 |
| ||||
|
“Mam? Mam, kom es… alsjeblieft”, plakte Karlijn er nog snel achteraan. Ze wist hoe zo`n hekel haar moeder had aan alleen `kom es`. Al vroeg had ze geleerd dat alsjeblieft er achteraan zeggen haar moeder tevreden kon stellen, dus deed ze dat vanaf dat moment dan ook braaf. “Ja, wat is er? Je zou toch lekker gaan slapen?”, vroeg Janine, die onderaan de trap omhoog keek naar een Karlijn in pyjama halverwege de trap. “Ja, maar… ehm… kun je misschien een bijbelverhaal voorlezen?”, met vragende blik in haar ogen deed Karlijn dit verzoek bij haar moeder. “Eh… ja, natuurlijk. Ga maar vast weer naar boven en in bed, dan kom ik zo.”, was de enigszins verbaasde reactie van Janine. Niet veel later nestelde een vermoeide Karlijn zich dicht tegen haar moeder aan. “Mag wel, hè mam?”, vroeg ze, “Is toch niet raar ofzo, hè? Of eeh… kinderachtig.” “Welnee, kind, maak je daar nu maar geen zorgen over. Je bent en blijft mama`s kleine meid, al hoe oud of hoe groot je ook wordt”, knipoogde Janine haar dochter verzachtend toe, “Ga nu maar lekker liggen. Je favoriete verhaal, neem ik aan?” “Jep.”, antwoordde Karlijn nu helemaal opgelucht en blij met de aanwezigheid van haar moeder. “Heb ik je lekker even helemaal voor mij alleen.”, bracht ze nog uit met een guitige glimlach op haar lippen. “Ah, daar is het je om te doen.”, lachte Janine, “Nou daar gaan we… Op een dag gaf koning Nebukadnessar opdracht een gouden beeld te maken, zestig el hoog en zes el breed, en hij liet het opstellen in de provincie Babel, in de vlakte van Dura.” Zo las Janine Karlijns favoriete bijbelgedeelte voor, en nog voordat de 3 mannen in de brandende oven gegooid werden viel Karlijn in slaap. “Mijn kleine, moedige meid.”, fluisterde Janine en zachtjes aaide ze over Karlijns hoofd en gaf haar een kus op haar haar. Voorzichtig stopte ze haar onder. “Slaap lekker, mama`s wievie.” Later die avond had Bertrand meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt, en Janine op de eerste avond dat ze weer thuis was gevraagd of ze niet eens weer ouderwets gezellig een bordspelletje konden spelen. Hij wist dat Janine niet zo`n spelletjesmens was, maar dat ze wel altijd om hem een plezier te doen meespeelde. Dat was één van de zaken waarom hij op haar gevallen was destijds. Ze kon zich zo goed in een ander verplaatsen en ze had veel voor een ander over. Twee belangrijke eigenschappen vond hij. “Schat, we kunnen beter stoppen, want één van ons moet verliezen als de ander wint en dan zijn we allebei verdrietig.”, zei Bertrand na een tijdje en hij keek heel serieus toen hij dit zei. “Hoezo dat?” vroeg Janine, die meestal Bertrands grapjes wel doorhad, maar vanavond was ze er niet met haar hoofd bij. Haar gedachten zaten bij haar moeder, Karlijn, Steffie, alle dingen die nog moesten gebeuren en ze was eigenlijk best moe van alles van de afgelopen tijd en van de rit naar huis. “Nou…” begon Bertrand, die het nodig vond Janine deze avond toch van de nodige afleiding te voorzien, “zoals het er nu uitziet ga jíj winnen en dan ben ìk verdrietig.” “Ja… en waar plaatst dat mij dan?”, vroeg Janine zich af. “Simpel”, bedacht Bertrand, “ik verdrietig, jij verdrietig, gemeenschap van goederen, liefde, geluk… èn verdriet, weet je nog?”, en hij lachte hardop. Gelukkig verscheen er ook een glimlach op het gezicht van Janine. “Mallerd”, zei ze, “Kom wil je ook nog wat drinken?” “Ja, lekker!” “Hoe weet je dat nu?”, vroeg Janine. “Wat?” was Bertrands verbaasde reactie, die er nu op zijn beurt even niet met zijn gedachten bij was. “Dat het lekker is.”, zei Janine en stak plagend het puntje van haar tong uit. “Vind je ook niet?”, vroeg Bertrand, “Dat het klokje nergens zo goed tikt als thuis?” “Ja, Bertrand, nèrgens op de héle wereld zo goed als thuis.”, beaamde Janine, ze sloot kort haar ogen, glimlachte, en verdween toen de keuken in om wat te drinken te halen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
