 |
| ||||
|
“Met wat voor bijwerkingen moeten we verder nog allemaal rekening houden?” vroeg Janine nog met een brok in haar keel. Ze had de opkomende tranen weten tegen te houden, nadat ze de stevige hand van haar man op haar schouder voelde. En ook het droevige meisje dat haar hoofd op haar schoot gelegd had, sterkte haar om door te gaan zonder in te storten. Dat zou ze voor thuis bewaren, als ze alleen was, of alleen met Bertrand was. Maar nu was ze allereerst moeder en wilde ze er zijn voor haar kind en sterk zijn, zodat ze de angst bij Karlijn weg kon nemen, al was het ook maar een klein beetje… ze zou sterk zijn. “Bij de bijwerkingen moet u vooral denken aan maag-darmklachten, de misselijkheid en het verliezen van eetlust, wat ik al net al zei. En ontsteking van het mondslijmvlies komt ook wel voor. Daarnaast zijn nog bekend een stoornis in de aanmaak van witte bloedlichaampjes en of bloedplaatjes door remming van het beenmerg door de Methotrexaat. Het gevolg hiervan is koorts, infecties, spontane blauwe plekken. Een bijzondere vorm van een longaandoening kan zich gaan ontwikkelen, en de patiënt kan last krijgen van haaruitval, hoofdpijn, duizeligheid. Verder zijn er nog bekend: verhoging van lever- en nierfuncties en een verhoogde vatbaarheid voor infecties.” Dokter Kloosterziel haalde eens diep adem nadat ze het hele rijtje met mogelijke bijwerkingen uit haar hoofd opgesomd had. “Door het regelmatig controleren van het bloed kunnen een aantal bijwerkingen vroegtijdig worden opgespoord en waarschijnlijk ook opgelost worden. In het begin tweewekelijks, daarna om de vier à acht weken. Voordat we beginnen met de behandelingen doen we nog een uitgebreid bloedonderzoek en maken we nog een longfoto, zodat we recente gegevens hebben en we elk verschil met voor de behandeling goed kunnen opsporen, in de gaten houden en behandelen.” “Phoe, dat is nogal wat,” vatte Karlijn, die haar hoofd vanuit haar moeder schoot ophief en weer rechtop ging zitten, kort en bondig de gedachten van niet alleen haar, maar alle aanwezigen in de spreekkamer van dokter Kloosterziel samen. Bertrand en Janine hadden elkaar eens betekenisvol aangekeken tijdens de opsomming van alle mogelijke bijwerkingen. En die blik was Channah niet ontgaan… “Ja, het lijkt nogal wat hè, meneer en mevrouw Vanderlinden. Maar mògelijke bijwerkingen wil niet zeggen dat ze bij Karlijn allemáál naar voren komen tijdens de behandeling. Ik vroeg me ook al af of ik ze wel allemaal moest noemen, maar…” Channah Kloosterziel probeerde met deze woorden Bertrand en Janine een beetje gerust te stellen. Dit onderdeel van haar werk vond ze maar niks. Ook tijdens haar opleiding had ze de meeste problemen en hinder ondervonden bij het oefenen en verzorgen van slechtnieuwsgesprekken. Toen keek ze Janine aan en zei, alsof ze iets wilde bespreken wat top secret was: “Voor de toekomst… Methotrexaat kan de vorming van eicellen nadelig beïnvloeden. Nu zit Karlijn nog niet in de leeftijd van euhm… ja, hoe zal ik het zeggen…, het overwegen van een zwangerschap, maar de gevolgen voor op latere leeftijd kan ik u nu nog niet voorspellen, aangezien we nog geen ervaring hebben met het toedienen van deze medicatie bij de leeftijdsgroep van Karlijn. Wel is gebleken bij de oudere leeftijdsgroepen, zowel bij mannen als bij vrouwen, dat het gebruik van Methotrexaat aanleiding kan geven tot miskramen en aangeboren afwijkingen. Van onvruchtbaarheid is gezien de resultaten van het onderzoek tot nu toe nog geen sprake.” Karlijn keek met grote vragende ogen naar haar moeder. Janine knikte begrijpend naar dokter Kloosterziel en zei: “Nee, dat is inderdaad nog niet aan de orde.” Ze streek Karlijn over het hoofd en gaf haar een zachte glimlach. “Maar is er wel een mogelijkheid dat in de toekomst te achterhalen? Ik weet dat u ook niet in de toekomst kunt kijken, maar…” Channah knikte nu op haar beurt begrijpend. Ze kon zich de zorgen van deze moeder levendig indenken. Ze zou ze zelf ook hebben als het haar kleine dochtertje Maonne betrof. Haar blik ging van Janine, naar Karlijn en bleef uiteindelijk rusten op de foto van haar eigen kleine meid. “De techniek gaat verder, mevrouw Vanderlinden, en ik heb goede hoop dat er tegen die tijd nieuwe methodes ontwikkeld zijn om dat te onderzoeken.” Wederom knikte Janine. “Ik ben me ervan bewust dat dit alles erg rauw op uw dak komt nu. Ik geef u daarom ook graag de tijd dit tijdens een familieberaad te bespreken en spreek u graag over twee dagen weer voor de definitieve beslissing. Tevens zal ik u nog een brochure van de VSOP meegeven. Daarin kun u alle informatie nog eens rustig op uw gemak doorlezen, want ik begrijp dat de hoeveelheid informatie van vandaag erg veel is om in één keer te kunnen opslaan en ten volle tot u door te laten dringen. Neem het door zou ik zeggen, noteer vragen en dan zien we elkaar over twee dagen weer.” “En mijn verrassing?” vroeg Karlijn opeens helder. Na al dit akelige nieuws wilde ze wèl graag weten wat dokter Kloosterziel nou bedoeld had toen ze het aan het begin van het gesprek gehad had over een verrassing. Naar huis gaan met deze boodschap, maar zonder te weten wat de dokter bedoeld had met de verrassing, dàt zag ze niet zitten. Die verrassing wilde ze, na dit alles, niet aan haar neusje voorbij laten gaan. “Ach ja, zou ik toch zo maar vergeten… Nou, loop maar eens even met me mee. Zou u hier even willen wachten meneer en mevrouw Vanderlinden?” “Ja hoor, geen probleem, dokter,” zei Bertrand beleefd, en toen keek hij naar Karlijn, gaf haar een knipoog en zei: “Ga maar rustig even met de dokter mee, Karlijn. Mama en ik wachten hier wel op je.” “Oké.” |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
