 |
| ||||
|
“Eehm ja,…”, begon Karlijn, tegelijkertijd nog een beetje aftastend in haar gedachten wat ze precies op dit moment zou vertellen aan Nina en in welke volgorde, “Weet je nog, dat ik de laatste tijd zo vaak moe ben en dat we vaak moeten lachen omdat ik veel struikel, zomaar…”, ze wachtte even en ging verder “Piano spelen lukt ook niet meer zo goed. Ik word dan ook gauw moe en krijg een raar tintelend, maar ook zwaar gevoel in mijn armen en handen. Weet je, net of ik er geen kracht meer voor heb dan ofzo.” “H`m, h`m”, reageerde Nina met een serieus gezichtje, wachtend op wat komen zou. “Gisteren hebben pap en ik de uitslag in het ziekenhuis opgehaald van de onderzoeken van twee weken terug. En ik moest ook nog een ander onderzoek hebben.”, vertelde Karlijn. Nu liet ze Nina haar onderarmen en -benen zien, waar nog kleine rode puntjes te zien waren. “Joh, waar zijn die van?”, was Nina benieuwd. “Die zijn van dat laatste onderzoek. Staken ze kleine pinnetjes in m`n onderarmen en benen.”, en terwijl Karlijn dit zei, stak ze haar arm uit naar de tafel naast haar, waar ze de folder die ze voor het onderzoek gekregen had vanaf pakte. “Kijk, zo heet het met een moeilijke naam…. elektromyogram.”, sprak ze deftig uit. “Oh.”, was het enige dat Nina bij het horen van het moeilijke woord uit leek te kunnen brengen. “Hee wacht eens… myo betekent spier en wordt gebruikt in samenstellingen met andere woorden, anders is het woord voor spier musculus, dat hebben we bij Latijn gehad!”, lichtte Nina`s gezicht op. “Ja, klopt. Ik heb deze gehad.”, wees Karlijn in het foldertje naar het naaldonderzoek. “Zie je? Lees maar.”, zei ze tegen Nina, die op haar beurt het informatiefoldertje van Karlijn aanpakte en hardop begon te lezen. Bij het naaldonderzoek wordt met behulp van een fijne naald de elektrische activiteit in de spieren gemeten. Omdat de meting zowel in een ontspannen als in een aangespannen spier wordt verricht, zult u tijdens het onderzoek een aantal bewegingen moeten maken. Intussen stak Bertrand zijn hoofd om de hoek van de woonkamer en glimlachte toen hij zag dat het Karlijn zichtbaar goed deed erover te praten met Nina. “Dank U, Heer”, fluisterde hij zacht, en onopgemerkt door de beide meiden ging hij de tuin weer in, daar viel in deze tijd van het jaar nog meer dan genoeg te doen. “En… deed het zeer?”, wilde Nina nu weten. “Nee, viel wel mee hoor. Beetje raar gevoel soms, maar echt pijn deed het niet.”, zei Karlijn nuchter, “Het duurde ongeveer een drie kwartier. En de dokter was heel aardig. Hij legde alles goed uit enzo en hij liet me zelfs horen hoe mijn spieren werken. Dat was wel grappig.” “Hóren hoe je spieren werken?”, vroeg Nina verbaasd met een niet-gelovige blik op haar gezicht. “Ja, horen hoe mijn spieren werken.”, keek Karlijn trots naar Nina, “Omdat ze tijdens het onderzoek kleine elektrische schokjes door de spieren laten gaan, kunnen ze de elektrische signalen die de zenuwen en spieren dan afgeven opvangen en omzetten in geluid. Hier lees maar, staat er allemaal in.”, sprak Karlijn als een echte ervaringsdeskundige, die ook het foldertje inmiddels bijna uit haar hoofd kende. “Aha. Geinig.”, vond Nina, “Hoe klinkt dat dan?” “Ja, verschilt denk ik per persoon, weet ik eigenlijk niet. Bij mij klonk het een beetje als ruis en af en toe een beetje brommerig, hihi.”, moest Karlijn om haar eigen omschrijving lachen. “En nu? Weten ze al wat je hebt en of ze er iets aan kunnen doen?” “Nee, is nog niet duidelijk. Maar de dokter zat naar aanleiding van de bloeduitslagen te denken aan een broertje of zusje van reuma. Al wist hij dat nog niet zeker, daarvoor waren tè veel testresultaten tè onzeker zei hij.”, Karlijn bestudeerde het gezicht van haar vriendin om er zeker van te zijn, dat ze alles meekreeg en kon volgen, “Om zeker te zijn wat het is had de dokter het nog over een ander onderzoek of misschien twee, maar dat zie ik echt niet zitten. Daar was ik gisteren ook een beetje veel van over de kook.”, vertelde ze eerlijk. “Verder weten ze nog niet of het erfelijk is, maar Steffie en papa en mama worden ook nog onderzocht. Die hoeven alleen maar bloed te laten prikken.” “Oh, hoezo dat dan?”, vroeg Nina na een korte rustpauze waarin ze alles even had laten bezinken. “Blijkbaar kunnen ze zien hoe het zit met ontstekingswaarden en spierafbraak in het bloed ofzo. Ja, allemaal beetje moeilijk. Hee, maar ik heb geen zin om binnen te blijven verder vandaag. Zin om Soucy mee uit te laten?”, wilde Karlijn het over een andere boeg gooien. “Ja, joh, geen probleem. Waar gaan we langs?”, volgde Nina gedwee de gedachtegang van haar vriendin. Ze begreep best dat Karlijn het er nu even niet meer over wilde hebben. “Eehm… niet zo heel ver, `k heb nog wel wat last van gisteren, beetje spierpijn.”, lachte Karlijn zuur. “Op tijd terug voor het avondeten!”, riep Bertrand de twee vriendinnen na. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
