248816
 
 
 
 
 

     Menu:

> Startscherm
> Schrijvers
> Verhalen
> Open verhalen
> FAQ
> Vintage

Even
Broer!?
Door: Rapunzel
Commentaar van de schrijver:
Categorie: Drama / Roman
Geschatte leestijd: ca. 7 minuten

“Zo dametjes, zullen we er eens een gezellig theekransje van maken vandaag?”
“Oeh, ja, gezellig!” zei Karlijn. Dàt hoefde Janine geen twee keer te zeggen. Meteen liet ze het aardappelschilmesje en de half afgeschilde aardappel die ze in haar handen had vallen in het bakje met aardappels dat op haar schoot stond. Ze wilde opstaan, maar in haar wilde enthousiasme stapte ze met één voet ìn de emmer met koud water en òp een vijftal reeds geschilde aardappels.
“Hahaha!” Steffie lachte het uit en wees naar Karlijn, terwijl ze haar andere hand voor haar mond sloeg.
“Eeh… oeps?” Karlijn ging weer terug op de bank zitten, lachte zuur en keek schuldbewust naar haar moeder.
“Het zal Karlijntje ook weer eens niet zijn…” Janine schudde haar hoofd. Karlijn was weer lekker op dreef vandaag. Maar toch kon Janine een lach niet onderdrukken bij het zien van Karlijns beteuterde snoetje. Ze dirigeerde haar oudste: “Steffie haal jij even een handdoekje uit de keuken, alsjeblieft?”
“Oké.” Steffie proestte het nog steeds uit van het lachen. Het gesprekje met haar moeder en de aandacht die ze zo even van haar moeder gehad had, hadden haar zichtbaar goed gedaan. Even een beetje quality time moeder-dochter, zonder vragende ogen of nieuwsgierige blikken van haar jongere zusje.
“Zo, nou, dan zullen we je voet zo eerst maar eens even afdrogen, hè,” zei Janine terwijl ze het aardappelschilbakje van Karlijn aanpakte en deze op de koffietafel zette, zodat het niet meer kon vallen en niet in de weg stond. Ze deed Karlijns broekspijp omhoog en trok haar natte sok uit. Niet veel later pakte ze het handdoekje van Steffie aan en zei: “Nou, pootje omhoog.”

“Never a dull moment met jullie twee, hè?” zei Janine terwijl ze voorzichtig van haar hete thee nipte.
“Mag je blij mee zijn,” zei Steffie.
“Hoezo?” vroeg Janine geïnteresseerd naar de verklaring achter deze opmerking.
“Nou, anders kon het zomaar zijn dat je je gigantisch ging vervelen. En dat willen wij niet hebben, hè Karlijn?”
“Hûh? Nee,” antwoordde Karlijn ietwat afwezig. Maar toen het eenmaal tot haar doorgedrongen was wat Steffie zojuist gezegd had, zei ze: “Nee, nee, nee, dat willen we niet hebben.”
Steffie gaf haar moeder eens een niet-begrijpende blik, en kreeg een rustig hoofdschudden met een vastgehouden knipoog terug als antwoord.
Steffie haalde haar schouders eens op en nam een slok thee. Gelukkig was Janine niet vergeten om haar beker ongeveer voor een kwart met koud water te vullen. Anders duurde het altijd eeuwen voordat Steffie aan haar thee kon beginnen. Ze had nou eenmaal geen loden tong en ook geen ijzeren slokdarm, zoals ze zelf altijd verklaarde. Intussen dacht ze aan een goede inleiding, zodat ze het gesprek kon ombuigen naar het verhaal dat ze van de week van haar moeder te horen gekregen had. Het verhaal over de ontmoeting tussen hun vader en moeder. Ze twijfelde…, misschien zou ze het hun moeder moeten laten vertellen…, die zou het wellicht beter en mooier kunnen.
Janine zag de overpeinzing op haar dochters gezicht staan, leek te weten waar ze aan dacht en wilde haar helpen door haar een zetje in de juiste richting te geven. En dus zei ze: “Zo, meiden, ik ga eens even verder met het avondeten. En terwijl ze opstond voegde ze er nog aan toe: “Steffie had jij Karlijn niet nog iets te vertellen?”
Beide meiden keken Janine nu aan. Beiden met een totaal verschillende gezichtsuitdrukking van het gezicht af te lezen. Karlijn keek verbaasd, maar ontzettend nieuwsgierig. Steffie keek dankbaar en tegelijk weifelend.
“Oh ja, da`s waar ook, mam,” bracht Steffie, na een poosje Janine nog nadenkend aangekeken te hebben, uit.
“Wat dan?” vroeg Karlijn nieuwsgierig.
“Oh, over papa en mama vroeger,” zei Steffie en ze probeerde het oninteressant te laten klinken. Dat werkte altijd heel goed, want dan wilde Karlijn het juist weten. Janine liep glimlachend richting achterkamer en liet de deur open staan. Dìt mooie verhaal wilde ze niet missen.

“Papa en mama vroeger? Welk verhaal?”
“Nou, eens kijken of ik het net zo mooi kan vertellen als mama,” zei Steffie en ze ging er eens goed voor zitten.
“Het begon er eigenlijk mee, dat mama een keer meeging naar een feestje van twee bevriende muziekkorpsen. Je weet dat papa en mama vroeger allebei bij een muziekkorps zaten, hè?”
“Hmhm,” knikte Karlijn in afwachting op wat komen zou.
“Nou, bijna iedereen van mama`s vriendengroep ging en oom Thomas ging ook mee, en dus ging mama ook maar. Het was helemaal niet zo ver fietsen, dus dat was geen probleem. En het bleek ook nog hartstikke gezellig te zijn en dus gingen ze vaker. Ik geloof, dat mama zei dat het één keer in de maand was of zo.”
“Hmhm.”
“Nou, en één van die bijeenkomsten was op een dag, je weet wel op één van die dagen waarop je gewoon nergens, maar dan ook ècht nèrgens zin in hebt. Het was koud, het regende en iedereen had sowieso al een pesthumeur, omdat het zulk rotweer was. Zelf had mama ook een niet zo`n geweldige dag,” vertelde Steffie beeldend, met de nodige non-verbale communicatie ter ondersteuning. “Er zou die avond dus weer een feest zijn van de twee bevriende muziekkorpsen, maar daar had mama helemaal geen zin in, ondanks dat het anders altijd best gezellig was. Ze wilde die dag gewoon thuisblijven, maar omdat oom Thomas ook ging, besloot ze om deze keer ook maar weer mee te gaan. De dag kon niet veel slechter worden, en misschien werd het ook nog wel gezellig. Ze had er dus geen zin in, tòtdat…” Steffie hield even stil voordat ze verder ging, even de spanning bij Karlijn opbouwen. “Tòtdat ze zich papa herinnerde… Toen rende ze naar boven, en trok haar kast open om iets leuks te zoeken om aan te trekken. Toen ze eenmaal tevreden was over hoe ze eruit zag in haar kleren, die ze tig keer verwisseld had, en met make-up op, stapte ze achterop bij oom Thomas op de fiets op weg naar de zaal waar de bijeenkomst gehouden zou worden. Dat moest wel, omdat ze zelf een lekke band had gekregen die dag.”
“Kon er ook nog wel bij,” zei Karlijn meelevend.
“Hmhm. Nou en onderweg dacht ze aan papa. Papa leek haar een redelijk rustige jongen, en hij was haar de laatste paar keer opgevallen. Ze begon een beetje verliefd op hem te worden, merkte ze, maar ze durfde niet met hem te gaan praten. Ze vroeg zich af of hij er ook zou zijn, maar toen bedacht ze zich dat ze toch geen kans bij hem zou maken.”
“Waarom dat dan?” vroeg Karlijn zich ineens hardop af.
“Ja, dàt weet ik ook niet…,” zei Steffie en ze vervolgde haar verhaal: “Maar ja,… Toen ze eenmaal de fiets in de stalling gezet hadden, had oom Thomas er met zijn rare grappen en grollen voor gezorgd, dat mama uit haar gedachten over papa gehaald was en liepen ze al lachend en stoeiend naar de ingang. Er stond een jongeman voor de deur, die netjes de deur voor hen openhield en ze liepen naar binnen. Die jongeman was trouwens papa, maar dat had mama zo gauw niet door toen, omdat ze zo druk met oom Thomas aan het ouwehoeren was.” Steffie was weer even stil, keek Karlijn bedenkelijk aan en zei: “Dat moet er trouwens wel heel raar uitgezien hebben, oom Thomas en mama arm in arm zo`n zaaltje binnenkomend.”
“Haha, ja, denk ik ook! Hihi,” giebelde Karlijn.
“Nadat ze een poosje binnen waren, zag mama papa staan met een klein groepje jongens en meiden om hem heen. Oom Thomas en mama hadden het allemaal heel leuk en gezellig met een aantal vrienden, maar na ongeveer een half uurtje ging oom Thomas naar een ander groepje jongens, die mama niet kende en verdween de rest van het vriendengroepje naar buiten om te roken. Dus toen stond ze daar alleen en in d`r eentje dansen, dat vond ze er maar raar uitzien, dus ging ze op zoek naar haar vriendinnen van het muziekkorps. Die bleken vlak bij papa in de buurt te staan, dus durfde mama daar eerst niet zo goed heen te lopen, omdat ze dan langs papa moest en ze zag hem aldoor al een beetje naar haar kijken vanaf een afstandje.”
“Aaaah. Wat lief!”
“Ja, maar intussen stond mama daar natuurlijk ook maar een beetje dom te staan. Ze durfde zich ineens niet meer te bewegen, dus dat schoot dus ook niet echt op. Ze stond daar dus maar te staan en een paar meter van haar vandaan stond papa ook maar een beetje te staan en te staren.”
“Duf,” concludeerde Karlijn.
“Ja, maar wat bleek nou… papa durfde niet op mama af te stappen en met haar te praten, omdat hij dacht dat mama al verkering had!!!”
“Hûh, hoezo dàt nou weer? Hij zag toch dat ze daar alleen stond!?”
“Ja-ha, maar omdat mama altijd samen was met de vriendengroep bestaande uit 2 meiden en 5 jongens, waaronder oom Thomas. En omdat met name oom Thomas de hele avond dicht bij haar in de buurt was en haar soms ook stevig vastpakte, dacht papa dat ze een stelletje waren.”
“Hahaha, die pa toch!”
“Maar het is toch allemaal goed gekomen. Papa bleef de hele avond geïnteresseerd naar mama kijken, zij het vanaf een afstandje. Totdat hij eindelijk zijn intenties uitte en er door één van zijn vrienden op gewezen werd dat oom Thomas mama`s broer was.”
“Haha, da`s grappig!”
“Toen durfde papa de stap naar mama wel te zetten, maar ook alleen maar toen oom Thomas weer even weg was. Want ja, je kon maar nooit weten…”
“Nee, dat zou wat geweest zijn! Stel dat mama al wel verkering gehad had…oei, oei!”

Karlijn vond het, zo te horen en te zien aan de blosjes op haar wangen, maar een spannend en boeiend verhaal. En dat zette Steffie ertoe aan het verhaal nog een beetje smeuïger te maken: “Opeens voelde mama heel voorzichtig een hand op haar schouder. Ze was een beetje verdwaald in haar eigen gedachten geraakt, dus schrok ze zich dood. Ze draaide zich om en keek recht in de ogen van papa. "Liet ik je schrikken?" vroeg hij volledig naar de bekende weg. Natuurlijk had hij mama laten schrikken! Ze kon nog wel naar hem lachen, ondanks dat haar hart tekeer ging. Ze voelde zich fantastisch, dat die leuke jongen nu eindelijk naar haar toe gekomen was, en wilde natuurlijk graag met hem dansen. En toen hebben ze die avond heel wat afgedanst, gepraat en gelachen. De dag die zo slecht begonnen was, eindigde geweldig! Aan het einde van die avond zei papa tegen mama: "Janine, je weet niet hoe lang ik jou al leuk vind. Ik zag je vorig jaar op het stadhuisplein tijdens de Koninginnedaguitvoering. Ik wist nog niet wie je was, alleen dat ik verliefd op je zou worden." Mama natuurlijk helemaal verbaasd, haha.”
“Ja, haha. Ik had ze wel eens willen zien staan!”
“Mama kon logischerwijs niet praten, want ze voelde d`r hartslag in d`r keel kloppen, dus ze glimlachte alleen maar. Ze wist niks uit te brengen, maar ze had zich nog nooit zo gelukkig gevoeld, voor zover ze zich kon herinneren.”
“Oh, en toen, en toen?”
“Toen hebben ze afgesproken elkaar dat weekend erop weer te ontmoeten. Papa haalde mama thuis op en toen zijn ze geloof ik een eind wezen fietsen met z`n tweeën. Of wandelen, nou ja, dat weet ik niet meer. Maakt ook niet uit.”
“Neuj.”
“Wat ik wèl weet is dat ze elkaar toen voor het eerst gekust hebben!” zei Steffie, om het verhaal met een knaller af te sluiten. Ze had nu toch zo`n welwillend, geïnteresseerd luisterend publiek, dus dat kon er ook nog wel bij.
Bij dat gezegde begon Karlijn te giebelen, zoals alleen een meisje van haar leeftijd dat kan doen.
“Papa en mama keken elkaar recht in de ogen aan en alles ging vanzelf. Volgens mama was er niks anders meer dan papa en zijn oceaanblauwe ogen starend in de hare. Ze dacht dat ze droomde, toen ze zijn lippen op de hare voelde en ze zoenden. Het was perfect. Met papa bij haar leefde ze in de perfecte wereld. Hij was haar wereld, en hij was perfect voor haar,” zei Steffie met een serieuze uitdrukking op haar gezicht, en ze liet het klinken alsof ze een sprookje aan het voorlezen was. Toen bedacht ze zich dat ze alles in de verleden tijd had uitgesproken en dus voegde ze er nog snel aan toe: “Nu nog steeds trouwens, haha.”
“Ja, gelukkig maar!”

Ook Bertrand, die zojuist thuisgekomen was van het werk, had net als Janine staan luisteren naar het laatste gedeelte van Steffies verhaal. En toen die tot een einde gekomen was, trok hij Janine dicht naar zich toe, gaf haar een dikke kus en zei: “Ben nog steeds net zo gek op je als toen ik je voor het eerst zag. Misschien zelfs nog wel gekker.”
Gepost op 13-12-2011 om 21:50 uur
59 keer gelezen
<< Vorige in deze serie

Alle verhalen in deze serie (Even)
Alle verhalen van deze schrijver (Rapunzel)



Door:
Super post.
Leuk altijd oom verhalen van paps en mams te horen wat die beleefd hebben.
en uitgespookt haha,
Op naar het vervolg!
Gepost op 13-12-2011 Om 21:59
Dank je, Yanaika!

Ja, vond/vind ik ook nog steeds leuk, die verhalen.

Vervolg komt eraan, weet alleen niet precies wanneer =)
Gepost op 14-12-2011 Om 09:31

Door: EsQuizzy
Eindelijk!

Gepost op 13-12-2011 Om 22:11
Ja, hèhè, puf =D

*flower*
Gepost op 14-12-2011 Om 09:32

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.