 |
| ||||
|
“Lalalalala!” Vrolijk kwam Nina na schooltijd weer binnengehuppeld bij de familie Vanderlinden. “Hé, dat is een leuk deuntje!” zei Janine tegen het enthousiaste meisje. “Ja, hè? Geleerd bij muziek vandaag. Was echt een gave les van mevrouw DaChrista.” “Cool! Welk liedje is het?” vroeg Karlijn, die zich op haar manier naar de achterdeur gehaast had toen ze haar vriendin aan had zien komen. “Rocket 88 het eerste rock`n`roll-liedje, èwà,” zei Nina. “Weet je trouwens hoe DaChrista met haar voornaam heet?” “Neuj.” “Lucia.” “Lucia?” “Ja, Lucia. Geinig hè?” “Hoe kom je daar nu weer achter?” “Euhm ja, ging over namen in de rock`n`roll en toen vroeg Yanechia ineens hoe DaChrista met haar voornaam heette, en daar gaf ze gewoon antwoord op.” “Oké dan. Nou…, leuk.” “Haha, lekker interessant denk jij zeker?” lachte Nina Karlijn toe. “Nee, nee, ik vind het heus wel leuk, hoor. Moest alleen even denken aan al die papieren die ik de laatste tijd in moest vullen voor het ziekenhuis en zo. Daarop moest ik ook al mijn namen invullen… Elke keer weer opnieuw hetzelfde.” “Haha, ja, dat zou wat zijn als je op elk papier anders heette,” zei Nina gevat. “Hahaha,” zei Karlijn. “Leuk hoor Nien. Hoe heet jij eigenlijk voluit?” “Dat weet je toch wel?” “Neuj. Geen idee.” “Oh, ik dacht dat ik je dat al wel eens verteld had.” “Nee hoor, kan me niet indenken dat ik dat zou vergeten.” “Nou ja, maakt ook niet uit. Ik heet voluit Ninorta Georgetta Phileine Josephinne van Stratum,” zei Nina met een plechtig gezicht. “Ninorta Georgetta Phileine Josephinne van Stratum,” herhaalde Karlijn evenzo plechtig. “Hm, mooi.” “En jij?” wilde Nina weten, nu ze toch bezig waren over namen. “Ik heet Joanna Luca Jedidja Samuela Charlotte Vanderlinden.” “Mooi, hihi, maar jouw ouders konden blijkbaar ook niet kiezen,” grapte Nina. “Nee, daar lijkt het wel op, hè,” zei Karlijn lachend terug. “Heel wat werk om dat elke keer in te vullen…” “Hé, maar hoe komen ze dan bij Karlijn?” “Haha, ja, dat weet ik ook niet. Vonden ze zeker mooi of zo, denk ik, als extra kersje bovenop de namentaart.” “Hihi ja, denk het ook. Maar nou snap ik wel waarom je daaraan dacht, want Luca lijkt wel een beetje op Lucia.” “Hmhm.” “Hé, hoe zou Bjorn eigenlijk heten?” “Weet niet.” “Nee, ik ook niet. Moeten we hem dalijk maar eens even vragen.” “Haha ja, leuk, doen we! Verder nog wat leuks te vertellen?” “Eh….” Nina dacht even na, haar oogjes begonnen te glimmen en het duurde niet lang of Karlijn zei: “Vertel op! Want het is zo te zien iets grappigs!” “Ja, hahaha. Sipke en Aaron waren helemáál hyper van de les van DaChrista, nog meer dan de rest, en toen we daarna wiskunde hadden van De Pelle mochten we helemaal niks meer. Strafkamp. Je weet wel. Maar na het tussenuur en de pauze daarna hadden we Engels, en toen hadden Sipke en Aaron de perforator uit het OLC gehaald en meegenomen, samen met een stuk of dertig lege blaadjes, en die hebben ze heel stil en in het geniep stuk zitten maken. Zaten ze heel schijnheilig braaf mee te doen bij Wansenke, en aan het einde van de les hebben ze al die spaghetti rond zitten gooien!” “Spaghetti?” vroeg Karlijn, terwijl de tranen van het lachen over haar wangen biggelden, want ze zag het al helemaal voor zich. “Euh, hûh?” Nina keek Karlijn grappig vragend met haar rechter wenkbrauw opgetrokken aan. Toen het tot haar doorgedrongen was wat ze nou eigenlijk gezegd had, zei ze: “Haha, confetti, natuurlijk!” “Haha, ohw, haha, had eruit gezien, spaghetti door de klas gooien, hihi!” “Haha, ja, maar dit was niet veel beter, hoor! Die kleine stukjes zaten overal in. In m`n haar, in m`n tas, echt overal.” “Nou lekker dan!” “Ach ja, had ik er wel voor over. Je had die kop van Wansenke moeten zien. Alsof ze een hartaanval kreeg! Enne dat spaghetti… ik heb de hele dag al last van dat ik dingen verkeerd zeg. Jeukende huid zei ik huidende jeuk tegen en meer van dat soort stommiteiten,” lachte Nina. “Haha, heb ik ook vaak zat, dat weet je,” giebelde Karlijn terug. “Enne wat is er met Aaron en Sipke gebeurd, want Wansenke kennende laat ze dit niet over haar kant gaan en…” “Was ze “not amused”,” zeiden beide vriendinnen lachend in koor. “Sipke en Aaron moesten nablijven en alle klaslokalen beneden stofzuigen en de tafels afnemen,” vertelde Nina toen ze weer een beetje bijgekomen was. “Nou, daar waren ze vast nog wel even mee bezig. Weer wat geleerd…” Karlijn veegde nog eens met haar hand over haar ogen en wangen, om de laatste lachtranen af te vegen. “Ja, zeker wel,” beaamde Nina. “Oh, ga je nog even mee naar boven? Moet je nog wat laten zien.” Er schoot Karlijn nog iets te binnen en dat wilde ze Nina laten zien, maar daarvoor moesten ze wel naar haar slaapkamer op de eerste verdieping van het huis. “Ja, is goed.” “Mam, we zijn boven!” riep Karlijn naar haar moeder toen ze al op de eerste traptree stond. “Prima, ik zet hier alvast twee bekers ranja neer voor als jullie weer beneden komen.” “Dank je!” zei Karlijn nog gauw, terwijl Nina de kamerdeur achter zich dicht trok. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||
Nog niet eerder van gehoord.
