 |
| ||||
|
Voorzichtig werd Karlijns slaapkamerdeur die maandagmiddag geopend en stak iemand het hoofd om de deur. Karlijn, helemaal verdiept in werkzaamheden op de laptop, was zich van niets bewust. De persoon was door Steffie binnen gelaten en zonder verdere omhaal van woorden doorverwezen. “Ha, gevonden!”, zei Karlijn blij en ze las de gevonden vertaling van het lied `No quiero nada sin ti` van Tamara. Ze had het laatst op de radio gehoord en vond het een mooi liedje, maar ze wilde wel altijd weten wat er gezongen werd, vooral in een andere taal. En nu ze de Nederlandse vertaling kon lezen zette ze het liedje weer op en las mee. Niet gehinderd door enige kennis van de aanwezigheid van iemand anders in haar kamer, probeerde ze halverwege het lied met de Italiaanse tekst mee te zingen. “Ik zou het bij Engels of Nederlands houden.”, sprak de persoon lachend achter haar na een poosje. Karlijn sprong op en keek verschrikt achter zich. “Nina! Wat doe jíj hier?”, was de verbaasde reactie van Karlijn. “Ach, ben er al een poosje hoor.”, verklaarde Nina en ze plofte neer op het bed van Karlijn, “Maar je had helemaal niks door. Zo erg was je bezig met dat liedje.” “Hihi, ja, dat heb ik soms. Kan ik helemaal in opgaan.”, zei Karlijn nog met rode blosjes van de schrik op haar beide wangen. “Geeft niet, vond het wel grappig.” En nadat de meiden een poosje over de beleefde schooldag en de bijbehorende `bijzonderheden` hadden gekletst vroeg Nina ineens, “Ben je er klaar voor?”. “Mja, denk het wel.”, zei Karlijn voorzichtig. Ze wist precies waar haar vriendin op duidde, “Maar gelukkig duurt het nog een week voordat het zover is. “Wat gaan ze nu eigenlijk precies doen?”, wilde Nina weten. “Ze gaan een stukje spier uit m`n dij of kuit halen.”, legde Karlijn uit, “Waarschijnlijk uit m`n dij, aangezien dat volgens de dokter de beste plek was om er achter te komen waar ik nou precies last van heb.” “Ze verdoven je toch hopelijk wel?”, vroeg Nina die altijd naar ziekenhuisseries op televisie keek en voor wie het niet erg en bloederig genoeg kon zijn. Ze was ervan overtuigd dat ze later een heel goede chirurg zou worden en vroeg nu al iedereen het hemd van het lijf als het om operaties en ziekenhuisaangelegenheden ging. “Ja, joh. M`n been wordt plaatselijk verdoofd. Ik hoef niet helemaal onder zeil.”, zei Karlijn, “Gelukkig maar, want daar kan ik volgens mij niet zo goed tegen.” “Nee, ik ook niet.”, viel Nina in, “Nadat ik m`n amandelen eruit gekregen heb, heb ik zo overgegeven. Niet normaal. Maareh… ze gaan dus in je snijden?” “Ja, Nina. Ze gaan in me snijden.”, zei Karlijn met haar blik strak op Nina gericht en haar ogen tot spleetjes geknepen. Nina, die het signaal van haar vriendin oppikte zei, “Ach, meid komt vast goed. Die doktoren zullen dat vast vaker gedaan hebben. Gewoon de andere kant op kijken. Gaat je vader of moeder mee?” “Ja, beiden volgens mij.” En de vriendinnen vielen even stil, elk met haar eigen gedachten op dat moment. “Kom gaan we nog even karaoke-en.”, stelde Nina voor, die, na het peinzende gezicht van haar vriendin gezien te hebben, nu wel zin had in iets luchtigers. Al bleef het natuurlijk interessante materie, maar ze zou Karlijn er na de ingreep wel weer meer over vragen, “Jac had dit nummer opstaan, toen hij weer even thuis was.”, en Nina typte een zoekopdracht bij youtube in. Ze praatte de tijd tussen het opdracht geven tot zoeken en het daadwerkelijk afspelen van het nummer vol over haar oudste broer, die afgelopen weekend thuis was, en zijn studie economie aan de universiteit van Groningen. “Oh, die ken ik wel, die speelt papa ook wel eens.”, zei Karlijn bij het horen van de eerste tonen, ”Zal ik de tekst opzoeken?” “Ja, doe maar, dan kunnen we meezingen.” “Sugarpie, Honeybunch”, zongen Nina en Karlijn het refrein mee. Steffie, die beneden zat en haar huiswerk maakte, hoorde haar zusje en diens vriendin nu boven lawaai maken, maar het stoorde haar niet. “Hoi, meid.”, kwam Bertrand de achterdeur binnen, “Druk aan het huiswerk, hè?” “Hoi pap.”, antwoordde Steffie, “Ja, zal moeten hè. Heb geen zin in wéér nablijven. Eén keer met die enge Bleeksma is erg genoeg. Voor mij geen tweede keer. In ieder geval nìet binnen een week.” “Wat een verstandige dochter hebben wij toch.”, grapte Bertrand, terwijl hij zijn tas in een hoek van de achterkamer wegzette en zijn broodtrommel op het aanrecht achterliet voor de afwas die avond, “Hé, wat hoor ik?” “Karlijn en Nina zijn boven.”, zei Steffie, “In het begin vrij rustig, maar nu zijn ze, sinds een kwartier of zo denk ik, druk aan het zingen en zo.” “Aha, nou, dan zal ik eens even polshoogte gaan nemen.”, zei Bertrand met een knipoog naar Steffie. “Mama, is er over een half uur, drie kwartier weer.”, informeerde Steffie haar vader nog. “Prima, dank je, meid. Zal ik straks de piepers alvast even opzetten.”, en na dit gezegd te hebben vertrok Bertrand in de richting van de slaapkamer van zijn jongste dochter. “Nou, nou, dames wat een plezier.”, kwam Bertrand, nadat hij netjes op de deur geklopt had, de kamer van Karlijn binnen. Inmiddels was het een klein feestje daarbinnen. De vriendinnen lachten hun best en waren aan het dansen op en aan het meezingen met de nummers van Little Richard. Karlijn die dankzij Nina nu helemaal in een melige bui was, wilde haar vader even plagen en zette het nummer `Keep a knockin` but you can`t come in` op. “Nou, wat is dat nou?”, lachte Bertrand tegen een Karlijn die van oor tot oor uitdagend glimlachte. De beide vriendinnen `dansten` op hun eigen manier op de muziek. Karlijn zat op haar bureaustoel te swingen en Nina danste naast haar. Ook Bertrand kon het niet weerstaan en begon te bewegen op de muziek. “Oooh, pap!”, zuchtte Karlijn en ze vermeed het Nina aan te kijken. “Hihi, meneer Vanderlinden. U kunt er ook nog wat van.”, giebelde Nina. “Ja, die ouwe heer van Karlijn is zo gek nog niet.”, knipoogde Bertrand, “Of niet dan Karlijn?” “Ja, pap,… túúrlijk.”, probeerde Karlijn ongeïnteresseerd te antwoorden, maar die houding hield ze niet lang vol. Bertrand begon namelijk aan de bureaustoel te draaien. “Aaah, we komen al naar beneden.”, lachte Karlijn, “Stop maar, we komen al.” “Goed ik ga alvast. Ruim het een beetje op hier en kom dan maar naar beneden.”, zei Bertrand, “Laptop ook weer mee hè, die heb ik straks nog even nodig.” “Oké.” “Hihi, wat een grappige pa heb jij toch ook hè.”, vond Nina. “Jouw vader is toch ook leuk?”, vroeg Karlijn, die de reactie van Nina niet kon plaatsen. “Jawel, maar die doet echt nooit zo gek. Hij is gewoon niet zo spontaan.”, legde Nina uit en ze voegde er nog snel aan toe, “Wel lief hoor, maar niet zo als jouw pa.” “Oh, nou ja, als hij maar lief is toch?”, zei Karlijn, die de vader van Nina in de vijf jaar dat ze Nina nu als vriendin had nog niet vaak gezien of gesproken had en hem dus niet echt goed kende. Ze had geen idee hoe ze anders kon reageren op deze plotselinge openheid van Nina, maar ze zag aan de uitdrukking op Nina`s gezicht dat er meer achter zat. “Ja, I guess.”, zei Nina en ze bukte zich om een paar sierkussens op te pakken en die weer op het bed van Karlijn te leggen. “Zo, dames, is het boven weer een beetje leefbaar?”, vroeg Bertrand aan de beide meiden toen die bij Steffie aan de achtertafel plaatsgenomen hadden. “Ja, hoor, net alsof wij er nooit geweest zijn.”, zei Karlijn. “Ja, echt net alsof er niemand is geweest.”, beaamde nu ook Nina met een grote glimlach op haar lippen. “Goed, kopje thee dan?”, stelde Bertrand voor. “Mèt koekje?”, vroeg Karlijn op haar beurt. “Vooruit mèt koekje, ookal gaan we zo eten.”, gaf Bertrand toe, “Jullie ook toch, Steffie, Nina?” “Ja, graag.”, zei Nina beleefd. “Jep, graag.”, antwoordde ook Steffie, die haar boeken redelijk demonstratief aan de kant schoof. “Pap?”, begon Karlijn voorzichtig, “Mag ik vanavond bij Nina eten?” “Nu nog?”, zei Bertrand, “We gaan al over minder dan een half uur eten hier.” “Ah, toe?” “Nee, vanavond even niet, Karlijn. Het is al een lange dag geweest en jullie hebben lekker gek kunnen doen boven vanmiddag. Soms is het ook even genoeg, hè?” “Hm…” “Morgen dan, meneer Vanderlinden?”, probeerde Nina met een scheef oog op Karlijn. “Morgen…, hm…, morgen…, is er morgen iets bijzonders?”, en vragend keek hij van Steffie naar Karlijn en terug, maar toen hij geen spoor van herkenning betreffende een bijzondere gebeurtenis of een reeds eerder gemaakte afspraak van hun gezichten af kon lezen, zei hij, “Nou, dan moet mòrgen geen probleem zijn.” “Yeah!”, en Nina en Karlijn deden hun speciale high five. “Dank je, pap!”, zei Karlijn dankbaar en blij. “Is goed, meisje, maar we vragen het mama straks ook nog even hè?”, knipoogde Bertrand zijn jongste toe. “Ja, oké. Maar die vindt dat vàst niet erg.”, lachte Karlijn. “Hé, Steffie. Wat deed jij daar vorige week eigenlijk bij Bleeksma?”, zei Karlijn ineens tijdens het eten. Toen ze naar huis ging die dag had ze Steffie en nog een paar andere leerlingen uit V5 zien zitten bij meneer Bleeksma. Ze had zich toen meteen al afgevraagd wat die leerlingen daar deden en waarom ze daar zaten, maar was het tot nu toe vergeten te vragen aan haar zus. “Tsja, wàt dènk je?”, probeerde Steffie enigszins geheimzinnig te doen, ze had geen zin heel het verhaal zomaar weer op tafel te gooien. Ze liet Karlijn liever eerst even een beetje raden. “Ja, weet ik veel…”, Karlijn haalde haar schouders eens op en liet haar vork op haar bord rusten, ze was veel te nieuwsgierig om verder te eten. Eerst weten wat er was, dan verder eten. “Wat doe je normaal als je bij Bleeksma zit…, buiten saaie economielessen volgen?”, hielp Steffie Karlijn op weg. “Bleeksma…, hhhmm”, zei Karlijn, “Bleeksma is toch van de `Time Out`?” “Juist.”, deed Steffie haar versie van het spelletje warmer-kouder met haar zusje. Bertrand en Janine wisselden ongemerkt voor hun dochters een paar blikken uit. Ze hadden beiden een stiekeme glimlach op hun lippen en Bertrand gaf Janine eens een knipoog als teken van `laat onze dochters dit maar even lekker zelf uitpuzzelen`. “Wat moest jíj dan bij `Time Out`? Moest je nablijven of wat anders?”, vroeg Karlijn zich af, maar ze wachtte het antwoord van haar zus niet af, liet haar gedachten meteen verder gaan en vroeg, “Wat had jíj dan gedaan dat je nablijven verdiende?” “Tsja…”, liet Steffie haar zus nog even in het ongewisse en nadat ze Karlijn de kans gegeven had even na te denken, vervolgde ze met, “Ik dacht dat Nina en jij er nog wel achter zouden komen waarom Wansenke zo bleekjes binnenkwam nadat ze bij de conrector geweest was?” “Hûh?” “Ja?” “Wat heeft dat hier nou mee te maken?”, wilde Karlijn weten. “Doe eens net alsof je echt zo slim bent als altijd wordt beweerd en combineer eens het een en ander.” “H`m… wacht even…”, en ineens sprong Karlijn bijna uit haar stoel, “Jíj hebt.. h`m nee, dat kan niet…”, en ze zonk terug op haar plaats, “Ik weet het niet, Steffie… zo slim ben ik dan blijkbaar niet.” “Geeft niet.”, verzachtte Steffie, die vond dat ze haar zusje nu lang genoeg had laten lijden, “Zal ik het maar gewoon vertellen dan?” “Ja, graag.”, zuchtte Karlijn. Ze nam weer een hap eten en luisterde al kauwend naar Steffie. “Nou, Wansenke moest naar de conrector, omdat er een toets van haar was blijven liggen op het kopieerapparaat in het OLC…”, ze stopte even om te kijken of er al iets van een lampje ging branden bij Karlijn, “En aangezien een leerling gesnapt werd met de toets Engels in haar tas, zal Wansenke inderdaad wel op haar kop gekregen hebben van de conrector voor het slordig omgaan met toetsmateriaal.” “Hmhm”. “Daarom zal ze wel enigszins wit weggetrokken het lokaal weer binnengekomen zijn bij jullie.” “Ja, logisch. Maar wat deed jíj dan bij Bleeksma?”, vroeg Karlijn nog eens, maar al gauw drong het tot haar door, “Wacht eens…een leerling,… jíj hebt die toets van het OLC meegenomen in je tas, bent gepakt en moest náblijven bij Bleeksma!?”, Karlijn was verrast, dat ze nu eindelijk alle eindjes aan elkaar had weten te knopen. Het verbaasde haar echter nog meer dat haar doorgaans zo brave zus iets uitgespookt had waarvoor ze moest nablijven. En nog wel bij die enge Bleeksma, brrr… Ze huiverde eens. Nablijven was nooit leuk, maar al helemaal niet bij die engerd. Onder de strenge blikken van haar ouders durfde Steffie niet te glunderen, maar anders had ze dat zeker gedaan, nu ze het gezicht vol ongeloof van haar zusje zag. “Ja, en aangezien dat inderdaad géén slimme zet was… had Steffie het verdiend na te blijven.”, viel Bertrand nu in. “Zeker weten.”, stond Janine hem bij en ze keek haar beide dochters, die hun ogen neersloegen, eens aan. “Hmhm, snap ik.”, zei Karlijn nu weer ietwat getemperd in haar enthousiasme. “Goed, dooreten jonge dame. Je eten wordt koud.”, zei Bertrand, “We hebben het niet voor niets warm gemaakt, hè.” “Tsjonge… Steffie.”, sprak Karlijn nog zacht voor zich uit, terwijl ze een nieuwe hap op haar vork laadde, “En ik dacht dat je moest huilen om Koen, maar nou snap ik…”, toen ze van haar bord opkeek en haar ogen recht in de ogen van haar moeder stilhielden, stopte Karlijn met mompelen en at verder haar bord leeg zonder nog iets te zeggen over dit voorval. Haar nieuwsgierigheid was gevoed met het antwoord op haar vraag, ze wist hoe haar ouders hierover dachten en had zelf verder alle ontbrekende dingen ingevuld. Hier hoefde ze ook verder geen woorden meer aan vuil te maken, al had ze wel weer heel wat te vertellen aan Nina morgen. `Je moest eens weten.`, dacht Steffie in zichzelf, `Je moest eens weten.` |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
