 |
| ||||
|
Vervuld van verraste afschuw staarde Toenak de brutale intrigant aan. Zijn eerste en onmiddellijke indruk was, dat het verdwenen dagboek van prinses Lidhia op de één of andere manier in handen van deze doortrapte waterling moest zijn gevallen. Blijkbaar is respect voor het koningshuis niet langer iets om op te kunnen vertrouwen, zo concludeerde hij en voegde daar in gedachten aan toe: …nèt als tóén… „Waarde heer…,” begon hij beleefder dan hij zich voelde met een stemvolume dat dat van de onbekende met gemak evenaarde — en aarzelde toen, ten teken dat hij niet wist wie hij vóór zich had. Zijn tegenstander knipperde even bij Toenaks onverwachte declamatievolume, maar pikte de hint op, herstelde zich gauw en vulde met een scheef glimlachje aan: „Girvoc.” „Waarde heer Girvoc,” herstartte Toenak zonder enige aarzeling of terughoudendheid. Deze opgesneden jongewaterling moest vooral niet denken dat de oude Toenak makkelijk overtroefd kon worden, vond de magister, die met een breed armgebaar vervolgde: „…en u allen hier bijeen vergaard. Van ganser harte kan ik met uw bezorgde sentimenten rond deze ons vreemde, in het luchtruim levende wezens meevoelen. Woonachtig als ik reeds vele seizoenen mag zijn aan Liliaño’s Koninklijk Hof en gezegend intiem als ik mij mag beschouwen met de koninklijke familie, kan ik u in volle overtuiging via een zo kort mogelijke lijn mededelen dat zijne majesteit Silvaeo uw zorgen rondom dit fenomeen deelt.” Op die woorden ontstond enig geroezemoes onder het publiek. Toenak zag vanuit zijn ooghoek, dat naast hem Girvoc op het punt stond een poging te wagen het woord terug te eisen, maar dan had hij buiten de doorgewinterde politicus aan zijn zij gerekend. Toenak was hem watervlug voor met een kort handgebaar en: „Nee nee, waarde Girvoc, ik begrijp dat u alreeds het één en ander aan niet nader onderbouwde geruchten gedebiteerd hebt. Nú ben ik aan de beurt om te vermelden hoe de heremietkreeft in zijn schelp zit. Ú mag straks weer, als u dat ter gelegener tijd nog nodig acht.” …of durft, dacht hij daar wrevelig achteraan. Girvoc leek voor nu overrompeld. Gauw vervolgde Toenak daarom zijn betoog: „Er is tot op heden geen enkele aanwijzing; geen enkele bewijsvoering, die de angst kan staven dat ons geliefd Liliaño reeds door de luchtlingen ontdekt zou zijn. Evenmin is er, bijgevolg, geen enkele aanduiding dat deze wezens niet precies even vredelievend zijn als wij allen!” Terwijl hij sprak, probeerde hij oogcontact te maken met zoveel mogelijk van de aanwezige waterlingen. „Koning Silvaeo deelt uw bezorgdheid over uw aller welzijn, met die verzwaarde verantwoording dat hij zich onder ede aan de Almachtige verantwoordelijk weet als onze vorst. Weest dus niet bevreesd! Weest eerder waakzaam en dapper, en laat u niet door ongefundeerde angst verleiden tot agressie tegen een beschaving, die wij niet kennen en die wij niet begrijpen! Let wel: het is een algemeen psychologisch fenomeen dat reeds in de Heilige Geschriften omschreven wordt, dat waar één beschuldigende vinger uitgestrekt wordt, er maar liefst drie vanaf dezelfde hand naar de aanklager wijzen!” Hij kreeg nòg een inval en schoot hem af: „Hier achter mij ligt een onomstotelijk bewijs van de onmacht der luchtlingen: het is een zeer triest bewijs — een massagraf, veroorzaakt door één of wellicht enkele waterlingen die daarvoor ten volle verantwoordelijk zullen worden gehouden door zijne majesteit koning Silvaeo. Onze geliefde vorst beschouwt deze oorlogsdaad in vredestijd als een zware misdaad tegen een nietsvermoedend volk, dat ons op generlei wijze ook maar enige reden heeft gegeven tot een dergelijke gruwelijke schending van de liefde jegens allen, waarin de Heilige Geschriften ons toch zo duidelijk onderwijzen! Nog nimmer hebben, voor zover bekend, de luchtlingen ook maar één waterling opgetrokken in het waterledige, om hem of haar in dat vreemde element moedwillig en zonder enig gewetensbezwaar de verstikkingsdood te laten sterven. Toch is dit precies waaraan wij als volk der waterlingen schuldig zijn tegenover de vele luchtlingen die in het wrak hier achter mij door toedoen van waterlingen onherroepelijk van hun geliefden afgesneden zijn — en niet alleen bij déze luchtlingen blijft de telling der doden! Het is koning Silvaeo ter ore gekomen dat er reeds meerdere van deze lucht-kallissai tot op de bodem zijn neergehaald met de klaarblijkelijke reden om goederen te roven. Heer Girvoc hier heeft mij zojuist nog onredelijke angst als een alternatieve reden onthuld voor deze gruweldaden. Laat het echter bij u allen bekend zijn dat praktijken als deze verafschuwd worden door de koning, door de gehele koninklijke familie en door de Almachtige. Beseft u wel dat door dergelijke acties de luchtlingen wellicht op zoek zullen gaan naar hun spoorloos verdwenen soortgenoten? En dat wij daarmee slechts de kans op ontdekking en agressie jegens onszelf vergróten? Laat àf, zeg ik u allen! Laat toch àf! Laat deze wezens toch in vrede ongestoord hun eigen luchtige levens leiden! Alléén door vredelievend te zijn en hen geen reden te geven ons te ontdekken, zal Liliaño in vrede kunnen voortbestaan! Haal uzelf en uw kinderen toch geen moeilijkheden op de hals door liefdeloos te handelen! Weiger bloedschuld op u te laden! Deel liever vrede uit, dan zal uw vrede vermeerderd worden! Behandel de vreemdelingen, zoals u zèlf behandeld zou willen worden!” De magister stond het huilen nader dan het lachen, terwijl hij zijn bezorgdheid met het volk deelde. Duidelijk was te zien dat er waterlingen waren, die hun vijandigheid lieten varen en instemmend knikten, maar er waren er ook die geen enkele blijk van verandering gaven — hij zag het aan hun blik en lichaamshouding — en sommigen leek het gewoon niets te kunnen schelen, alsof ze hem niet eens gehoord hadden… Zonder volume terug te nemen vroeg hij: „Mijn vraag aan u, heer Girvoc, is deze: zoudt u zich niet liever op een vredelievende wijze willen inzetten voor vrede, in plaats van de verdenking nog verder over uzelf af te roepen dat u met volledige instemming betrokken zou zijn bij de onnodige en dwaze moord — ja, móórd — op vele luchtlingen!?” De spanning was om te snijden, toen na deze woorden een stilte viel waarin Girvoc Toenak woedend aanstaarde. Hij hield dit vijf tellen vol, waarna hij zijn mond opende om nog iets te zeggen, maar hij leek zich te bedenken. Een felle grauw en hij schoot weg, tussen de wolk waterlingen door en direct gevolgd door de meesten van de nog vijandig kijkenden. Met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht die zijn bezwaarde hart weerspiegelde, keek de magister hen na. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Hopelijk gaat die niet voor al te veel problemen zorgen...
