 |
| ||||
|
“Pap, weet je waar ik nu toch echt weer eens zin in heb?” was de plotselinge vraag van Karlijn aan het adres van Bertrand. Ze had de knie van haar `goede` been op een stoel bij de achtertafel gezet, hield met één hand de tafel vast, met haar andere hand de stoelleuning en zo wipte ze op de stoel heen en weer. Haar `zere` been voorzichtig achteruit houdend. “Nee, vertel eens,” gaf Bertrand Karlijn de ruimte om haar gedachten met hem te delen. Hij wist dat als zijn dochter met de stoel begon te `spelen` hij altijd wat kon verwachten in de trant van een `geweldig` idee of een speciale wens. “Nou weet je nog, dat we een jaar of vier geleden naar de dierentuin geweest zijn?” “H`m, h`m”. “Nou, ik zat zo te denken, dat we dat misschien binnenkort wel weer eens konden doen”. “Deze week? In de vakantie bedoel je?” vroeg Bertrand. “Ja, bijvoorbeeld.” “Maar lukt dat dan wel?” informeerde Bertrand. “Ik bedoel… het is wel de hele tijd lopen hè. En jou in een rolstoel die dierentuin inkrijgen…” Bertrand keek Karlijn eens aan en hield zijn hoofd schuin. “Pa-hap!” bracht Karlijn uit. “Het gaat toch al veel beter en de hechtingen mogen er woensdag alweer uit. Morgen heb ik die scan en ik ga toch ook al weer naar school?” “Ja, één hele dag al. Maar daar heb je praktisch niet gelopen hè,” knipoogde Bertrand. “We zullen eens zien. Je moet ook niet te veel hooi op je vork nemen hè.” “Nee, lekker niks gaan zitten doen de hele vakantie, dàt schiet een hoop op,” reageerde Karlijn recalcitrant. “Ik heb toch geen `nee` gezegd. Of wel dan?” zei Bertrand en hij kneep zijn ogen tot spleetjes. “Nee…,” zei Karlijn bedeesd terwijl ze de stoel eens aan een nader onderzoek onderwierp. Ze had nu alweer spijt van haar iets te felle, gefrustreerde reactie. “Nou, dan zien we dus nog wel. Misschien gaan we niet, misschien gaan we wel, en misschien zul je dan in een rolstoel moeten…” “Hmhm, sorry.” “Geeft niet, ik snap je frustratie. Maar snap jij papa ook?” “Ja, denk `t wel.” “Ik wil niet dat het erger wordt en op dit moment heb ik geen idee wat goed is of niet. Laten we zeggen dat je goed naar je eigen lichaam moet luisteren en niet te snel over bepaalde grenzen heen moet gaan. Snap je, meisje?” “Ja, pap, maar ik wil zo graag.” “Nou, we zullen zien, als het mooi weer is in de vakantie komende week en je bent niet te moe van het ziekenhuis èn je hebt niet al te veel last van je been…” “Oké. Maareh we kunnen ook gaan midgetgolfen, als je dat leuker vindt.”, gooide Karlijn er nog in. Ze wist dat haar vader gauwer voor iets actievers te porren was, dan voor een middagje door de dierentuin struinen. Hiermee had ze meer kans op een gezellig dagje uit met de familie. “Zoals gezegd. We zullen zien,” verijdelde Bertrand de plannen van zijn dochter. “Nog plannen voor vanmiddag?” “Neuj, niet echt. Mag ik even op msn? Kijken of Nina of Bjorn er is?” “Hmhm,” stemde Bertrand toe. “Waar is die zus van je eigenlijk?” “Weet niet, heb ik nog niet gezien. Ik denk dat ze boven is. Moet ik even roepen?” “Ja, doe maar even.” “Nou, nou, nou. Wat een zucht. Heb je de hele ochtend nog niet gezien en het is bijna middag nu. Zat je ondergedoken?” zei Bertrand tegen zijn oudste dochter toen die bij hem aan de achtertafel plaatsnam, nadat ze door haar zusje naar beneden geroepen was. “Ja, tis moeilijk,” verklaarde Steffie. “Wat meid?” vroeg Bertrand. “Het huiswerk van Engels,” zei Steffie. “We hebben voor na de vakantie als huiswerk op gekregen, dat we een opstel moeten schrijven over het thema `Perception can be a dangerous thing`. Nou… verzin daar maar eens iets over.” “Euhm… help me eens even… perception? Dom, maar ik kom zo gauw niet op de vertaling…,” zei Bertrand expres, om eens te kijken wat zijn dochter zelf al bedacht had over dit thema. “Nou, het betekent eigenlijk dat wat je dènkt te zien gevaarlijk kan zijn, of zoiets.” “Aha. En daar kun je niks mee?” “Neuj, niet echt. Ik heb al een paar steekwoorden op papier gezet, maar een echt zinnig, lopend verhaal is het niet.” “Need some help?” bood Bertrand aan. “Ja, graag!!” Steffies gezicht klaarde ineens op. “Nou, haal maar eens op wat je al hebt dan. Zullen we eens kijken wat we er van kunnen brouwen.” “Dank je, pap!” Steffie haastte zich naar boven om haar schrift en kladblaadjes op te halen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
