 |
| ||||
|
Ze hoefde Toenak er niet naar te vragen: het vijftal met hun lijfwachten had de grot van de lichtende letters nog maar nèt verlaten of de magister trok haar aandacht. In eerste instantie dacht ze dat hij hardop in zichzelf praatte. Maar al gauw richtte hij zich tot haar, terwijl ook medica Ishtaran, heer Murox en heer Ashtroc vlakbij hen bleven zwemmen. „Het manuscript telt tussen de beide kaften drieëntwintig bladen, waarvan tweeëntwintig even zijden minus het achterblad steeds beschreven zijn in het Klassiek Waterlings,” schetste Toenak in stijl. „De eerste oneven zijde vormt in twee talen het titelblad — de rest ervan is beschreven in het Oud Waterlings — dat overigens door de schrijver van het boekwerk vanuit zijn tijd met ‘Nieuw Waterlings’ wordt aangeduid. De schrijver begint het werk — het deel ervan, dat wij konden lezen — met een uitgebreide introductie van zijn eigen persoon en enkele tijd-ankers, die ons helaas geen enkel referentiekader boden.” „Euh, wat zijn tijd-ankers?” vroeg Gabriëlle, die zich geen beeld bij dat woord kon vormen. „Stelt u zich voor, Hoogheid, dat u mij zou vertellen dat u in uw vertrekken verkeerde toen u gestoken werd door een rog,” antwoordde de magister nadat hij een tel nagedacht had over een geschikt voorbeeld. Gabriëlle liet Lidhia’s hoofd knikken. Haar oude vriend vervolgde: „U zou daarmee een locatie-anker — ‘in uw vertrekken’ — verbinden aan een tijd-anker: ‘toen u gestoken werd door een rog’. Indien ik nu op de hoogte ben van het tijdstip waarop u door een rog gestoken bent, —” Gabriëlle viel Toenak in de rede en maakte de zin af met: „…dan weet u óók op welk moment ik in mijn vertrekken was! Aha! Oké, bedankt!” „Oo-kee,” herhaalde de magister met een glimlach, terwijl de anderen hen bevreemd aanstaarden bij die uitdrukking. „De tijd-ankers in het boek waarvan u en uw jongere zuster de vindplaats blootgelegd hebben, zijn voor ons van generlei waarde, daar zij geen enkel ons bekend herkenningspunt vertegenwoordigen. De schrijver, een zekere Matarc, stelt zichzelf voor als de hofschrijver onder het bewind van een koningin die de illustere naam Ithiyara droeg. Dit biedt ons nieuwe, bijzonder interessante informatie over het koningshuis van vóór het begin van onze eigen geschiedschrijving, maar het plaatst het geheel niet in een bepaalde tijd. Deze koningin wordt in geen van de mij bekende geschiedkundige werken genoemd.” Gabriëlle, die dit allemaal wel best vond, verlangde ernaar dat de magister méér over de inhoud van het boek zou gaan vertellen. Dus vroeg ze ongeduldig: „Is het een geschiedenisboek, dan?” „In zekere zin zal het zeer zeker als zodanig te bezien zijn, Hoogheid,” glimlachte Toenak haar toe. „Dat zal Tirashya jammer vinden,” reageerde Gabriëlle zacht. Zwijgend bestegen ze de mijnschacht, die hen tot in de inmiddels vertrouwde ronde kamer in de oostelijke gang leidde, waar de paleiswachten Menkar en Gétalon zwijgend op wacht zwommen en hen rustig toeknikten. „Ik vraag u nederig om vergiffenis, Hoogheid,” zei de magister nadat ze weer bij elkaar door de ruime, horizontale gang zwommen. „Die laatste uwer uitingen zinkt buiten het door mij te volgen bereik. Met welke reden zou prinses Tirashya het jammer vinden dat het een werk van geschiedkundige aard betreft?” „Oh,” deed Gabriëlle eenvoudig. „Tirashya hoopte dat het een romantisch verhaal zou zijn of zo…” Toenak deelde een geamuseerde blik met Ishtaran — een blik, die Gabriëlle niet ontging. De medica vertelde bij het zien van Lidhia’s opgetrokken wenkbrauwen: „Prinses Tirashya zal zich verheugen te mogen vernemen dat haar verlangen is uitgekomen.” „Toch wel?” vroeg Gabriëlle verbaasd. Ishtaran knikte en zei: „Zeker, Hoogheid! Matarc wisselt de geschiedkundige beschrijvingen veelvuldig af met de beschrijving van zijn pogingen het hart van een jonge waterlinge te winnen.” Ook Murox mengde zich nu in het gesprek: „Wij vragen ons zelfs af wat zijn bedoeling is geweest met het opstellen van het manuscript: een weergave van de maatschappij in zijn levensdagen, gedecoreerd met zijn liefdesverslag, of een verslag van zijn liefde tegen een achtergrond van de maatschappij waarin hij leefde.” Gabriëlle giechelde: „Is dat echt zó onduidelijk, dan?” „De beide verhaallijnen nemen elk ongeveer de helft van de beschikbare ruimte aan tekst in beslag,” knikte Ishtaran. „Grappig,” vond Gabriëlle, die nog een groot puzzelstuk miste. „Maar wat was er dan zo enorm schokkend aan wat er in dat boek stond?” „Het lag binnen de grenzen van mijn bedoelingen om u dat alles mondeling mede te delen,” beantwoordde Toenak die vraag. „De huidige ontwikkelingen echter bieden u de kans om het verhaal met eigen ogen te lezen. Zou dat u niet menigmaal meer aanspreken?” Verwachtingsvol keek hij haar aan. Gabriëlle trok Lidhia’s mondhoek scheef en aarzelde: „Ik, euh…” Ze wierp een blik opzij, naar Murox en Ashtroc, die niet van Lidhia’s persoonswisseling op de hoogte waren. „Ik heb zo’n last van mijn ogen…!” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||
