 |
| ||||
|
“Hey pap, daar zijn we weer!”, uitgelaten kwamen de twee vriendinnen door de poort gelopen. Soucy volgde kwispelend, hij had zo te zien ook genoten van het uitje met de twee meiden. “Zo-ho… nou, jullie hebben het langer volgehouden dan ik dacht.”, zei Bertrand. “Ja, dat is ook geen kunst.”, giechelde Nina. “Nee, inderdaad.”, lachte Karlijn, terwijl ze haar vriendin een zetje gaf. Bertrand probeerde een gezicht te trekken alsof hij er niks van begreep, en dàt lukte. “Hihi, we hebben niet zo ver gewandeld. We hebben meer gezeten, snapt u.”, verklaarde Steffie. “Ach so.”, knipoogde Bertrand, “Nou ja, als het maar gezellig was, hè. Frisse lucht is goed voor een mens.” “Nou dames, dan zal ik eens beginnen met het avondeten.”, vervolgde Bertrand niet veel later, nadat hij de bezem opgeborgen had in het schuurtje. “Is goed, pap. Mag Nina blijven eten?”, vroeg Karlijn. “Eeehm… gaat niet Karlijn.”, zei Nina spijtvol, “Ik heb afgesproken dat ik vanavond huiswerk ga maken bij Bjorn… Maareh morgen zie ik je weer?? Op school?” “Oh, jammer, maar okay, tot morgen dan! Of blijf je nog even tot we echt gaan eten, dan?” “Is goed!” “Eten!!”, riep Bertrand de achtertuin in, waar Nina en Karlijn nog steeds gezellig aan het giechelen waren met z`n tweeën. “Kom eraan!”, riep Karlijn terug, “Zie je morgen, Nina.” “Ja, tot morgen, ik sta weer op ons vaste plekje te wachten.”, zei Nina, terwijl ze haar fiets pakte, maar zich plots weer omdraaide richting Karlijn, “Oh, we hebben trouwens het eerste uur vrij. Was ik nog vergeten te zeggen. Dus ik sta er pas om kwart voor negen, okay?” “Prima enne bedankt voor… eeh… nou ja, je weet wel.” “You`re welcome. Weet je toch.”, glimlachte Nina en weg was ze. “H`m lekker”, smakte Karlijn met volle mond, die meteen daarop een belerende blik van haar oudere zus opving. “Nou, kan ik toch niks aan doen. Het is echt lekker. Papa kan best goed koken, al kookt hij niet zo vaak.”, verdedigde Karlijn zichzelf. “Ik hou van kip met ananas,… paprika,… prei…. èn worteltjes in zoet zure saus.”, ontleedde Karlijn het eten dat op haar bord lag. “Ik hou van kip met ananas.”, papegaaide Steffie Karlijn op zeurderige toon na, “Wat ben je toch ook een klein kind hè.” “Echt niet! Da`s toch normaal, man!”, reageerde Karlijn met stemverheffing. “Normaal, normaal… dat is nog maar de vraag. Smakken,… praten met je mond vol… zo zijn we toch echt niet opgevoed, zusJE.”, ging Steffie voort. Bertrand genoot van de kibbelende zusjes, hij wist dat ze het samen goed konden vinden ondanks mondelinge vechtpartijtjes zo af en toe. Hij liet ze nog even hun gang gaan, maar vond het even later genoeg en tijd om in te grijpen. “Nou dametjes, laat het jullie smaken en geen gekibbel meer aan tafel.” En om ervoor te zorgen dat ze het hier ook echt bij zouden laten veranderde Bertrand van onderwerp. “Over twee dagen gaan we naar oma! Ik heb er zin in!” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||
regels te houden. 
