Even Wijsneus Door: Rapunzel Commentaar van de schrijver: Aangepaste versie =D Categorie: Drama / Roman Geschatte leestijd: ca. 8 minuten
“Hé sis!” Een paar dagen later sprong Karlijn vrolijk op het bed van haar oudere zus, waarna ze een van pijn vertrokken gezicht trok, maar ze liet zich er niet van weerhouden op dezelfde vrolijke wijze verder te gaan. “Hoe is het nu met je? Vond je gisteren een beetje stil. Nou ja, de laatste tijd eigenlijk aldoor wel… je kijkt af en toe ook zo bedenkelijk.” “Hm, hoezo? Gaat wel goed, denk ik, hoor,” antwoordde Steffie, die achter haar bureau zat en zich nu omdraaide naar Karlijn. “Ja, oké. Lekker overtuigend, Steffie. En nu een keer ècht,” lachte Karlijn. “Hihi, ja, sorry hoor,” zei Steffie beschaamd. “Ja, ook sorry van mij voor laatst,” zei Karlijn nu met een ernstig gezicht. “Was denk ik toch wel een beetje moe van het hele gebeuren met de vierdaagse die dag… èn ik was misschíen ook wel een beetje tè nieuwsgierig naar dingen, die mij niks aangaan.” Karlijn keek Steffie aan met een blik die zei: Als je het me toch wilt vertellen mag dat, hoor! Geen probleem. “Is goed, Karlijn. Geen probleem, als je het maar niet constant doet. Dat is zó irritant, weet je. Ik doe dat toch ook niet bij jou?” zei Steffie, waarbij ze Karlijns blik totaal negeerde bij het geven van haar antwoord. “Nee, klopt. Ik zal proberen het niet meer te doen. Niet meer zo veel en erg in ieder geval,” zei Karlijn met een scheve glimlach. “Keej,” zei Steffie. Karlijn wachtte op meer, maar er kwam niet meer en ze wilde de situatie ook niet weer zo ver laten komen als een paar dagen geleden, dus droop ze rustig weer af: “Doeg Stef!” “Zie je zo beneden wel, moet dit eerst nog even afmaken,” reageerde Steffie. Ze was meer met haar gedachten bij het projectje, waarmee ze sinds een paar dagen bezig was, dan dat ze oog en oor voor Karlijn had. “Mam?” vroeg Karlijn aan haar moeder toen ze weer beneden was. “Ja, Karlijn,” antwoordde Janine, die net bezig was de stofdoek buiten door de achterdeur uit te kloppen. “Mam…, als ik toch niet zo nieuwsgierig mag zijn, hè… wil jij dan niet eens met Steffie gaan praten?” “Maar waarom dat, kind?” “Nou…” Karlijn seinde haar moeder dichterbij te komen, zodat ze het in haar oor kon fluisteren: “Ik denk, dat Steffie een beetje verliefd is.” Karlijn trok haar neusje en wenkbrauwen een beetje op. Iets wat ze vaker deed als ze een opmerking maakte die een beetje wijsneuzerig, maar wel aardig dicht bij de waarheid in de buurt kwam. “Oh, en hoe kom je daar zo ineens bij?” “Nou, da`s niet zo heel erg moeilijk hoor,” vond Karlijn. Ze had nog steeds dezelfde eigenwijze uitdrukking op haar gezichtje staan en keek haar moeder recht in de ogen. “Eén: er liep een vreemde jongen mee met de vierdaagse, waarover ik van jullie niks mocht vragen. Twee: ze is de laatste tijd een beetje afwezig. Drie: ze moest vorige week zomaar ineens weg, toen Nina hier ook was en ze wilde niet zeggen waarheen. Vier:… euhm, nee, nou, die weet ik dus niet, maar het is allemaal dus een béétje geheimzinnig.” “Aha.” “Ja, en nou zit ze op d`r kamer en is ze weer ergens mee bezig. Ja, ik heb maar niet gekeken, of gevraagd wàt… Maareh…” “Misschien heeft ze gewoon even wat ruimte en rust voor zichzelf nodig, h`m?” “Nee mam, dat is het niet. Er is iets meer, dat weet ik zéker. Dus wil jij dan met haar gaan praten?” “Ja, is goed. Ik zal met haar gaan praten,” zei Janine met een zachte glimlach op haar lippen. Oh, oh, oh, dacht Janine intussen, die Karlijn weet het toch altijd maar weer mooi te brengen. Maar ja, ik wàs al wel van plan even met Steffie te praten en als Karlijn zich nu al zo uit… “Dank je!” “Als jij dan intussen eens even wat aan de voorbereiding voor het eten voor vanavond gaat doen. Hm, lijkt je dat wat?” “Ja, wat moet ik doen?” “Ga maar lekker op de bank zitten, dan breng ik het wel naar je toe.” “Oké, maar dan wil ik ook eerst nog een beker drinken… èn een koekje mee,” zei Karlijn gauw en ze liep naar de koelkast toe. “Nou, vooruit dan maar weer, omdat je…” “… zo lief bent! Haha, weet ik, mam,” zei Karlijn en ze gaf haar moeder snel een kus op de wang. “Hé meisje, hoe is het? Lukt het allemaal een beetje?” vroeg Janine aan Steffie, die nog steeds voorovergebogen achter haar bureau zat en ijverig bezig was met haar speciale projectje. “Mwah, gaat wel hoor mam.” “Echt?” Janine deed de slaapkamerdeur zachtjes dicht en liep verder de kamer in. “Ja, ben nu lekker bezig met de verrassing voor Karlijn. Die kwam hier net zomaar binnen. Dus ik op m`n hoede… maar deze keer was ze eens niet nieuwsgierig en vroeg ze ook niet waar ik mee bezig was. Ik heb net gedaan alsof ik met huiswerk bezig was en dat hielp.” Steffie keek op en gaf haar moeder een voorzichtige glimlach. “Mooi zo. Anders zou het zomaar de verrassing bedorven hebben hè, dat is ook niet leuk. En hoe is het verder? Heb je nog nagedacht over ons gesprekje van laatst?” “Ja, maar ik baal er nog steeds van… en helemaal na die vierdaagse… Hij heeft gewoon maar één dag meegelopen. Als hij mij toch net zo leuk gevonden had als ik hem, dan was hij toch vaker mee komen lopen?” “Hm.” Het geluid dat Janine hier produceerde was geen antwoord op, geen bevestiging, maar ook geen ontkenning van hetgeen Steffie zojuist gezegd had. Het gaf gewoon aan, dat ze aandachtig luisterde en wilde dat Steffie doorging met het delen van haar gedachten. “En nou vandaag op de manege doet hij net alsof er niks aan de hand is. Is super vrolijk en super vriendelijk en zo, en hij was constant bij me in de buurt. Ik snap er niks van…” “Hij ruikt toch jouw gedachten en gevoelens niet, Steffie…? Ach meisje, het zit ook niet in jou om gewoon lekker te genieten hè, zonder verder na te denken over van alles en nog wat…,” zei Janine na even stil geweest te zijn. “Maar dat verhaal van jou en papa dan?” “Maar meisje, dat telt toch niet voor iedereen zo, op dezelfde manier. Wat voor papa en mij telt,…” Janine keek haar dochter eens aan en zei: “Geniet nou toch alsjeblieft eerst eens van jong-zijn, zonder je steeds zorgen te maken of vooruit te willen denken, lief meisje van mama. Het komt toch altijd anders dan je zelf denkt en dan kun je nog zo goed en zo ver vooruit willen denken.” “Ja, maar… ik hèb nog niet eens iets met Rens…en ik weet ook niet of dat wel komt. Dàt is het nou net! En weet je wat het èrgste is? Ik weet eigenlijk niet eens of ik zelf wel verliefd bèn of dat ik graag, net als alle andere meisjes bij mij uit de klas, verliefd wìl zijn…” Van Janine`s gezicht was het meeleven met en het begrip voor haar dochter af te lezen. Wat had ze toch twee totaal verschillende dochters… één spring-in-het-veld en één meer filosofisch ingestelde dochter. “Tsja, maar om nu altijd overal over na te denken… over wat zou kunnen of niet zou kunnen of misschien zou kunnen… daar schiet je toch ook niets mee op, lieverd. Je kunt niet altijd alles beredeneren,” zei Janine. “Ja, nou sorry, dat wil ik toch ook helemaal niet. Ik weet niet eens waarom ik dat altijd doe. Ik bedoel, ik wìl heus wel gewoon genieten, hoor, maar... het lukt niet altijd zonder allerlei beren op de weg te zien en na te denken. Of dat nou reëel en logisch is of niet,” zei Steffie en ze stond op van haar bureaustoel, liet zich op haar knieën vallen en dook snikkend in de armen van haar moeder, die inmiddels op haar bed zat. En na een poosje zei ze: “Ik weet toch nog geeneens of het ook echt wederzijds is? Bovendien normaalgesproken zou je toch verwachten dat…” “Moeilijk allemaal hè, meisje.” Janine streek haar dochter met één hand troostend over haar rug en tilde Steffies hoofd voorzichtig op, om haar aan te kunnen kijken. Ze keek in de betraande ogen van haar jonge tienerdochter en dacht terug aan haar eigen tienertijd. Ook zij had wel eens zo vertwijfeld bij haar eigen moeder gezeten, in diens armen kunnen uithuilen. En daarna…? Daarna had de wereld er stukken beter uitgezien. Janine wist dat dit ook voor Steffie zou gelden. Haar “kleine meid” moest er gewoon even doorheen. Dit was niks onnatuurlijks, en ergens was ze blij dat het er nu uitkwam. “Weet niet, mam. Ik weet ècht niet òf ik het onder woorden kan brengen wat ik voel en waaròm ik het zo voel…” Steffie snikte nog eens na en ging nu naast Janine op bed zitten. “Hier. Kom. Gaan we eens even lekker knus zitten,” zei Janine en ze pakte de twee hoofdkussens, die op Steffies bed lagen. Eén voor Steffie en één voor zichzelf en ze zette de kussens tegen het hoofdeind aan, zodat ze er tegenaan konden gaan zitten. Steffie wiebelde op de voor haar zo bekende manier om een goed plekje te kunnen vinden. “Lukt het? Zit je lekker?” glimlachte Janine liefdevol. “Jawhoor,” antwoordde Steffie, die eindelijk tevreden leek te zijn met de plek waar en de manier waarop ze zat. “Dus je blijft nog even gezellig hier bij me zitten?” “Túúrlijk!” zei Janine. “Vanzelfsprekend.” “Fijn!” zei Steffie en ze stak een arm door die van haar moeder en knuffelde zich dicht tegen haar aan. “Mag ik je nog iets vragen, mam?” vroeg Steffie nadat Janine en zij een poosje knus bij elkaar gezeten hadden en ze weer wat tot rust gekomen was. “Vertel.” “Nou weet, ik heb toch net als jou vroeger alleen maar jongens die vrìenden zijn om me heen? H`m? Nou, waarom vinden die mij, net als Rens, leuk, lief, grappig, slim en aardig genoeg om met me om te gaan als vrienden, maar is er nooit één die verder in me geïnteresseerd is?” “Oei… ja, weet je, dat dacht mama vroeger ook wel, alleen… dat is niet helemaal waar. Er zijn wel jongens, ook binnen je vriendengroep die jou leuk vinden, maar die vallen jou niet op… of je keurt ze geen blik waardig, omdat jij ze zelf niet op die manier leuk vindt. Hm, hoe denk je daarover? Zou er een kern van waarheid in kunnen zitten?” “Mi… sschien,” zei Steffie nadenkend. Ze had grote ogen opgezet toen Janine gezegd had dat er zelfs misschien wel jongens in haar vriendengroep haar leuk vonden. “Mama denkt, dat je je nu zorgen over iets aan het maken bent, waarover je je eigenlijk helemaal niet zo druk hóeft te maken. Zo oud ben je nou ook weer niet hè?” zei Janine en ze knuffelde Steffie eens. “En je bènt ook leuk en lief en grappig en aardig en slim.” “Ja, je hebt gelijk, mam.” Janine zag eindelijk weer iets dat op een glimlachje leek bij Steffie tevoorschijn komen, met iets van een glinstering in haar ogen. Een glinstering die ditmaal niet veroorzaakt werd door tranen. “Wat kan mij het ook schelen als iedereen een vriendje heeft? Of zègt een vriendje te hebben… Meestal zijn die zogenaamde verkeringen heel snel weer uit. En weet je hoe lelijk ze dan tegen elkaar doen!?” “Hmhm,” knikte Janine. Díe herinneringen aan vroeger hoefde ze niet per se weer op te halen. “Nou dank je, ik hoef niet zo nodig daaraan mee te doen. Ik heb, net als jij vroeger, ook best wel een aantal jongens waar ik gewoon goed bevriend mee ben, dat geeft toch niet? Dat is toch juist fijn? En dat hoeft toch niet altijd meer te worden en zijn dan goede vriendschap? Hé ja, zo had ik het eigenlijk nog nooit bekeken, dank je wel, mam!” zei Steffie die een uitdrukking op haar gezicht had alsof ze zojuist de ontdekking van de eeuw had gedaan. “Helemaal gelijk, meisje. Goede vriendschap is heel wat waard weet je dat wel? En dan kun je elkaar ook bèst leuk, lief, grappig, slim en aardig vinden. Dat is niet alleen voorbehouden aan je toekomstige man,” zei Janine en ze tikte speels met een vinger op Steffies neus, waardoor de glimlach op haar gezicht nu echt doorbrak. “Nou, ik ben ook ècht wel dankbaar voor en tevreden met m`n vrienden, hoor mam. Ik vind het altijd hartstikke gezellig, dat gemengde groepje. Ik ben juist blij dat ik ook jongens als vriend heb, die doen tenminste niet zo moeilijk en gemeen als sommige meisjes kunnen doen. Die zijn veel makkelijker, veel relaxter, weet je. “Ja, vertel mij wat…,” zei Janine. “Met die twee meiden van ons…” “Nou-hou, mam!!” zei Steffie en daarna vroeg ze: “Mag ik trouwens Karlijn het èchte verhaal vertellen van jullie twee?” “Hoezo? Hoe kom je daar nu zo ineens weer op?” “Nou, dat leidt haar waarschijnlijk een beetje af van mij,” giebelde Steffie, die zichtbaar opgelucht was na het gesprek met haar moeder. “Haha, is goed meisje, als dat jou helpt en blij maakt... Ga je nu mee naar beneden dan, even lekker wat drinken?” “Ja, ben ik weer toonbaar? Geen rode ogen, rode neus?” “Nee, mooie blauwe ogen en een mooi neusje.” “Och mam…” “Nou, kom op meis.” Janine stond op van het bed en stak haar armen uit naar haar dochter, die er nog even gebruik van maakte en haar moeder stevig omhelsde. “Dank je wel, hè mam.” “Is goed, meid. Daar zijn mama`s voor hè,” zei Janine en ze gaf Steffie een knipoog. “En nou hup naar beneden met ons twee.”
Gepost op 29-11-2011 om 12:35 uur 108 keer gelezen

Alle verhalen in deze serie (Even)
Alle verhalen van deze schrijver (Rapunzel)

Door:

Ik heb hem deels gelezen kan mijn gedachten er nog niet echt bijhouden. Haha wel leuk dat Karlijn er toch achter is gekomen. Zal hem andere keer nog even helemaal goed lezen maar heb al zin in de volgende.

Gepost op 29-11-2011 Om 15:12

Door: EsQuizzy

Ik vond het een mooie post, al snap ik niet helemaal hoe pap en mam elkaar nou ontmoet/gevonden hebben. Wat ik aan kritiek zou geven hier is de uitgebreide filosofische verhandeling van Karlijn. Die kan ik niet helemaal bij haar verdere karakter en communicatieniveau plaatsen. Heeft zij hier al zoveel over nagedacht dat ze zit er allemaal ineens weet uit te flappen? Het spijt me, Rapunzel, ik moet eerlijk toegeven dat ik deze post niet zo sterk vind overkomen als jij hem waarschijnlijk bedoeld hebt... Misschien komt het door Karlijns lange zinnen en perfecte Engels. Weet niet.

Gepost op 29-11-2011 Om 15:17

Door: EsQuizzy

Dank je... Ik hoopte dat het goed zou overkomen. Van mij hoefde je hem niet weg te halen, hoor... Wel blij dat je er zelf al mee worstelde. Enne... die ontmoeting tussen haar ouders... daar kun je toch een prachtig verhaal van maken?

Gepost op 29-11-2011 Om 17:03

Door: Rapunzel

Hopelijk is deze post zo beter “gelungen”, leest het prettiger en doet het de personages ook weer eer aan En die ontmoeting... soms moet je het dichter bij huis zoeken i.p.v. zo moeilijk na te denken Wordt waarschijnlijk volgende post

Gepost op 30-11-2011 Om 13:40

Door:

Zo ik heb er even rustig de tijd voor genomen. Heel erg leuke en lange post. Haha ben benieuwd dat Steffie haar met het verhaal kan afleiden ben benieuwd. Hoop snel weer een nieuwe post te lezen

Gepost op 30-11-2011 Om 17:17

Door: EsQuizzy

Uitkloppen stofdoek: ik hoor direct Hetty King tegen Sara Stanley zeggen: „Three times — vigorously.”

Gepost op 30-11-2011 Om 19:15

Door: EsQuizzy

Deze nieuwe versie is wel een hele verbetering, hoor. Echt heel goed gedaan, Rapunzel! Tips ter nadere controle: Ze keek haar recht in de ogen, of ze keek haar recht aan. Zoals het er nu staat is het een beetje een hybride... Eén: na de nummers van een opsomming pauzeer je in de uitspraak even, om meer effect te sorteren. Twee: een dubbele punt is daarbij de uitgelezen keuze voor leestekenondersteuning. …maar niet gekeken of gevraagd wat... …maar niet gekeken, of gevraagd wàt… Legt meer nadruk op "gekeken" en op "wat". Wel wenselijk hier, dunkt me. Dus wil jij dan met haar gaan praten? Italics misstaan daar m.i. niet. Maar: haha, wat een typje is die Karlijn: mijn zus is verliefd om de eerdergenoemde vier — euh, dríé redenen. Wil jij met haar gan praten om uit te vinden hoe en wat, mam? Ik heb mijn krediet een beetje verspeeld, laatst... Ik kan me die zachte glimlach van Janine bijna niet voorstellen. Als ik haar was, …

Gepost op 30-11-2011 Om 19:24

Door: EsQuizzy

…zou ik hardop in de lach geschoten zijn om die doorzichtige poging!!! Kudos voor Janines zelfbeheersing daar! @a bit fanciful: oh, yeah! Als je nog eens zin hebt? Ik heb een paar seizoenen op dvd. Ik ben alleen die aflevering met Izzy en de jurk kwijt, die had ik op VHS. Erg jammer. En ik heb verschillende boekjes (Engels) die geschreven zijn n.a.v. de afleveringen, en daarbij op VHS de complete "But when she was bad…", waaruit de stofdoek uiteraard een citaat is. En zonder enige twijfel mijn favoriete rollen zijn Peg Bowen, Olivia King en Jasper Dale. Ok. Weer bijgekletst.

Gepost op 30-11-2011 Om 19:29

Door: EsQuizzy

Even rustig nagedacht. Het correcte stofdoek-citaat van zowel Hetty als Felicity luidt: „And remember to always shake out the cloth vigorously. Three times!”

Gepost op 30-11-2011 Om 19:34

Door: EsQuizzy

Oké, weer terug naar Janine en haar zelfbeheersing. Wat ik dan wèl weer vindt tegenvallen is dat ze haar lachen inhoudt, maar intussen wèl precies gaat doen wat Karlijn wil. Zelfs Karlijns "Dank je!" doet geen belletjes rinkelen die verbonden zijn met de remkabels!? Nou ja, moet ze zèlf weten. Maar goed. Als ik Steffie was, zou ik mama’s bovenkomst drie minuten na Karlijns exit opgevat hebben als: "O, kom jij nóú nieuwsgierig zijn voor Karlijn?" Enfin. De uitleg die volgt versoepelt deze reactie weer: Janine is duidelijk al een ingewijde. Antwoord op, bevestiging zowel als ontkenning van. Het vervolg van het gesprek tussen Steffie en Janine vind ik erg goed. De rolverdeling binnen deze scène is veel natuurlijker zo. Maar ik blijf erbij dat Janine Karlijn de indruk geeft dat het meisje haar om haar vinger kan winden!

Gepost op 30-11-2011 Om 19:45

Door: EsQuizzy

Och... Nobody’s perfect.

Gepost op 30-11-2011 Om 20:18

Door: EsQuizzy

Eheh... Aha. Ik heb een nieuwe website die ik eens rustig ga uitpluizen! Yay Sullivan Movies!!!

Gepost op 30-11-2011 Om 20:24

Door:

Ik kan me ook goed vinden in EsQuizzies reactie op Janines reactie naar haar dochter. Maar, iedereen is anders en het feit dat ze toch al van plan was naar haar dochter toe te gaan, maakt wel weer wat goed. Persoonlijk zou ik als moeder tegen mijn dochter hebben gezegd: Laat je zus met rust. Als ze wil praten, komt ze vanzelf wel. But, not everyone is the same, Lizzy. Ik had nog twee dingetjes die ik op mijn hart heb na het lezen van deze post. Mag het nog? Ik voel me een beetje een zeur worden als ik zoveel commentaar heb.

Gepost op 01-12-2011 Om 17:33

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.