Rots H1c. ‘Anaxagoras’ Door: Auke-Willem (AW) Commentaar van de schrijver: Categorie: Fantasy Geschatte leestijd: ca. 5 minuten
Na een korte controle om te zien of het medaillon goed was weggeborgen, stapte Agathon zelfverzekerd de 'Dorstige Dolfijn' binnen. Het bocht dat hier werd geserveerd gaf je, volgens de vaste klanten, een sterke maag. Maar al meerdere malen had Agathon gezien dat de klanten na afloop van een bezoekje aan deze drinkgelegenheid, zich de longen uit het lijf kotsten. De alcoholhoudende drank, die ze Pikros noemden, had hij slechts één keer geproefd. Maar het vocht deed zijn naam eer aan. Het was ontzettend bitter. Maar die ene slok was meer dan genoeg voor Agathon geweest. Nooit weer! De geur alleen was al genoeg. Het was niet zo druk in de Dorstige Dolfijn. Twee oudere mannen zaten aan de bar, allebei nippend aan een glas Pikros. De eigenaar van de Dolfijn, de goeiïge Hilarion, stond wat afwezig met een doek een aantal kunstig versierde stenen mokken te poetsen. Hij knikte Agathon vriendelijk toe, zonder te stoppen met poetsen. Lang hoefde Agathon niet te zoeken. Anaxagoras zat op zijn vast plek, verscholen achter een schot, dat er een soort afgescheiden kamertje van maakte. Voor mensen die iets wilden bespreken en liever geen luistervinken in de buurt hadden. Al zag Agathon Anaxagoras niet, hij zag wel de witte wolken die vanachter het schot langzaam naar het plafond zweefden, daar als golven overheen dwarrelend, alvorens op te lossen. Vlug liep de jongen om het schot heen, waar hij tegenover de oude zeeman plaats nam op één van de barkrukken. De barkrukken, zoals alles in Plotos gerecycled, waren voorheen tonnen geweest. Maar dankzij een paar op maat gemaakte kussens, gevuld met veren, zaten ze nu best comfortabel. „Agathon. Lang niet gezien. Hoe gaat het, kerel?" Tijdens het spreken verliet de kunstig versierde benen pijp zijn mondhoek niet. „Het gaat wel," antwoordde Agathon, „alleen..." Even aarzelde hij. „Alleen wat?" moedigde de oude zeeman hem aan. „Ik wil weg van hier. Weg van Plotos." zei hij voorzichtig. „En waar zou je dan heen willen?" vroeg Anaxagoras, onderwijl een prachtige cirkel van rook uitblazend. „Ik weet het niet. Wat zijn mijn opties?" antwoordde Agathon laconiek. Anaxagoras grinnikte, wat hem een kleine hoestbui opleverde. „Je hebt niet veel keus." zei hij uiteindelijk, toen de hoestbui was verdwenen. „Aan alle kanten water en zo nu en dan, ergens op dat water, meer drijvende steden, zoals Plotos." Agathon verbaasde zich erover dat, toen Alexios eigenlijk hetzelfde zei, hij daar toen erg boos van werd. Maar toen de oude Anaxagoras het net zei, voelde hij dat helemaal niet. Toch was hij niet blij met het antwoord. Hij was hier per slot van rekening naar toe gekomen in de hoop dat deze bereisde man zijn enthousiasme zou kunnen aanwakkeren en hem zou kunnen vertellen van bestemmingen waar Alexios niets van af wist! „Maar die andere steden zijn toch vast wel anders dan de onze?" vroeg hij hoopvol. Maar Anaxagoras schudde meewarig zijn hoofd. „Niet echt, eigenlijk." Hij nam nog een trekje van zijn pijp. „Natuurlijk heb je een aantal steden die zijn gespecialiseerd." „Hoe bedoel je?" „Nou, Boutia bijvoorbeeld, staat bekend om zijn vele benen voorwerpen. Ze zijn daar gespecialiseerd in het vangen van de grote walvissen. En van hun botten maken ze de mooiste voorwerpen." Hij tikte even tegen zijn pijp. „Die is daar ook gemaakt. Daar zitten echte kunstenaars! En in Ammolofos hebben ze grote duikklokken gemaakt, waarmee ze afdalen naar de bodem van de zee. Daar halen ze zand vandaan en stenen en schelpen. Dat kan alleen daar, omdat de zee daar minder diep is. En in Sporos kweken ze planten en bloemen." Anaxagoras onderbrak zijn relaas om even wat nieuwe bladeren in zijn pijp te stoppen. Met duim en wijsvinger haalde hij ze uit een leren buideltje dat aan zijn riem hing. Daarna stopte hij ze in zijn pijp. Hij zoog een paar keer flink, om daarna zijn verhaal voort te zetten. „Ik ben in al die steden geweest en in meer, maar het stelt maar weinig voor. De steden op zich zijn allemaal gelijk. Allemaal oude schepen, die aan elkaar vast zijn gebonden en soms onherkenbaar in elkaar overlopen. En in alle bars verkopen ze hetzelfde bocht." Blijkbaar had Anaxagoras zichzelf op een idee gebracht. Hij klopte even op de bar. „Hilarios, nog een Pikros!" „Maar waarom ging je dan naar al die plaatsen toe? Waarom werd je dan zeeman?" vroeg Agathon geïnteresseerd. „Dat had niets met avontuur te maken, kerel. Helemaal niets daarvan." Weemoedig schudde de oude zeeman zijn hoofd. „Het was pure noodzaak. Handel en geld verdienen. Een gezinnetje onderhouden en mensen zoals Hilarios onderhouden." Anaxagoras liet een rauwe bulderlach horen, terwijl Hilarios een nieuwe mok met Pikros voor hem neerzette. Hilarios liet beleefd ook een paar lachklanken horen, voordat hij zich weer stortte op het poetsen van de mokken. „Maar er moet toch meer zijn dan dat?" fluisterde Agathon vertwijfeld. Anaxagoras knikte. „Er is ook meer," zei hij beslist: „dat kan ook niet anders, trouwens." Verbaasd gaapte Agathon hem aan. Hij was het spoor even bijster. „Wat bedoel je?" vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij het gezicht van de oude man goed in de gaten hield. Probeerde Anaxagoras hem er tussen te nemen? Maar het gezicht leek erg serieus te zijn. „Het is gewoon een kwestie van logica, jongen. Denk nou eens na!" De voormalige zeeman strekte zijn handen uit, alsof het antwoord zich om hen heen bevond. Maar Agathon zag het niet. „Het hout. Dat is de aanwijzing. Het hout! Waar komt het vandaan? Wie bouwde de eerste schepen? Nou?" Daar had Agathon nog nooit zo over nagedacht. Ze zagen overal hout. Alle schepen waren er van gemaakt. En soms werd een schip ontmanteld en dan werd het hout weer elders ingezet. Maar waar kwam het hout vandaan? Goede vraag! „En jijzelf? Waar kom jij vandaan?" Nu is Agathon helemaal geboeid. Door deze opmerking werd hij er weer even aan herinnerd dat Anaxagoras de kapitein was van het scheepje dat het bootje vond waarin hij en zijn moeder werden gevonden. Hij stond op het punt om meer informatie te vragen, maar Anaxogoras was nu goed op dreef en had geen aanmoediging meer nodig. „Het bootje waarin we jou vonden, was hartstikke nieuw! Wij zien nooit nieuwe schepen. Ik had nog nooit eerder een bootje gezien dat in zo'n goede staat verkeerde als dat bootje. En ook daarna niet. En ik ben in veel havens van veel steden geweest!" Opgewonden pufjes verlieten zijn mond om als kleine vulkaanuitbarstingen tegen het plafond te stoten. „En de kleren van je moeder kwamen mij ook niet bekend voor. Het was anders. Zij kwam niet uit één van de drijvende steden waar wij handel mee drijven. Zij kwam ergens anders vandaan. Jij komt ergens anders vandaan, kerel! Jij bent het levende bewijs dat er meer is!" „Maar wat dan?" Even bleef het stil en met gefronsde wenkbrauwen nam Anaxagoras nog een paar flinke trekken van zijn pijp. Toen zei hij nadenkend: „Hyperborea."
Gepost op 14-10-2011 om 11:10 uur 124 keer gelezen

Alle verhalen in deze serie (Rots)
Alle verhalen van deze schrijver (Auke-Willem (AW))

Door: EsQuizzy

Aha. Nieuwe eenvoudige titel; nieuwe ingewikkelde codering.

Gepost op 14-10-2011 Om 11:31

Door: Rapunzel

Mooie post weer AW. Je zult een reden hebben voor de veranderde titel. Vooruitziende blik of zo Paar dingetjes: op maat gemaakte kussens nieuwe bladeren in zijn pijp te stoppen Enne bij de hoestbui van Anaxagoras ga je ineens over op tt i.p.v. vt, dan weer even wèl vt en dan weer tt. Speciale reden voor?? Geinig: Hilarios En nog even een vraag, maar dat is pure interesse/nieuwsgierigheid van mij: zit er een wezenlijk verschil tussen handel drijven en handel voeren? Just curious… Ik wacht weer rustig drie dagen op de volgende post… zij het ongeduldig

Gepost op 14-10-2011 Om 13:21

Door:

Heel erg gaaf. Ben benieuwd wat hij gaat beleven. Ik heb al wat ideen wat er gebeurd.

Gepost op 14-10-2011 Om 15:36

Door:

Daar zul je heeeeeel goed over moeten nadenken, wil je consequent kunnen blijven. Te beginnen al met dat medaillon. Ik neem aan dat de materialen waar het medaillon van gemaakt is, ook niet voorradig zijn op of in het water, tenzij het ooit is opgedoken uit een scheepswrak. Ik ben benieuwd hoe je dat gaat doen.

Gepost op 14-10-2011 Om 16:20

Door: EsQuizzy

@Auke-Willem: ja, ik vermoedde al dat Kd hier debet aan was. Maar het helpt je misschien als ik je vertel dat de titel van elke eerste post van een nieuw hoofdstuk Kd een klein herkenningspuntje heeft. Kijk maar eens goed.

Gepost op 14-10-2011 Om 17:41

Door: EsQuizzy

Ach, stakker. Ik had toch gezegd, dat je *goed* moest kijken?

Gepost op 14-10-2011 Om 19:19

Door: EsQuizzy

Nou ja, je bent niet de enige.

Gepost op 14-10-2011 Om 19:25

Door: Rapunzel

Nee, AW, beetje ondersteuning/medeleven van mij hiero. Ook ik heb bijna met bloed, zweet en tranen allemaal theorieën losgelaten op het herkenningsPUNTJE voor elk nieuw hoofdstuk van Kd. ... blijkt het idd gewoon letterlijk een puntje te zijn... en ik kon al niks vinden, geen enkele theorie hield stand

Gepost op 14-10-2011 Om 19:28

Door: EsQuizzy

Ik vind ‘handel drijven’ in de context trouwens een erg leuke woordspeling.

Gepost op 14-10-2011 Om 19:28

Door: EsQuizzy

Quote( Auke-Willem ) • « …overduidelijk verborgen… » U-huh!

Gepost op 15-10-2011 Om 08:42

Door: EsQuizzy

Zo. Tot hier toe gelezen. Eindelijk, terwijl deze post al even in mijn eigen verhalenlijst staat. Ga zo verder, maar maak even de aantekening dat ik een kleine correctie heb uitgevoerd: …hun zich de longen uit het lijf hoestten. AW, ik vind je vondst van die verbijsterende vraag ronduit geniaal: „Waar komt het hout vandaan!?” Nou... Eenvoudig. Weet je, alles is begonnen met de oerbron. Een minuscuul druppeltje water is gaan bubbelen en bruisen in zichzelf, tot het in een gigantische golf uit elkaar spatte en zo de oerzee vormde. Die zee golfde en kolkte en door die draaibewegingen werden langzaam kleine harde kernen gevormd, die gedurende miljarden jaren groeiden en groeiden, steeds meer materie uit het water in zich opnemend. Zo ontstonden uiteindelijk de boomstammen die wij nu kennen als ‘hout’, weet je… Echt een geniale verwijzing, AW. Klasse!

Gepost op 03-12-2011 Om 08:33

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.