Rots H1e. ‘Dromen’ Door: Auke-Willem (AW) Commentaar van de schrijver: Categorie: Fantasy Geschatte leestijd: ca. 3 minuten
Die avond lag Agathon peinzend op bed. Bij het licht van een olielampje keek hij naar het kompas in zijn handen. In zijn gedachten liep hij alle informatie nog eens langs die hij van Anaxagoras had gekregen. Van de namen die de oude zeeman in een rap tempo en schijnbaar moeiteloos had opgenoemd, waren de meeste al weer vervaagd. Behalve één. Hyperborea. De stad in het noorden. De pijl van het kompas wees recht naar die stad toe, die nu zijn gedachten al helemaal vervulde. Veel van de natuurformaties die Anaxagorax had genoemd had hij nog nooit met eigen ogen gezien. Hij kende ze slechts van tekeningen. Toch zag hij, voor zijn geestesoog, de enorme watervallen al, terwijl ze zich neerstortten vanuit het gebergte dat de zee van het veel hoger gelegen land scheidde. Hij probeerde zich voor te stellen hoe hij het gebergte zou beklimmen, zich verstoppend voor de eenogige bergbewoners, om uiteindelijk de perfecte stad te beklimmen. Een stad waar hij misschien wel vandaan kwam. En terwijl zijn levendige voorstellingsvermogen de gedachten tot bijna tastbare plaatjes in zijn hoofd toverde, zag hij dat de mensen in Hyberborea al op hem stonden te wachten. Het medaillon was het teken dat hij van koninklijke bloede was. Hij zou als hun nieuwe koning worden verwelkomd. Maar dan zou hij Alexios achter moeten laten. En al hadden ze dan soms wat onenigheid, toch hield Agathon veel van deze man, die als een vader voor hem was. En dat van vanmiddag hadden ze al achter hen gelaten. Toen Agathon thuis kwam voor het avondeten, was hij gewoon gaan zitten aan de tafel. Het enkele woordje 'sorry' was voldoende geweest. Alexion had slechts even geknikt en vervolgens gevraagd of hij morgen zin had om mee te gaan vissen, aangezien Alexion morgen niet hoefde te werken. Iemand anders zou morgen de honneurs van de havenmeester waarnemen. Hier had Agathon mee ingestemd. Toch liet de gedachte hem niet los om Plotos te verlaten en op zoek te gaan naar Hyperborea, als dat al zou bestaan. Maar waarschijnlijk zou hij maar heel moeilijk kunnen loskomen van deze stad. Alle vissers en veel van de handelsvaarders kenden de havenmeester en zouden weten dat hij zijn zoon is. Als hij zomaar zou vragen of hij mee mocht met één van die handelsvaarders, dan zouden ze het eerst controleren bij Alexion. Met een diepe zucht hield Agathon het kompas nog een keer omhoog, zodat hij er goed naar kon kijken. Het was maar een simpel dingetje. Een ring van hout met een kurk en een ijzeren pijltje dat daarop vast was gebonden. Een paar druppels water om het kurkje te laten drijven en ziedaar: een kompas. Maar het werkte. In al zijn simpelheid wees het hem de weg. En wederom liet Agathon zich door het pijltje verleiden tot nieuwe fantasiebeelden over de stad der steden. Langzaam verwerden de verleidelijke gedachten tot een droom, terwijl Agathon heel rustig in slaap viel. Daardoor voelde hij niet hoe de zee, die de stad eerst vrij kalm liet deinen, steeds onrustiger werd. Hij hoorde niet hoe de wind zachtjes begon te huilen en te fluiten langs de masten van de stad. Ook hoorde hij niet het kraken van de spanten en de verbindingen van de vele losse scheepjes, die al zolang deze stad vormden. Terwijl hij prinsheerlijk lag te slapen, kwam er een storm opzetten, zoals er al lange tijd niet meer was geweest. Alles wat buiten lag en niet goed was vastgesjord, werd door de wind door de straten geblazen en veel kwam in de zee terecht. Agathon schrok pas wakker toen de eerste donderklap klonk. Weerkaatst door het water rondom Plotos, leek de klap enige seconden te duren. Toen Agathon geschrokken overeind ging zitten in bed, schrok hij nogmaals omdat Alexion plotseling de deur opende. Deze glipte hem uit zijn handen, omdat een sterke windvlaag er achter kwam, zodat de deur nog een extra klap, heel dichtbij, veroorzaakte. Doorweekt stond Alexion te hijgen in de deuropening. „Ongelooflijk dat je nog niet eerder wakker bent geworden," blies hij naar de jongeman. „Kom op, het stormt! Ik heb je hulp nodig.”
Gepost op 20-10-2011 om 08:25 uur 95 keer gelezen

Alle verhalen in deze serie (Rots)
Alle verhalen van deze schrijver (Auke-Willem (AW))

Door: Rapunzel

Hm, die storm biedt perspectief natuurlijk Volgens mij mis je een woordje tussen een kurk een ijzeren pijltje Alexios is trouwens wel makkelijker dan mijn ouders waren, hihi. Ik denk niet dat ik er na zoiets zo makkelijk vanaf gekomen was

Gepost op 20-10-2011 Om 08:42

Door:

@Rapunzel,volgens mij hoef ik de taalfouten er niet meer uit te halen. Je pikt steeds dezelfde eruit als ik.

Gepost op 20-10-2011 Om 08:57

Door:

Heel erg leuk stukje. Spannend

Gepost op 21-10-2011 Om 09:59

Door: EsQuizzy

Es-Quiz-zy. It’s really not that hard…

Gepost op 21-10-2011 Om 10:39

Door: EsQuizzy

@AW: ik ben een man van vele gezichten, schijnbaar.

Gepost op 21-10-2011 Om 15:11

Door: EsQuizzy

@Schrijver: je kunt er óók voor kiezen de reacties die er al stáán even door te lezen voor je je eigen reactie typt.

Gepost op 22-10-2011 Om 08:52

Door:

Gepost op 22-10-2011 Om 09:38

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.