je dat doen?”
“Ja, zal ik doen. Maar zie ik u dan ook als ik hier ben?” vroeg Karlijn, die een beetje zekerheid en houvast aan het reeds bekende wel zo`n prettige gedachte vond.
“Ik zal, samen met professor Reinholtd en nog één of twee andere dokters, regelmatig binnenlopen en kijken hoe het met je gaat. Goed? En ik zal ook open en eerlijk tegen jou zijn en blijven. Over de onderzoeken, over de medicijnen… over alles. Afgesproken?”
“Afgesproken!” Er verscheen weer een kleine, voorzichtige glimlach op Karlijns gezichtje. Ze vond dokter Kloosterziel een lieve en aardige dokter, die tenminste gewoon ook tegen haar praatte en haar erbij betrok. Een dokter die niet óver haar hoofd heen zat te praten, zoals sommige dokters zo goed konden, maar tégen haar. Dat was wel zo prettig, vond Karlijn.
“Nou, heb je weer wat te vertellen aan je ouders,” zei Channah om het gesprek weer wat luchtiger te maken.
“Ja, en tegen m`n zus en vrienden.”
“Ja, die ook.”
“Eigenlijk best wel cool.”
“Dat dacht ik ook. Ho, we zijn er al weer.” In de gebroken wit geschilderde gang leken alle gebroken wit gekleurde deuren op elkaar. Karlijn zag het verschil niet, en dus wachtte ze tot dokter Kloosterziel een deur opende en ze haar ouders zag zitten. Ze leken diep in gesprek te zijn en keken ernstig, totdat ze Karlijn en de dokter opmerkten. Toen probeerden ze meer ontspannen te kijken. Janine glimlachte moeilijk en Bertrand gaf een voorzichtige knipoog weg en zei: “En meid, hoe was het? Wat was je verrassing?”
“M`n stukkie spier op sterk water!” glimlachte Karlijn trots, en ze wreef over het litteken op haar been.
“Jouw stukje spier op sterk water?” herhaalde Janine vragend. Ze deed haar best zo enthousiast mogelijk te klinken.
“Ja, in een potje, naast die van een sportmevrouw.”
“Oh, nou dan moet je daar straks op de terugweg nog maar eens meer over vertellen,” zei Bertrand.
Channah Kloosterziel glimlachte even en zei toen ernstig: “Nou, dan denk ik dat we voor nu voldoende doorgesproken hebben. Ik zie u over twee dagen weer. De assistente vóór maakt nog wel even een afspraak met u. Mocht u nog vragen hebben, dan mag u altijd contact opnemen. Schroom niet te bellen. De komende twee dagen niet, maar ook de komende tijd niet.” Deze laatste woorden zette Channah kracht bij door even met haar hoofd te knikken en daarbij Bertrand en Janine aan te kijken.
“Tsja…, we hebben inderdaad heel wat om over na te denken en om te bespreken,” zei Bertrand met een blik richting Janine en Karlijn. “Dat zullen we eens op ons gemak thuis doen.”
Gepost op 20-01-2012 om 21:25 uur
74 keer gelezen
<< Vorige in deze serie

Alle verhalen in deze serie (Even)
Alle verhalen van deze schrijver (Rapunzel)



Door:
Ben benieuwd hoe Nina en Stephie en Born er op reageren.
Nog steeds in spanning hoe alles gaat gebeuren.
Gepost op 20-01-2012 Om 21:35
Ja, ik ook...

Goed zo, dan mag je nu eerst weer een poosje wachten ;)
Gemeen hè? =)
Gepost op 20-01-2012 Om 21:42

Door:
Jaah heel gemeen. Maar we zijn al 3 posts verder hele vooruitgang dus ik mag niet zeuren. Al kijk ik er naar uit
Gepost op 20-01-2012 Om 21:44
Hahaha ;) Nice to hear! Thanx! *flower*
Gepost op 20-01-2012 Om 21:46

Door:
Had ik ook niet eerder gezien

tekstueel:
ik wil weer gewoon alles kunnen doen

verder: mooi!
Gepost op 25-01-2012 Om 19:54
Thanx!!

En: aangepast =)
Gepost op 29-01-2012 Om 19:13

Door: EsQuizzy
Born.

Mooie post, weer. Fijn persoonlijk van Channah. Prettig voor Karlijn.

Taal:
...zodat je er op zijn minst minder last van hebt..., denk ik zo.



Gepost op 29-01-2012 Om 18:51
Well Bjorn wàs Born at one time =D

Thanx! Moet je ook maar net treffen zo`n dokter, maar wel fijn idd.

Ja, Channah verviel hier even in haar oude dialect, hihi ;)

*flower*
Gepost op 29-01-2012 Om 19:14

Door: lady vi
Waren alle artsen maar zo! Ik ben al een heel eind in je verhaal. Vanwege mijn werk (in het ziekenhuis, medisch secretaresse) volg ik deze delen met extra interesse. Goed geschreven!
Gepost op 18-04-2012 Om 12:45
Dank je! =)

Gelukkig zijn er ook "leuke" mee- en inlevende artsen, die zul je vast ook wel meemaken in jouw werk =)
Gepost op 18-04-2012 Om 14:26

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.