 |
| ||||
|
Terwijl Karlijn zich in de pauze buiten met haar vrienden op het schoolplein bevond, moest Steffie op audiëntie komen bij de conrector de heer Nieuwland. De heer Nieuwland was er achter gekomen dat Steffie niet of niet alleen, daar was hij nog niet zeker van, gestraft had moeten worden voor het hele gebeuren met de toets van Engels. Iemand, waarschijnlijk een leerling uit Steffie`s klas, had een getypt briefje in het postvak van de conrector bovenbouw gedaan waarop meer informatie te lezen stond. Eerlijkheid en respect waren twee van Arnaut Nieuwland zijn belangrijkste eigenschappen en ze stonden voor hem dan ook hoog in het vaandel. Hij was zelf eerlijk en probeerde iedereen met gepast respect te behandelen en verwachtte ook van anderen eenzelfde instelling. Hij was serieus en ernstig, hartelijk, betrouwbaar en kalmerend, maar tegelijkertijd ook koppig, zakelijk, eigenwijs en volhardend. Hij wist wat hij wilde, maar maakte er nooit te veel ophef over. Zo ook in dit geval. Hij wist precies wat hij wilde bereiken en had daarvoor verschillende leerlingen uitgenodigd in de `Time Out`-ruimte in de middagpauze voor een goed gesprek. “Laat mij wel stellen dat grof en onbeleefd gedrag hier op school absoluut niet getolereerd wordt…,”, zei de heer Nieuwland, nadat hij al twintig minuten met de leerlingen gesproken had over het voorval en nu alleen nog Steffie, Masha en Hans bij zich had zitten in de `Time Out`-ruimte, “Van níemand! We hebben respect voor elkaar en wat jullie twee nu uitgespookt hebben… dat slaat werkelijk alles!”, streng keek Arnaut Hans en Masha, die er nu inmiddels, als twee bange, kleine muisjes bijzaten, aan, al had Masha haar brutale blik richting de conrector lang vol weten te houden ,“Hoe háál je het in je hoofd om klasgenoten dreigmails te sturen en anderszins te bedreigen?!! Werkelijk waar en dàt zit nu in VWO 5?!! Zoals ik het begrijp is jullie stunt met de toets van Engels, waarbij jullie ditmaal Steffie op een allesbehalve chique manier onder druk gezet hebben, pas een topje van de ijsberg! Bedreigingen uiten om anderen bang te maken, zodat ze doen wat jullie willen?! Alsjeblieft!!”, kon Arnaut Nieuwland zich met moeite inhouden. Hij rustte even om zijn kalmte terug te krijgen en vervolgde op gematigder toon, “Bij herhaaldelijk overtreden van de regels ben ik genoodzaakt jullie ouders hiervan op de hoogte te stellen, maar zoals ik al in de verslagen van de ouderavond terug kon lezen, ja kijk maar gerust eens verbaasd jongedame, zag ik dat meneer Haandrikman dit ook al aangekaart heeft bij jullie ouders. Eens is het genoeg hè, dame, heer.” Steffie zat er ondertussen stilletjes en ongemakkelijk bij en het enige dat ze volgens haar kon doen, zonder dat ze oogcontact hoefde te maken met de andere aanwezigen, was de punten van haar schoenen aan een grondige bestudering onderwerpen. In zichzelf bleef ze steeds maar `Tsjonge` herhalen, meer kon ze even niet denken. Ze was behoorlijk onder de indruk van de manier waarop meneer Nieuwland hiermee omging, en ze hoopte dat Hans en Masha dat ook waren. “Ik denk dat we jullie maar eens moeten leren samenwerken en moeten leren verantwoordelijkheid te dragen voor jullie eigen acties. Ik zal vandaag nog contact opnemen met jullie ouders en ze uitnodigen voor een persoonlijk gesprek. Begrijp goed dat dit nog een staartje gaat krijgen en als er nog iets op te biechten valt, dan zou ik dat nu maar doen…”, ging Arnaut Nieuwland verder. Hans en Masha schudden voorzichtig hun hoofd, terwijl ze aarzelend hun blik naar omhoog probeerden te richten om de heer Nieuwland aan te kijken. Onderwijl durfden ze zelfs elkaar amper aan te kijken. “Euh… dat mag ik opvatten als een `Nee`?”, vroeg meneer Nieuwland met een streng vragende blik op zijn gezicht. “Ja, meneer.”, zeiden Hans en Masha nu ze hun tong teruggevonden leken te hebben. “Goed, dan ga ik er vanuit dat mij geen andere zaken meer ter ore zullen komen, en dat ik mag verwachten dat jullie je voorbeeldig, en met voorbeeldig bedoel ik ook ècht voorbeeldig, zullen gedragen. Overal en altijd! Dus in de pauzes èn in de lessen. Ik wil niet horen dat íemand dan ook maar last heeft van jullie gedrag. Is dat begrepen?!” “Ja, meneer.” “Goed, dan ga nu nog maar even een boterham eten en op tijd in de volgende les!”, zei Arnaut waarbij hij de twee tieners waarschuwend aankeek. Hans en Masha stonden op, schoven hun stoelen netjes onder de tafel, pakten hun rugzakken op en wierpen nog een schuwe blik naar Steffie en meneer Nieuwland. Terwijl zij de gang naar de deur van de `Time Out`-ruimte ingezet hadden, zei Arnaut tegen Steffie, “Steffie blijf jij nog even zitten?” “Ja meneer Nieuwland.”, antwoordde Steffie voorzichtig en ze liet het hengsel van haar rugtas weer los en op de grond terug zakken. Zo gauw Hans en Masha de ruimte verlaten hadden zei de heer Nieuwland, “Zo, nou dat is nogal wat meid.” “Tsja.”, wist Steffie nog net uit te brengen. Ze zat er nog een beetje bibberig bij van het hele gesprek van net. Ookal gold het deze keer niet rechtstreeks voor haar, ze had zich toch behoorlijk aangesproken gevoeld door de wijze waarop meneer Nieuwland het gesprek gevoerd had. “Ben ik blij dat ik je ouders nog niet gebeld heb…”, sprak Arnaut met een voorzichtige glimlach, “Dat gebeurt me anders nooit. Zulke dingen laat ik normaal niet liggen. Nou ja, laten we zeggen dat dat zo te zien z`n reden gehad heeft.” Steffie gaf een verlegen glimlachje weg. “Heb je er thuis al wel over gesproken met je ouders?”, wilde meneer Nieuwland nu weten. “Ja… maar niet alles…”, zei Steffie voorzichtig. “Oh, niet… de hele achtergrond… zeg maar.”, vulde Arnaut voor de timide scholiere in. “Hmhm, ja meneer. Niet over waaròm ik het precies gedaan heb. Alleen dàt ik het gedaan had.”, antwoordde Steffie waarheidsgetrouw. “Dus ze stonden er niet raar van te kijken dat je na moest blijven?” “Nee, dat vonden ze volgens mij heel normaal.”, zei Steffie, die zich nu verbaasde over de totaal andere kant die meneer Nieuwland nu liet zien. Was hij net in haar ogen nog woedend geweest, nu leek hij heel aardig en meelevend. Er verscheen een tevreden uitdrukking op haar gezicht, die ook Arnaut niet onopgemerkt voorbij kon gaan. Ze kon het wel waarderen van de conrector. Hij kon streng zijn wanneer dat nodig was, maar nu, in deze situatie was hij ook net een mens en was hij eigenlijk best aardig, “Al…” “Ja?”, was Arnaut geïnteresseerd in wat Steffie nu wilde gaan zeggen. “Al waren ze wel verbaasd, zeg maar.”, zei Steffie. “Ja, dat kan ik me wel indenken. Toen ik het hoorde, dacht ik ook eerst dat ze iemand anders bedoelden. Ik kon me niet voorstellen dat jij zoiets zou doen. En nu achteraf… nou ja…”, legde Arnaut zijn gedachten op tafel. “Hmhm… maar ik zóu zoiets ook nóóit gedaan hebben als…”, zei Steffie met een trillende onderlip. “Nee, dat is me nu na dit gesprek van net wel helemaal duidelijk geworden. Al ben ik blij dat mijn mensenkennis me gelukkig toch niet in de steek heeft gelaten, want daar was ik wel een beetje bang voor eerlijk gezegd.”, knipoogde meneer Nieuwland Steffie geruststellend toe. “Tsja.”, zei Steffie zachtjes een beetje verlegen met de verborgen complimenten aan haar adres. “Nou meid, ik stel voor dat jij de hele situatie thuis nog maar eens rustig uitlegt. Ja, het hele, echte verhaal dit keer.”, lachte hij Steffie toe, “En dan zeg er maar gerust bij dat als je ouders nog vragen hebben, ze mij altijd mogen bellen. Ik ben graag bereid ze te woord te staan, oké.” “Ja, meneer, zal ik doen. Bedankt.” “Graag gedaan en als er iets is… schroom niet om de volgende keer, ik hoop niet dat die er komt, maar weet dat àls er weer eens iets is, je altijd bij me aan kunt kloppen. Goed?” “Dank u wel meneer.” “Nou, dan nu nog maar even pauze houden, al is er niet veel van over zo.” “Geeft niet. We hebben toch nog maar één uurtje vandaag.” “Goed zo. Zet hem op hè meid.”, gaf Arnaut Steffie nog even een kleine bemoediging mee. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
