 |
| ||||
|
Gabriëlle, je hoeft ze alleen maar lòs te klikken! dacht Lidhia, die Gabriëlle dòlgraag wilde helpen maar heel goed uit eigen ervaring besefte dat Gabriëlle het zèlf zou moeten ontdekken. Want nu de prinses erover nadacht, vroeg ze zich af hoe ze de samentrekking van die bepaalde spiergroepen zou moeten omschrijven. Gabriëlle wist ongetwijfeld hoe het vóélde: ze had het intussen vaak genoeg meegekregen. Nee, het omschrijven van die samentrekking zèlf was niet het grootste probleem: dàt werd gevormd door de uitdaging om het door een wilsbesluit áánsturen van die spierimpuls aan iemand uit te leggen die ze niet eens kon bereiken… Ze voelde hoe Gabriëlle zich met haar opgevouwen armen en benen tegen de binnenwand van de schelp afzette in een bijna wanhopige poging hem open te duwen. Dat heeft geen zin, dacht ze, meelevend berustend in haar onmacht. „Help!” hoorde ze Gabriëlle roepen met háár stem. „Vertoc! Ik krijg mijn schèlp niet open!!!” Lidhia hoopte maar dat de luitenant dichtbij genoeg zwom om haar te kunnen verstaan: een gesloten schelp had de neiging een enorme dempende werking te hebben op geluiden — zowel van buiten naar binnen als omgekeerd. Het regelmatige wiegen werd onverwachts onderbroken. Heel even geloofde Lidhia dat ze op de bodem lag, maar dat idee vervaagde bijna direct omdat ze niet stil lag: een onregelmatig schommelen had haar nu in zijn greep. En ik stijg weer, concludeerde ze uit de signalen die haar diepteorgaan haar doorgaf. Vertoc heeft ons opgevangen! Gabriëlle staakte haar gefrustreerde pogingen. Lidhia vroeg zich, nu ze zich weer in veiligheid wist al ervoer Gabriëlle dat nog niet als zodanig, een aantal zaken tegelijk af. Hoe lang zou het duren voor Gabriëlle doorhad hoe ze het pantser moest openen!? En het was donker in de schelp. Zou haar luchtlingse vriendin soms óók niet in staat zijn haar luminescentie te beheersen? En, in geval van nood, haar ioloyklieren? Nee, bedacht ze. Die zullen het wel gewoon doen, want mijn pantser sloot zich toch óók gewoon toen ze zo schrok van de Pilkkakaia? Daarop volgde echter de vraag waarom het verdedigingsmiddel op dat moment niet in werking was getreden. O ja, dat is ook zo: ioloy is een bewust proces… Ze vroeg zich af waarom haar vader besloten had de Pilkkakaia te nemen. Misschien omdat die tòch wel flink indruk maakte. En misschien had hij er wel een aantal mannen van de paleiswacht in meegenomen, die hij niet meteen wilde laten zien maar die hij wèl achter de hand wilde hebben… Hoe zou het met magister Toenak zijn? dacht ze daarop nieuwsgierig en niet zonder bezorgdheid, al deed haar lichaam niet met haar emoties mee. Ik hoop maar dat hij veilig is!!! „Lidhia?” trok haar eigen opgesloten stem nu haar aandacht, terwijl ze voelde hoe ze in haar opgevouwen toestand op het punt stond in huilen uit te barsten. „Het spijt me zo! Ik voel me zó stom!!!” Hoeft niet, Gabriëlle, dacht ze bemoedigend, terwijl ze tot haar eigen troost bedacht dat Gabriëlle haar óók wel net zo toegedacht zou hebben toen zij in het lichaam van de luchtlinge worstelde om de besturing en haar evenwicht onder controle te krijgen. Ik wéét hoe het is, weet je nog? En daarbij: je kon er niets aan doen. Ik snap best dat je van de Pilkkakaia schrok, want ik heb je nog nooit meegenomen naar het catrissum. En als wij waterlingen schrikken, is ‘sluiten’ een reflex, die we alleen met een bewuste keuze kunnen tegenhouden… Op de één of andere manier bracht het Lidhia troost om zo te denken, al wist ze heel goed dat Gabriëlle er vooralsnog niets aan had. Van ergens buiten haar schelp — het móést wel heel dichtbij zijn — klonk vaag de gedempte stem van luitenant Vertoc: „Hoogheid, met uw permissie breng ik u naar medica Ishtaran. Zij zal weten hoe zij u kan helpen met uw pantser.” „Dank u wel!” antwoordde Lidhia’s stem verlegen, al kon Vertoc dat nóóit verstaan hebben. Ze wordt weer wat rustiger, dacht het prinsesje. Gelukkig…! |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
