 |
| ||||
|
“Cailean, Siemen, Matthéo, Sipke, Jurryta en…” Lucia DaChrista keek de klas eens rond op zoek naar een leerling wiens naam ze als laatste zou noemen. “En Aaron, komen jullie eens even naar voren alsjeblieft." De genoemde leerlingen stonden op van hun plek en liepen naar voren toe. “Ow nee,” zuchtte Matthéo zacht toen hij opstond. Hij kreeg een por van Adriaan mee. “Haha, heb jij deze keer een keer geluk,” fluisterde laatstgenoemde. “Wacht maar, jongen. Jouw geluk komt ook nog wel,” siste Matthéo terug. “Matthéo… vandáág nog, alsjeblieft,” zei Lucia ongeduldig. “Goed, dames en heren, pak pagina 96 er eens bij.” De meeste leerlingen uit klas B1i begonnen te zuchten en te kreunen. Ze hadden verwacht dat ze iets leuks zouden gaan doen bij de muziekles van vandaag, en nu gingen ze tòch alsnog uit het bóek lezen. Hun houding veranderde echter snel, toen Lucia DaChrista vervolgde met: “Vandaag gaan we het hebben over rock`n`roll.” “Yes!” zei Matthijs. “High five, dude.” Adriaan lachte en hield zijn hand omhoog zodat Matthijs er tegenaan kon tikken. Ook andere leerlingen waren verheugd met dit nieuws. Het leek tòch geen saaie les te gaan worden. Hier hadden ze wel zin in! “En deze dames en heren gaan het één en ander demonstreren terwijl we de tekst behorende bij deze muziekstijl met z`n allen doornemen,” maakte Lucia haar introductie op de les van vandaag af, met een zachte glimlach op haar lippen. Dit werkte elk jaar weer. En ook elk jaar kon ze precies dezelfde soort reacties van haar leerlingen verwachten, en daarom glimlachte ze. “Tekst…” Maliyah liet over één onderdeel van de les van vandaag haar gedachten, die voor de rest net zo positief waren als haar meeste klasgenoten, net iets te hard ontsnappen. “Maliyah als jij dan eens begint te lezen, dan zal ik daarna de “vrijwilligers” hier instrueren,” glimlachte Lucia. “Goed, tot zover. Dank je wel Maliyah.” “Welcome,” zei Maliyah zachtjes met iets dat bijna op een glimlach leek. Lucia knipoogde naar Maliyah en zei, toen ze zich naar de leerlingen naast haar voor in de klas wendde: “Oké, eens kijken. Als ik me niet vergis… kan jij behoorlijk goed drummen Siemen.” Siemens ogen begonnen te stralen en hij knikte heftig ja. “Nou, kom dan maar eens hier achter het drumstel zitten, dan zal ik je zeggen wat je moet doen.” Siemen liep zo snel hij kon uit het rijtje leerlingen vooraan de klas weg en nam plaats achter het drumstel. Altijd als de klas van Karlijn en Nina muziekles had vloog Siemen, zo gauw de deur van het leslokaal open ging, naar het drumstel toe, waar hij vervolgens vakkundig achter weg geplukt werd door mevrouw DaChrista. Maar nu mòcht het! En wat was hij blij! “Goed Siemen, jij weet wat je moet doen, dan nu… Jurryta, piano.” Lucia gebaarde Jurryta bij haar te komen. “De muziek, je begint met E7. Beetje duidelijk dit blad?” vroeg mevrouw DaChrista het jonge meisje, dat al sinds haar zesde piano speelde, terwijl ze naar de bladmuziek wees. Jurryta was klassiek geschoold, dat wist Lucia, maar de docente wist óók dat Jurryta graag iets anders speelde dan Dvorak, Bach of Choppin. Dit was een welkome afwisseling. “En dan hebben we nog gitaristen nodig… Matthéo en Sipke.” Lucia keek de jongens eens aan. Dat was genoeg om ervoor te zorgen, dat de beide jongens elk een gitaar in de handen namen en naast haar kwamen staan. “Mag ik even?” vroeg mevrouw DaChrista, terwijl ze haar handen uitstak naar Sipke. “Alstublieft.” Sipke gaf de gitaar aan Lucia en ze speelde een paar akkoorden voor. “Die, en niets anders, gewoon die blijven spelen, oké?” “Prima, doen we,” zei Matthéo. Hij was opgelucht, dat hij kon doen waar hij goed in was… gitaar spelen. “En dan hebben we nog Cailean en Aaron over. En volgens welingelichte bronnen,” knipoogde Lucia DaChrista naar Cailean. “Heb ik begrepen, dat Cailean heel goed kan dansen.” “Jep, klopt,” zei Cailean op haar beurt nu stralend. “Gouden ster.” “Aah, heb je de gouden stèr behaald bij de laatste wedstrijd?” vroeg Lucia opgetogen. “Wat goed joh!” Mevrouw DaChrista vond het fijn door haar leerlingen op de hoogte gehouden te worden van het wel en wee in hun jonge levens. Zo kon ze niet alleen beter aansluiten bij hun leefwereld tijdens haar lessen, maar kon ze ook meeleven en meer begrip opbrengen voor een baaldag van één van de leerlingen, of juist meejuichen bij een behaald succesmoment. “En waarom sta ik hier dan?” vroeg Aaron. In zijn stem was een ondertoon van lichte spot, ongenoegen en angst voor wat zou gaan komen, bespeurbaar. “Aangezien jij nooit zo goed stil kan zitten…,” zei Lucia en ze keek Aaron recht in de ogen aan, trok een wenkbrauw op. Waarop Aaron vrijwel direct zijn ogen neersloeg. Net als Aaron wist Lucia dat hij nog geen week geleden bij de adjunct-directeur geweest was en een fikse uitbrander gekregen had over zijn gedrag, of liever gezegd non-gedrag, in de lessen. “Het leek me dus wel een goed idee om jou toe te staan te bewegen deze les. En dat mag je al dansende doen vandaag,” glimlachte Lucia de jonge jongen met blosjes op de wangen nu toe. Ze kreeg een voorzichtige glimlach terug, en Aaron wist toch nog lekker brutaal terug te antwoorden: “Als u maar niet ècht denkt dat ik kan dansen. Bewegen oké, maar dansen…” Hij stak zijn tong uit naar Adriaan, die voorzichtig zat te gniffelen achter zijn handen. Lucia besloot het te negeren en ging rustig verder: “Op dit lied kun je heel goed de Boogiewoogie dansen, maar we pakken voor vandaag maar eens even de eenvoudige, standaard rock`n`roll pasjes van de moderne sprongdans en die gaan zo…” Lucia DaChrista deed het eens voor. “Dit gaat je lukken, Aaron, dat weet ik zeker,” zei Lucia en voor de duidelijkheid herhaalde ze hetgeen ze zojuist onder luid gejuich van de meeste leerlingen in de klas had laten zien langzamer, waarbij ze naast Aaron ging staan en hem vroeg haar na te doen. “Het enige dat je hoeft te doen is het volgende… je gaat zo staan. Tegenover elkaar dus.” Ze pakte Cailean bij beide armen vast en plaatste haar tegenover Aaron. “Jij begint met links, Cailean begint met rechts. Je stapt dus met links naar achteren, dan met je andere been naar voren. Je schopt vervolgens met je linker been schuin naar voren. Wel schuin, anders trap je tegen de scheenbenen van Cailean, en dat is niet de bedoeling. En dan doe je vervolgens hetzelfde met rechts. Als je dat een beetje onder de knie hebt, kun je er ook nog bij gaan springen en voilá… de moderne rock`n`roll springdans.” “Aha, dat gaat me wel lukken, ja,” zei Aaron. “Goed, dan luisteren we zo nog een keer naar het lied en dan gaan we eens kijken of we hem zelf kunnen her-produceren. En de rest van jullie hoeft niet te denken, dat hij of zij lui achterover kan gaan leunen nu,” zei mevrouw DaChrista, terwijl ze zich weer volledig omdraaide naar de klas, maar intussen wel in de loop weg Siemen ervan weerhield heel hard op het drumstel te slaan door zacht haar hand op zijn schouder te leggen. Siemen begreep de boodschap en ging rustig rechtop op de kruk zitten, met zijn armen over elkaar heen en in elke hand een drumstokje. “Van jullie wil ik namelijk hebben, dat je in de maat meeklapt… en nee Matthijs, dat betekent niet keihard op de tafel beuken, maar netjes met je handen tegen elkaar klappen.” Matthijs gaf een schaapachtig lachje weg. Mevrouw DaChrista had na een aantal weken, nadat het schooljaar begonnen was, precies door wat voor leerlingen ze voor zich had zitten, en zo schatte ze de meeste acties op tijd genoeg in om sommige plannen van leerlingen te verijdelen ruim voordat ze doorgang konden vinden. Geen overbodige luxe bij een klas als B1i. “Jullie rij klapt op de eerste en de derde tel, de middelste rij klapt op de tweede en de vierde tel en jullie klappen er nog eens zo doorheen. Duidelijk?” Lucia liet de leerlingen nog even droog-oefenen met het door elkaar heen klappen en zei vervolgens: “Ik speel mee op de piano hier.” Daarna nam ze plaats achter haar eigen piano, die in het midden vooraan in de klas stond, en zette ze de radio aan. “Goed nu gaan we het zelf eens proberen,” zei mevrouw DaChrista toen ze het lied nog twee keer had laten horen, en bij de tweede keer luisteren de leerlingen had laten meespelen, klappen en dansen. “Iedereen er klaar voor? Eén, twee, één, twee, drie, vier…” “Haha, kijk Aaron dan eens houterig dansen. Kom op, Aaron shake it!” riep Matthijs halverwege het lied. Lucia liet de opmerking langs zich heen gaan, omdat Aaron dit ook scheen te doen. Hoewel hij normaalgesproken er meteen bovenop gesprongen was of een fiks opmerking terug had gemaakt in de richting van Matthijs, leek hij nu helemaal op te gaan in hetgeen hij aan het doen was. En ook de rest van de leerlingen ging helemaal op in de aan hen toevertrouwde taak. De meeste leerlingen klapten alsof hun leven er vanaf hing. Sommigen zaten met het puntje van hun tong uitgestoken geconcentreerd te klappen, iets wat nog een hele kunst was, omdat Lucia hen drie verschillende tempo`s gegeven had. Het lesidee sloeg zoals elk jaar weer aan, en Lucia genoot er op haar beurt van dat haar leerlingen genoten. Siemen had goed geluisterd naar het lied en speelde vol overgave als een jonge Mitch Mitchell. Matthéo en Sipke hielden zich netjes aan de opgegeven akkoorden, Jurryta genoot ervan een andere muziekstijl te spelen en speelde onverstoord met een brede glimlach op het gezicht haar stuk, terwijl Lucia de tweede stem erdoorheen speelde. “Oké, ik vind het tijd om een muzikale pauze in te lassen!” riep Adriaan, toen ze het lied twee keer gespeeld hadden. “Groot gelijk,” zeiden Esmée en Calissa in koor, en ze sloegen hun boeken gelijktijdig dicht. “Nee, nee, nee, dames,” zei Adriaan als een volleerd docent waarbij hij opstond van zijn stoel en de klas rondkeek. “Ik bedoelde wat anders. Een muzikale pauze houdt in, dat we ook gewoon doorspelen in de pauze.” “Kijk, en dàt vind ìk nu weer een goed idee,” zei Andreas. En Adriaans voorstel vond al gauw meer bijval vanuit de klas. “Slijmballen!” siste Calissa de twee jongens toe. “Wij ook van jou hoor, Calissa,” zei Andreas overdreven. “Pffff...” “Kom op, jongens, even opruimen nu. De pauze is bijna afgelopen,” zei Lucia DaChrista. Ze was blij geweest met het initiatief van de jongens om door te spelen in de pauze. Maar nu moest het lokaal wel weer op orde gemaakt worden voor de volgende klas die kwam. Dat was zo gedaan, iedereen pakte z`n tas in, zette de tafels en stoelen recht, de muziekinstrumenten werden netjes neergezet en het lokaal was klaar om de volgende vijfentwintig leerlingen te ontvangen. De leerlingen van B1i verlieten het leslokaal uitgelaten al dansend, zingend en fluitend op naar de volgende les. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
