 |
| ||||
|
Vanmorgen was Janine bezig met verschillende huishoudelijke klusjes beneden in huis, en Karlijn zat zich op de bank te vervelen. Ze ergerde zich dat ze haar moeder niet kon helpen, want dat deed ze anders altijd graag. Nu had ze alle televisiezenders al bij langs gezapt, ze had haar studieboeken al in haar handen gehad, maar ook die konden haar vandaag niet boeien. Zonder dat Janine het doorhad sloop Karlijn naar de achterkamer en ging ze bij de achtertafel zitten, met haar been netjes omhoog op een andere stoel. Zo zat ze daar al een poosje en hield ze Janine in de gaten, die te druk bezig was om door te hebben dat ze goed geobserveerd werd door haar jongste dochter. Karlijn ging er eens goed voor zitten, ze zette haar beide handen onder haar kin als steun en keek naar elke beweging die Janine maakte. Op het moment was ze het aanrecht aan het schoonmaken en het was haar gewoonte om te zingen bij haar klusjes in en om het huis. Nu zong ze “Tel uw zegening”. Janine hield plotseling stil toen ze Karlijn opeens mee hoorde zingen. “Oh, mam, waarom stop je nou? Het klonk net zo mooi.”, zei Karlijn met een sip snuitje. “Ach, kindje, mama schrok er van. Ik had helemaal niet door dat jij daar zat.”, legde Janine uit. “Overnieuw dan? En nu met z`n tweetjes, vanaf het begin?”, stelde Karlijn voor. “Ja, is goed. En dan komt mama even lekker bij je zitten en drinken we een kop thee, goed?” “Ja.”, begon Karlijn te stralen. “Gezellig, hč mam?”, vroeg Karlijn toen ze `s avonds tussen Steffie en haar moeder in op de bank zat. Bertrand had plaatsgenomen in zijn stoel voor het raam en zat rustig zijn pijp te roken. “Super gezellig, meisje.”, vond Janine. “Vind ik ook.”, zei Steffie, “Was alweer veelste lang geleden dat we zo`n gezellig familie-avondje gehad hebben.” “Nou, dat valt toch best mee?”, vroeg Bertrand zich hardop af, “Zo lang is dat toch nog niet geleden?” “Pap, alles langer dan een week is lang, oké.”, lachte Steffie. “Oké.”, zei Bertrand, hij wist dat hij deze discussie niet zou winnen, en gaf op voordat het goed en wel begonnen was, “Waar gaan we straks naar kijken? Wie heeft er iets uitgekozen?” “Jouw beurt, maar er is ook een mooie film op tv.”, zei Janine tegen Bertrand. “Mijn beurt?”, vroeg Bertrand met een geheimzinnige glimlach op zijn lippen, “Hmm, dŕt biedt perspectieven…” “Pap, niet raar doen, hoor!”, zei Karlijn, “Wel even iets kiezen waar wij ook iets aan hebben, hč!” “Oh, dus geen…” “Nee.”, zeiden Steffie en Karlijn in koor, waarna ze in lachen uitbarstten. “En ook geen…” “Nee.”, was wederom het antwoord. “Dan weet ik het goed gemaakt.”, zei Bertrand, “Leg hier maar een paar films neer en dan kies ik daar wel één uit.” “Goed idee, pap.” “Ja, ja, pŕp begint het al te leren.”, zei Bertrand gekscherend. “Goed, pŕp. Jij puzzelt het maar uit met je dochters… ik ga wel even drinken met wat lekkers erbij halen.”, glimlachte Janine. Ze kon er zo van genieten, dat Steffie en Karlijn zo lekker met hun vader aan het geinen waren, en met een tevreden glimlach op haar lippen stond ze op en liep ze naar de keuken. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||
