 |
| ||||
|
Ongemakkelijk stond Tim erbij, terwijl de meisjes zich met Gabriëlle bemoeiden. Samen met Amber had hij, nadat Amber het nachthemd in fatsoen had getrokken, het hulpeloos huilende meisje overeind geholpen naar een zittende positie. Verder dan dat kwam het nog even niet. Rosa, die zacht tegen Gabriëlle praatte en haar probeerde te troosten, stond ook nog overeind vanwege haar lichamelijke beperkingen; Amber zat op haar knieën naast Gabriëlle, met een hand op een schokkende schouder. Het valt me mee, dat ze niet zo fel reageerde, toen we haar net overeind hesen, dacht Tim oneerbiedig. Maar ze heeft nog geen woord gezegd. ’t Zal zó nog wel komen… Van de rug met het pastelkleurige nachthemd en het donkere krullenkapsel keek hij terug naar Amber, van wie hij het gezicht wèl kon zien. Ze bloosde flink. Samen met de rimpel boven haar licht gegolfde neus gaf dat hem de indruk dat ze zich bijzonder ongemakkelijk voelde. Nogal wiedes, reageerde hij inwendig op die gedachte, als je tegen dezelfde Gabriëlle bent aangelopen als ik! Misschien heeft ze Amber wel eens recht in het gezicht gezegd hoe ze over haar denkt. ’t Zou me niks verbazen! …Zou dàt het zijn? Gabriëlle kwam intussen wat tot rust, merkte hij. Haar ademhaling vond de natuurlijke regelmaat langzaam terug. „Zullen we even in de woonkamer gaan zitten?” stelde Rosa voor. „Dat zit makkelijker, volgens mij.” Langzaam, bijna onnatuurlijk alsof de beweging haar moeite kostte, knikte Gabriëlle ‘ja’. „Moeten we je helpen overeind te komen?” vroeg Amber nog steeds met die gesloten uitstraling alsof ze het werktuiglijk vroeg. Gabriëlle draaide traag haar hoofd naar het blondje toe en knikte weer. Plichtsgetrouw legde Amber een hand onder Gabriëlles linker elleboog, waarbij ze Tim met een vragende blik een zwijgende hulpvraag toezond. Hij kwam in beweging en ondersteunde zijn klasgenootje aan haar rechterzijde. Samen hielpen ze haar overeind, hier en daar bijgestaan door Gabriëlle zelf, die een ondoorgrondelijke uitdrukking op haar gezicht had. „Dit is ècht niet góéd, hoor,” meende Tim, toch wel oprecht bezorgd, terwijl ze Gabriëlle vanuit de hal moeizaam de woonkamer binnen leidden. „Het lijkt wel of ze de besturing van haar eigen lichaam kwijt is!” Hij zag hoe Gabriëlle knikte op die woorden, al zei ze nog steeds geen woord. „Is dat het?” vroeg Tim haar. Zij wendde haar gezicht naar hem toe en keek hem aan. Hij schrok; knipperde even met zijn ogen. Zij knikte weer — opnieuw op die houterige manier. Amber en Tim hielpen haar op de bank, schuin tegenover het voorkamerraam, waarna Amber naast haar ging zitten. Rosa trok de vitrage intussen voorzichtig dicht met de woorden: „A little privacy goes a long way, I should imagine…” Tim leunde tegen het wandmeubel en probeerde met een frons de vreemde indruk te plaatsen, die hij zojuist had opgedaan. Rosa liet zich rustig in een leunstoel schuin tegenover Gabriëlle zakken en keek haar aan. Ze vroeg in het algemeen: „Misschien moeten we een dokter bellen?” Aan Gabriëlles reactie op die vraag was duidelijk te zien dat ze dat géén goed idee vond. Ook schudde ze nu haar hoofd. Ze lijkt wel bàng, observeerde Tim bovenop zijn eerdere indruk. Voor òns? Voor het idee dat er een dokter naar haar zou kijken? „Niet?” vroeg Rosa, meegaand zoals ze kon zijn. Opnieuw schudde Gabriëlle haar hoofd. Tim vroeg nu: „Waarom zèg je niks, Gabriëlle?” Aan de ogenblikkelijke reactie op Gabriëlles gezicht was duidelijk te zien dat ze die vraag verwacht had — en vreesde. Tim drong aan: „Wil je soms niet met ons praten?” Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe Amber hem geboeid aanstaarde en Rosa een verbaasde blik in zijn richting zond. Gabriëlle keek hem aan met een expressie die hem opnieuw dat vreemde gevoel gaf en tegelijkertijd zo’n meelijwekkende vastgelopen hulpeloosheid uitstraalde, dat hij op het punt stond te zeggen dat ze die vraag niet hoefde te beantwoorden toen hij zag dat zij knikte en haar mond opende. Maar er kwamen geen woorden. Het was goed te zien dat ze worstelde om woorden vanuit haar gedachten in klanken om te zetten — en klanken kwamen er ook wel, maar het klonk als: „Hhggh… âppìhh…” Ze schudde gefrustreerd haar hoofd en begon opnieuw. Na enkele seconden verschillende gezichtsuitdrukkingen en lippenbewegingen te hebben afgewisseld, uitte ze: „Hhùk… Pûh… Pûhnn… Hh-huh… Hlllìh… Thîh… Hâhh…!” Ze sloot haar ogen en zuchtte geïrriteerd — duidelijk worstelend om zich op haar spraak te concentreren. Intussen ving Tim bezorgde blikken op van de beide andere meisjes, waarin ook angst een rol leek te spelen. Hij hakte een knoop door: „Dit is niet normáál, hoor! Ik bel meneer Den Engel. Die zal wel weten wat we moeten doen, en zijn vrouw is toch dokter?” Rosa en Amber knikten — zelfs Gabriëlle deed daaraan mee, zag het drietal. Maar Tim had een onbestemd gevoel over de onuitgesproken vraag of ze wel echt met Gabriëlle te maken hadden… Er is iets héél vreemds aan de hand, hier, dacht hij, terwijl hij het nummer van de rector opzocht in zijn telefoontje. Die blik in haar ogen… dat is níét de Gabriëlle die ik de afgelopen dagen heb meegemaakt, volgens mij… Een paar tellen later klonk in zijn oor een inmiddels bekende stem. „Goedemiddag, met Den Engel?” Alleen al het horen daarvan was genoeg voor Tim om zich direct een stuk beter te voelen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Ook als lezer voelt het vertrouwd dat Den Engel hierbij betrokken wordt... Wel sneu voor hen allemaal. Amber weet niet wat ze ermee moet, Tim heeft een dubbel gevoel en Rosa kan niet zoveel! En Gabriëlle, tsja, die ook niet... Pff... Ga je deze puinhoop ook weer opruimen, Christiaan? 
