 |
| ||||
|
“Hé, alles goed?” Koen stond al even naast een dromerig voor zich uit starende Steffie, die niet in de gaten had, dat ze gezelschap gekregen had. “Hm?” was de trage reactie van Steffie “Oh, hoi Koen, hihi. Sorry, had je helemaal nog niet gezien.” “Oh, geeft niet hoor. Alles goed?” vroeg hij nog eens. “Ja, hoor,” loog Steffie. “Was even aan het nadenken over de toets van dalijk.” “Aah. Daarom was je zo ver weg…,” concludeerde Koen. “Mja, denk het,” antwoordde Steffie. “Zal lastig worden deze keer. Heb het niet zo goed door kunnen nemen als anders.” “Mmm, zo kort voor tijd helpt toch ook niet meer, dus ga je even mee naar buiten? Frisse lucht is goed voor de hersens, zeggen ze,” glimlachte Koen. “Ja, is goed, maar ik sta eigenlijk te wachten op Aylinne en Rianne…,” zei Steffie. “Nou, dan wachten we toch even op ze.” “Oké.” “Offûh… is het erg privé en moet ik me uit de voeten maken?” vroeg Koen voor de zekerheid nog even beleefd na. “Oh, nee hoor. Niks niet privé. Bovendien… vind het wel gezellig als je me even gezelschap houdt. Dat leidt ook een beetje af van al te veel nadenken,” zei Steffie. Ze schrok van de in haar ogen plotselinge openheid en dus plakte ze er nog snel achteraan: “Nadenken over de toets van straks dan hè. “Hmhm,” reageerde Koen met een geheimzinnige glimlach op zijn lippen, die Steffie niet opviel, omdat ze alweer dromerig de andere kant opkeek. Koen was ook niet gek, hij wist dat er iets anders aan de hand was met Steffie. Er zat haar iets anders dwars dan de toets van straks. Die toets zou ze, Steffie kennende, ook wel halen al had ze haar boek niet eens open gehad. Maar hij wist ook dat doordrammen en vragen geen zin had bij haar. Ze zou er zelf wel over beginnen als ze zover was, hij kon best wachten tot dat moment. Zo ongeduldig en nieuwsgierig was hij niet, en hij was er sowieso wel voor haar, of ze nu haar gedachten spuide of niet. Dat maakte hem niks uit. Goede vrienden voelden zoiets aan, vond hij, èn goede vrienden hadden geduld, probeerden zich in te leven in de ander en waren er voor elkaar. Door dik en dun, in regen en zonneschijn, for better or worse. Geduldig stond hij naast Steffie te wachten en was met haar op de uitkijk naar Aylinne en Rianne. Hij kon het niet helpen, maar toen hij vanuit zijn ooghoeken even naar het meisje dat stilletjes naast hem stond keek, ontsnapte er een zucht en vormden zijn lippen een glimlach. Hij was op dit moment gelukkig en tevreden. Van hem mocht de pauze nog wel even duren. Opeens werd Koen uit zijn gedagdroomde gedachten gehaald… “STEFFIE!!” gilde Karlijn de aula door, niet gehinderd door de andere aanwezigen en gesterkt door haar vriendin die naast haar stond. “Steffie! Ik heb hier nog wat voor je!” “Oh, daar is Karlijn. Loop je even mee?” vroeg Steffie, terwijl ze in de richting van Karlijn en Nina wees. “Ze loopt nog niet zo goed. Heeft nog steeds last van haar been.” “Jep, ik volg,” zei Koen met nog steeds dezelfde glimlach op zijn lippen. “Je was je brood voor vanmiddag vergeten, slimpie,” zei Karlijn tegen Steffie toen zij en Koen bij Karlijn en Nina aangekomen waren. “Oh, hoi Koen!” “Hoi Karlijn. Hoe gaat het met je?” vroeg Koen geïnteresseerd. “Oh, gaat wel hoor. Is alleen een beetje vervelend, maar verder…” “Hé, daar komt een plekje vrij! Ga je mee, dan kun je weer even zitten,” zei Nina pardoes met het voor haar gebruikelijke enthousiasme en een moederlijk bezorgde blik op Karlijn. “Ja…, màm. Ik kom mee.” Terwijl Karlijn naar Steffie keek draaide ze met haar ogen en glimlachte ze. “Ha, denk maar niet dat ik dat niet gezien heb,” lachte Nina en ze trok voorzichtig aan Karlijns arm. “Nou kom op, voordat die plek weer bezet is…” “Tot dalijk, Steffie!” “Zie je thuis wel! En dank je wel voor het meenemen van m`n brood!” “Is goed, Stef. Dag Koentje!” “Dag Karlijn! Dag Nina!” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||