 |
| ||||
|
“Nina, zou jij je taalgebruik ook iets kunnen uitbreiden in plaats van je antwoorden continu te verpakken in, en ons daarmee te voorzien van, onomatopeeën?” vroeg Nathalia de Ridder Nina toen die zich weer eens met een kort antwoord ervan af probeerde te maken. “Wat bedoelt u mevrouw?” vroeg Nina beleefd. Nathalia glimlachte eens, ze zat te wachten op de vraag die ongetwijfeld zou komen. Zoals ze Nina had leren kennen, was ze een leergierig en nieuwsgierig meisje. En die liet de kans op het leren van een voor haar nieuw moeilijk woord vast niet aan zich voorbij gaan. En inderdaad, mevrouw De Ridder hoefde niet lang te wachten, Nina`s vraag bood zich al snel aan. “Wat zijn dat eigenlijk mevrouw, die o-no-mà… euhm… dingesen?” “Onomatopeeën,” hielpen Christiënne en Andreas hun klasgenootje gelijktijdig. Deze hulpactie leverde Andreas een stoot op van zijn buurman, en nog één toen hij, onbewogen door de eerste stoot, met een glimlach van oor tot oor zijn duim omhoog stak naar Christiënne, die dat gebaar op haar beurt beantwoordde met een dankbaar glimlachje en een goedkeurend knikje met haar hoofd. “Weet je wat? Ik denk dat ik vandaag eens even af ga wijken van ons normale lesprogramma,” zei mevrouw De Ridder, die alle kleine non-verbale gesprekjes in de klas heel goed in de gaten had, maar niet de noodzaak voelde er iets van te zeggen. De sfeer in de klas was prima vandaag, en daarom liep ze met een gerust hart naar de kast achterin het lokaal. Deze stof zou vandaag prima vallen. De meeste leerlingen werden al een beetje onrustig. Ze begonnen op hun stoel heen en weer te schuiven in de hoop de precieze handelingen van mevrouw De Ridder te volgen. Sommige leerlingen durfden voorzichtig hun gedachten over deze actie van hun docente al fluisterend met hun medeklasgenoten te delen. Dit kon twee dingen betekenen: een onverwachte overhoring òf een leuke quiz. Want die lagen beide in de kast achterin de klas. “Eens kijken…,” zei Nathalia terwijl ze op haar hurken voor de kast ging zitten. “Ruimen jullie je boeken maar alvast op, maar hou je etui nog even bij de hand. Ik moet hier nog ergens genoeg kopietjes hebben liggen voor jullie klas… Waar zijn die ge… Ah gevonden! Greace en Ap helpen jullie eens even mee uitdelen.” Mevrouw De Ridder drukte de beide leerlingen een stapeltje papieren in de handen en liep zelf met het docentenexemplaar weer naar voren. “Zo, heeft iedereen een stencil?” vroeg Nathalia terwijl ze de klas rondkeek. “Goed, dan begin jij maar eens met lezen Joël.” “Was een hartstikke leuke les, mevrouw.” “Ja, echt!” “Moeten we vaker doen, zoiets.” “Ja, daar leren we tenminste van.” “Dat is nou net effe niet zo beleefd hè.” “Ja wat, dat is toch zo?” “Ja, maar dat zeg je toch niet!? Anders leren we toch ook genoeg bij Nederlands en mevrouw De Ridder. En loop nou eens door je houdt de hele boel op hierzo.” “Ja, nou, zo bedoelde ik het toch ook helemaal niet? Dat weet ik zelf toch ook wel. Maar ik vond het gewoon een leuke èn leerzame les zo. Hé duw es niet zo!” “Dag mevrouw. Tot morgen! Bedankt voor de leuke les!” En zo verlieten Karlijn, Nina en hun klasgenootjes het lokaal nadat de zoemer allang gegaan was. Maar dat scheen de leerlingen deze keer niet zoveel uit te maken. Mevrouw De Ridder stond met een grote glimlach op haar gezicht te genieten van de uitspraken van haar leerlingen, de enthousiaste reacties, het gebekvecht om de uitspraak van één van de jongens en de correctie daarop van een aantal medeleerlingen. “Dag jongens, tot morgen!” riep Nathalia de leerlingen vrolijk na. “Hey Bjorn. Hihi, wij hebben weer een nieuw woord bijgeleerd vandaag.” Nina verkneukelde zich al bij het vooruitzicht Bjorn het verhaal te vertellen van de les Nederlands èn zijn verbaasde gezicht te zien als ze hem het woord zou vertellen. Hij zou vast niet weten wat het betekende. “Joh, ècht? Een heel nieuw woord geleerd?” zei Bjorn plagerig. “Meerdere nieuwe, moeilijke woorden,” vulde Karlijn aan. “Maar één woord is speciaal blijven hangen bij Nina.” “Oh, vertel…,” zei Bjorn, die even geduldig als altijd was bij het aanhoren van één van de verhalen van Nina. “Nou, mevrouw De Ridder zei dat ik niet zo in onomatopeeën moest praten,” vertelde Nina, terwijl ze Bjorns gezicht nauwkeurig in de gaten hield. “Oh?” was Bjorns reactie. “Oh? Hoezo: Oh?” was de verbaasde reactie van Nina, nadat ze Bjorn de gelegenheid gegeven had uitgebreider te reageren. Ze had zich verheugd op een heel andere reactie en nu kreeg ze alleen maar een `Oh?`. “Hahaha!” lachte Bjorn hardop, nadat hij Nina even had laten zweten. “Je weet toch zelf hopelijk wel wat dat woord betekent?” “Ja, tuurlijk. Anders zou ik je het je toch niet vertellen… dan zou ik maar dom voor paal staan hè,” vond Nina. “Oh, Nina. Je trapt er weer lekker in,” giechelde Karlijn, die het gebeuren rustig geobserveerd had en Bjorn sneller doorhad dan haar vriendin. “Hûh?” keek Nina niet-begrijpend. “Hoezo?” “Euhm, wat betekent onomatopeeën?” hielp Karlijn haar vriendin op weg. “Ja, dat je praat met enkele woorden,” zei Nina, en er ging nog steeds geen lichtje branden. “Dus…,” zei Bjorn op zijn beurt en bewoog zijn hand met een draaiende beweging opzij alsof dit Nina zou helpen sneller de juiste gedachtegang te krijgen. “Dus…,” herhaalde Nina. “Oh, wacht eens!! Ôh-hôh je houdt me voor de gek Bjorn Brennickmeijer!” En nog voordat Nina ook maar ìets kon doen als tegenreactie had Bjorn zich al lachend uit de voeten gemaakt. Terwijl hij richting trap rende zei hij: “Ik heb met John, Leander, Jack en Levi afgesproken deze pauze. We gaan voetballen op het pleintje achter de school. Jullie vermaken je maar zonder mij. Vanmiddag geen huiswerk, want we hebben VAKANTIE!! Maar ik zie jullie nog wel even na schooltijd. Wachten jullie?” “Mama haalt me weer op,” riep Karlijn hem na. “Maar we wachten na het zevende beneden, oké!” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
