 |
| ||||
|
“Wat heb jij bij je vandaag?”, vroeg Nina, bij gebrek aan andere gespreksstof, aan Karlijn toen ze in de grote pauze in buiten op hun vaste plek bij het muurtje waren gaan zitten. Karlijn had Nina `s ochtends vroeg al op de hoogte gesteld van het nieuws over de geleverde streek van Steffie, en de laatst genoten lessen hadden verder geen boeiende gespreksstof opgeleverd. Het was prachtig weer en ze genoten van het warme zonlicht op hun gezicht. Beide meisjes waren zich echter niet bewust van de jonge jongen met lichtbruin haar en blauwgroene ogen die hen vanaf een afstandje aan het observeren was. “Bruine boterham met boterhamworst.”, zei Karlijn, “En jij?” “Bruine boterham met kaas en één met… smeerworst of zo.”, Nina trok een vies gezicht toen ze de tweede boterham optilde om te kijken wat er op zat. “Niks lekkers vandaag erbij?”, vroeg Karlijn. “Nope, alleen iets gezonds, en jij?” “Ook alleen iets gezonds… twee mandarijnen.” “Oh, lekker. Eén ruilen voor een halve appel?” “Ja, is goed.” “Hé, heb jij Bjorn eigenlijk al gezien vandaag?”, vroeg Nina nu smakkend met een stukje mandarijn in haar mond. “Nee, maar ik heb ook geen idee wat zijn rooster precies is… oh wacht eens… volgens mij komen ze daar net aanlopen.”, en ze wees richting het sportveld dat naast de school lag. Klas B1i kwam met meneer Verhoeven in haar kielzog inmiddels over het schoolplein gelopen. “Oh ja, laten ze hem weer sjouwen met de pionnen.”, schudde Nina haar hoofd, “Wat een goedzak is het toch ook hè?” “Tsja, iemand zal het moeten doen, toch?”, vond Karlijn, “Kweenie of hij dan een goedzak is.” “Hm… ja… BJORN!! JOEHOE!! BJORN!! KOM JE ZO BIJ ONS ZITTEN?”, schreeuwde Nina het schoolplein over. “Hé joh! Kan het nog iets zachter.”, zei Karlijn, “Misschien heeft hij je niet gehoord.” “Ach, jawel joh! Kijk dan, hij zwaait toch?”, zei Nina verongelijkt. “Nou, wat je zwaaien noemt.”, lachte Karlijn. “Gaat toch niet anders met die domme dingen in je handen. Die komt echt wel zo hoor. Let maar op.”, sprak Nina verdedigend. Karlijn maakte kusgeluidjes en kon een stomp van Nina in haar zij verwachten. “AU!” “Oh, sorry!”, was zich Nina te laat bewust van de toch harde stomp in de richting van Karlijn. “Geeft niet.”, en Karlijn wreef voorzichtig over haar ribbenkast aan de linkerkant, “Moet ik je ook maar niet plagen.” “Ja, geeft wel… maar ja…”, keek Nina zielig naar Karlijn, maar niet veel later vielen de twee vriendinnen elkaar lachend in de armen. “Hééj! Hèhè”, plofte Bjorn naast Nina en Karlijn op het muurtje, “Zo even wat eten. Verhoeven heeft ons hard laten werken.” “Wat hebben jullie gedaan?”, wilde Karlijn weten. “Trefbal en softbal. Maar eerst moesten we vijf rondjes om het veld hardlopen om op te warmen.”, zei Bjorn, “Oh man, daar heb ik zó`n hekel aan.” “Yeah, me too.”, verklaarde Nina, die hierop een warme glimlach van Bjorn in ontvangst kon nemen. “Wat hebben jullie dalijk?”, vroeg Bjorn tussen twee happen boterham door. “Eerst AK en dan Èngels en als laatste vandaag slavenarbeid.”, en bij het laatste vak `handenarbeid` stak Nina haar tong uit. Ze kon het niet zo goed vinden met mevrouw Dalgaart. Mevrouw Dalgaart, altijd gekleed in lila-paarse kleding, had namelijk een ander idee van kunstzinnig en vond de creaties van Nina over het algemeen slecht en totaal zonder enig creatief inzicht. Nina die af en toe best pittig uit de hoek kon komen, liet de opmerkingen van mevrouw Dalgaart niet zomaar over zich heenkomen en reageerde fel terug. Iets wat haar nooit in dank werd afgenomen. Daarom had Nina zich laatst, na weer zo`n voorval bij het maken van een gefiguurzaagde 3D-pinguin, voorgenomen nooit meer haar best te doen voor dit vak. Zeker niet bij het vooruitzicht dat ze het vak in V4 kon laten vallen. “Haha!”, lachte Bjorn om de `lievelingslerares` van Nina, hij dacht er precies hetzelfde over. Iemand die àltijd lila-paarse kleding droeg èn handenarbeid en tekenen doceerde kon in zijn ogen niet `normaal` zijn, “Wij hebben Wansenke vandaag trouwens óók nog. Daar beginnen we mee na de pauze. En ze heeft altijd zo`n hekel aan ons als we net gym gehad hebben voor haar les. Dan is ze “not amused”.” “Oh, dat is ze wel vaker niet.”, zei Karlijn, bij het horen van de naam van háár `lievelingslerares` en diens favoriete uitspraak richting haar leerlingen. “Nee, maar wie is er wèl leuk?”, vroeg Nina zich hardop af. “Nou, ik vind DaChrista van muziek wel leuk, dat is een aardige lerares.”, vond Karlijn, “En Hirschback van Duits is ook niet dodelijk saai of super streng… ennûh… Kwakkelmans van natuurscheikunde is ook wel oké, al mag die best wat strenger zijn. Dat is eigenlijk meer zo`n verstrooide professor, maar hij is wel oké.” “Ja, Ferro van Latijn en de Ridder van Nederlands vallen op zich ook wel mee.”, zei Nina in aanvulling op de lijst met `leuke` leraren. “Ik blijf erbij dat jullie over het algemeen leukere leraren hebben dan wij.”, vond Bjorn, “De paar die wij hetzelfde hebben als jullie vind ik dan ook meteen onze `leukste`. “Hé, effe wat anders.”, zei Nina, die het gesprek over `leuke` leraren al weer zat was, “Komen jullie straks bij mij huiswerk maken?” “Ja, natuurlijk ik ga gewoon vanuit school met jou mee hoor!”, zei Karlijn. “Ehm, ja, prima, kom ik ook vanuit school gewoon mee. Goed?”, vroeg Bjorn, die vorige week nog van mening geweest was dat huiswerk maken met z`n drieën niet mogelijk was. “Mooi zo!” zei Nina, en ze vervolgde met iets wat een jaloerse blik op Bjorns gezicht veroorzaakte, “Heb je nog voorkeuren voor het eten vanavond, Karlijn?” “Neuj, maakt mij echt niet uit. Zolang het maar geen zoute haring of karnemelk of iets is, dan lust ik volgens mij alles wel.” “Hè, das nou jammer…”, zei Nina plagerig, “Volgens mij wilde mama net iets klaar gaan maken met zoute haringen en karnemelk. Nou ja, dan moeten we dat maar een andere keer eten.” “Haha, wat ben jij grappig.”, stak Karlijn haar tong uit. Bjorn die zich enigszins buitengesloten voelde stond op en zei dat hij nog snel even voor de volgende les zijn boeken uit z`n kluisje moest pakken. Nina en Karlijn die niets vreemds aan hem opmerkten zeiden hem beiden vrolijk gedag, “Tot vanmiddag dan, Bjorn! Veel plezier bij Engels! We spreken af bij de poort vóór, oké?” “Ja, goed.”, bromde Bjorn de beide vriendinnen nog toe en toen hij buiten gehoorsafstand was zuchtte hij, “Meisjes…” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
