 |
| ||||
|
Na het avondeten was het deze vrijdag Steffie`s beurt om achter de computer in de woonkamer anderhalf uur door te mogen brengen. Karlijn was naar boven gegaan om daar te werken aan een samenvatting voor geschiedenis. Iets waar ze een hekel aan had, maar na het advies van haar moeder om gewoon te zorgen dat het af was, was ze al fluitend naar boven gegaan. Af was inderdaad af, daar had haar moeder gelijk in. Dan hoefde ze daar de rest van het weekend in ieder geval niet meer aan te denken. Nadat ze Janine een kus op haar wang gedrukt had, was ze verdwenen met een, “Lees jij hem dan nog even door als hij af is?”. Rond half acht gaf Bertrand die naast Janine op de bank zat, zijn vrouw een zacht tikje tegen haar arm. Janine keek vragend op en zag Bertrand met zijn hoofd knikken in de richting van hun dochter achter de computer. Janine volgde de kijkrichting van Bertrand en wat ze toen zag toverde ook bij Janine een glimlach op de lippen. Ze zag een Steffie die met een grote glimlach naar het computerbeeldscherm zat te kijken. `Hihi, hij is tòch wel heel erg leuk, grappig en lief, nou ja, aardig in ieder geval.`, dacht Steffie terwijl ze nog steeds glimlachend naar het beeldscherm staarde. “Béétje van de wereld.”, fluisterde Bertrand Janine toe over de rand van zijn boek. “Ja, heerlijke tijd.”, herinnerde Janine zich, en ze keek licht dromerig glimlachend voor zich uit. “Hmhm.”, keek Bertrand naar zijn vrouw, die zich inmiddels weer verdiept had in haar eigen lectuur, “Al moesten wij het doen met dubbelgevouwen briefjes…” `Wat zal ik eens antwoorden?`, vroeg Steffie zich af, `Zal ik wel antwoorden? Of niet? Anders leg ik het er misschien te dik bovenop, dat wil ik ook niet. Misschien bedoelt hij hier wel niks mee en dan zet ik mezelf voor paal.` “Tsjonge, wat een zucht daarzo.”, knikte Janine naar Steffie. “Ja, inderdaad. Het zal wel moeilijk zijn.”, glimlachte Bertrand en hij keek langzaam op uit zijn boek. “Nou, het kàn ook best moeilijk zijn op die leeftijd.”, fluisterde Janine terug. “En later ook. Het is en blijft iets moois…, maar `pretty` onbegrijpelijks.”, vond Bertrand en hij keek Janine op zijn eigen grappige wijze aan, zijn ene mondhoek lichtjes omhooggetrokken en pretlichtjes in zijn ogen die door lachrimpels aan de zijkanten omgeven werden. Janine beantwoordde zijn blik met een liefdevolle gezichtsuitdrukking van haar kant, iets wat haar een luchtkus van Bertrand opleverde. Steffie, die van het hele gesprek tussen haar ouders niets meekreeg, omdat ze in haar eigen wereldje te druk aan het bedenken was wàt ze terug zou sturen, besloot dat ze de mail die een glimlach op haar lippen getoverd had simpelweg zou beantwoorden met één enkele smiley. `Maar welke? Hij moet àlles zeggen, maar niet te veel. Mooi zijn, maar niet te overdreven. Duidelijk maken wat ik bedoel, maar geen dubbele bodem kennen. Oh, wat lastig toch ook. Nou dan deze maar`, en ze klikte op het verzenden-icoontje, `Zo die is weg…, nou maar afwachten.` Niet veel later zagen de ouders van Steffie opnieuw iets gebeuren wat een glimlach op hun beider lippen veroorzaakte. Steffie`s gezicht ging van bezorgd naar grijns van oor tot oor. Het was hun duidelijk dat ze respons gekregen moest hebben op haar reactie, een antwoord dat haar klaarblijkelijk goed beviel. “Momentjes van rijkdom dit.”, zei Bertrand zacht. “Heerlijk van genieten.”, antwoordde Janine, “Wil je trouwens nog iets te drinken?” “Ja, doe maar weer hetzelfde. Smaakte goed.” Toen Janine terugkwam met twee bekers drinken zei Bertrand, “Hé, geen reactie net?” “Hè? Nee, ik gunde je een rustige avond, zonder slimme, scherpe opmerkingen van mij.”, glimlachte Janine, “Hier, alsjeblieft, geniet ervan.” “Haha, dank je wel. Wat zorg je toch ook goed voor me, hè.” “Altijd, schat, altijd. Zullen we even koffie drinken zonder boek, krant of andere lectuur?”, stelde Janine voor en ze legde het nieuw binnengekomen bijbelstudieboek dat ze aan het indelen was geweest opzij, “Gewoon even wij twee?” “Prima, ik lees zo wel weer verder.”, zei Bertrand. Ook zijn boek vond een plaatsje naast hem op de bank en hij liet zijn hand er nog even op rusten terwijl hij zei, “Het is trouwens wel een mooi boek wat ik nu heb hier.” “Oh ja?” “Ja, gaat over een huwelijk van rozengeur en prikkeldraad.”, lachte Bertrand deze keer voluit hardop. Steffie keek op van het beeldscherm en zag haar vader en moeder gezellig op de bank zitten. Ze keek tevreden naar haar ouders en ging weer verder met haar bezigheden op de computer. “Aha, en wat mag dat dan wel zijn?”, vroeg Janine. “Tsja, zo ver ben ik nog niet, om daar volledig antwoord op te kunnen geven, maar grappig is het wel… om te lezen dan hè.”, voegde Bertrand er nog snel en nog steeds lachend aan toe. “Mam, hij is af. Lees jij hem nou dan nog even door?”, kwam Karlijn de voorkamer binnen, die meteen door haar aanwezigheid volledig gevuld werd. “Tot zover…”, zei Bertrand zacht tegen Janine. “Ja, tot zover…”, beaamde Janine knikkend en ze zuchtte glimlachend, “Nou, kom maar eens hier, meid. Dan zal mama eens kijken wat je ervan gebrouwen hebt. Netjes en duidelijk geschreven?” “Ja, tuurlijk, hier alsjeblieft.”, zei Karlijn vrolijk eigenwijs. “Beetje achtergrondinformatie?”, vroeg Janine, “Waar moet het over gaan?” “Het gaat over de VOC...”, begon Karlijn met uitleggen en Janine luisterde geïnteresseerd naar het verhaal van haar dochter, terwijl Bertrand weer verdween in het huwelijk van rozengeur en prikkeldraad. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
