 |
| ||||
|
Omstreeks kwart over vijf kwam Bertrand de achterdeur binnengewandeld. Hij vond niemand in de achterkamer, niemand in de voorkamer en toen vroeg hij zich af waar iedereen was. “Haaaaallooooo, goed volk!!”, riep hij eens, “Iemand thuis? Joehoe!” “Hier pap!”, hoorde hij Karlijn van boven roepen, “Ben ook net weer thuis, heb huiswerk gemaakt bij Nina. Kom zo beneden!” “Oké!”, antwoordde Bertrand, “Hm, in de tussentijd maar eens een muziekje opzetten… welke zullen we vandaag eens kiezen?”, en hij ging op z`n knieën voor de kast zitten en koos een zelf gebrande CD uit. The Swing Kings speelden net `Swing Jumpin` Jive` toen Karlijn beneden kwam. “Kom op, swingen, meisje!”, en Bertrand pakte zijn dochter vast en begon met haar door de kamer te swingen en zwieren. “Haha. Leuk!”, lachte Karlijn. Toen het nummer bijna op het eind was tilde Bertrand Karlijn een eind de lucht in. “Whoe! Aah, zet me neer! Pap! Aaahh! Hihi.” “Haha!”, lachte Bertrand, hij had net zoveel plezier in deze ontspannen sfeer en genoot van de lach van zijn kind en het plezier dat zij in deze gein had. “Gekke papa ben je ook hè”, lachte Karlijn, terwijl ze zich een stevig tegen Bertrand aandrukte. “Moet toch iemand hier zijn? Niet dan?”, vond Bertrand en hij beantwoordde de door Karlijn getoonde genegenheid, door haar een kus bovenop haar hoofd te geven. “Jhello!”, riep Steffie, “Ben weer thuis!” “Hey Steffie. Ben je er weer, meid!”, zei Bertrand terwijl hij naar de radio liep om die zachter te zetten, “Hoe was het met Whitesox?” “Goed, hoor. We hebben ongeveer drie kwartier lekker gereden, klein stukje langs het kanaal en de rest in de buurt van de manege.”, vertelde Steffie, “Hé, maar wat hebben jullie het gezellig hier!” “Meedoen, sis?”, vroeg Karlijn, die al naar de radio liep om hem weer harder te zetten. “Yeah! Even omkleden dan kom ik!”, zei Steffie vrolijk, die ook zin had om even lekker gek te doen. “Problemen weer opgelost hè?”, lachte Bertrand, de juiste inschatting makend. “Jep!”, glimlachte Steffie en ze gaf Bertrand snel een kleine knuffel, “Tot zo!” “Oh, volgende nummer is mooi, schiet op Stef!”, riep Karlijn haar zus nog na, na een blik op de playlist geworpen te hebben. “Jaha, zo snel ik kan, oké!” Niet veel later stond de radio weer redelijk hard aan en waren Karlijn en Steffie aan het dansen en meezingen, “Wow wow wee and wow wow wee. Oh yeah the handsomest boy I ever did see.” “Oh, deze moet op replay!”, schreeuwde Karlijn. “Zeg dames, zullen we mama eens verrassen en het eten koken, zodat dat klaar is als ze thuiskomt vandaag?”, informeerde Bertrand bij zijn dochters, “Ik heb al wat opgehaald.”, zei hij met een blik op het aanrecht. “Ja, goed idee, zeg maar wat we moeten doen.”, vond Steffie en ze danste en zong vrolijk verder. “Oké. Is een leuke verrassing.”, vond Karlijn en ze keek eens wat haar vader opgehaald had, “Zal ik de bloemkool schoon maken?” “Is goed, schil ik de aardappels en bak ik het vlees.”, zei Bertrand. “Dek ik de tafel”, en terwijl ze het zei begon Steffie al de achtertafel al dansend leeg te halen. Binnen no time was de tafel zo goed als gedekt en de bloemkool schoon en aan de kook gebracht. Bertrand had de aardappels geschild en in de pan gedaan en nu was hij, terwijl zijn dochters op de achtergrond nog steeds aan het zingen en springen waren, het vlees aan het braden. Hij wipte daarbij van zijn linker op zijn rechter been op de maat van de muziek, zodat zich voor de ogen van Janine, die net door de poort de achtertuin binnengekomen was, een nogal raar dansje ontpopte. Janine werd nog niet opgemerkt door de drie binnen, en zodoende kon ze even in alle rust genieten van het schouwspel in de keuken en achterkamer. Op haar mond verscheen een grote glimlach en ook haar ogen begonnen te lachen. “Nou ruige boel hier.”, zei ze toen ze even later binnenkwam en haar familie nog steeds ongestoord aan het swingen was op de muziek. “Hé ma!”, begroette Steffie haar moeder, ze had net vier borden in haar handen, die ze over de tafel verdeelde en ze probeerde tegelijkertijd op de muziek te dansen, “ Wow wow wee and wow wow wee. Oh yeah the boy looked good and he looked at me.” “Hoi mam!, was de groet van Karlijn, waarna ze weer inviel en met Steffie verder zong, al was ze na het tweede refrein al best buiten adem van al deze gekheid. Bertrand, die blijkbaar nog niet genoeg gedanst had die dag, pakte zonder er verder aandacht aan te besteden de spullen die Janine in haar handen had van haar af, zette ze op het aanrecht, pakte vervolgens Janine vast en danste met haar de kamer door. Dit alles tot groot genoegen van hun dochters, die een `rare` bui van hun vader altijd zeer wisten te waarderen. “Nou, dat is nog eens een welkom thuis.”, vond Janine, “Ik heb eten meegebracht.” En na de laatste zin van Janine, het leek wel afgesproken werk, begonnen Bertrand, Steffie en Karlijn alle drie op precies hetzelfde moment heel hard te lachen. “Wat is dit nu?”, vroeg een uiterst verbaasde Janine. Maar Bertrand had geen adem genoeg voor uitleg en dus wees hij simpelweg naar het aanrecht en het gasstel, terwijl de tranen van het lachen over zijn wangen biggelden. “Haha, we wilden jou verrassen!”, riep Steffie al lachend. “Ja, en dan kom jij thuis met chinees!”, lachte Karlijn. Janine, die inmiddels ook geen strak gezicht meer kon houden, lachte met de drie mee. “En wat doen we nu?”, vroeg Janine zich na een poosje, toen iedereen uitgelachen was, af. “Kunnen we die bakjes chinees niet in de diepvries doen ofzo en dan morgen of een andere keer eten?”, stelde Bertrand voor. “Ja, lijkt me wel zo verstandig, bloemkool uit de diepvries smaakt niet lekker en dit eten kunnen we zo weer opwarmen.”, zei Janine met een blik op de tas en nog steeds een grote glimlach op de lippen. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
