 |
| ||||
|
Lidhia! Je práátte!!! dacht Gabriëlle enthousiast, terwijl de onbewust aangesprokene haar best deed om de linkerhand van de toiletdeur naar de voordeurklink te verplaatsen zonder daarbij het evenwicht te verliezen. En gewoon in het Néderlands! Haar hand drukte de deurklink naar beneden. Gabriëlle was er nog niet helemaal zeker van of haar nachthemd intussen presentabel zat, maar het voelde in ieder geval alsof de zwaartekracht zijn werk naar behoren had uitgevoerd. Gelukkig maar, dacht ze. In mijn ondergoed voor Tim komen te staan is iets waar ik géén behoefte aan heb! Een nieuw perspectief ontvouwde zich in haar levendige voorstellingsvermogen. Ze schrok: O nee! Wat zou Lidhia allemaal tegen Tim gaan zeggen namens mij!? Ze had nu meerdere redenen om door de grond te willen zinken… Lidhia slaagde erin de deur open te draaien, maar verloor daarmee één van haar verankerde punten en kwam daardoor met een ongecontroleerde gil aan beide armen tussen de deur en de verwarming te hangen, waarbij ze door Gabriëlles knieën zakte en weer bijna in haar beginpositie nèt boven de grond kwam te zweven. Verbouwereerd stonden Rosa en Tim haar aan te kijken. Gabriëlle voelde dat haar gezicht op dit moment totale ontreddering uitstraalde — een emotie die ook de hare werd zodra Rosa zwakjes voorstelde: „Tim? Amber? Willen jullie haar overeind helpen?” Omdat Lidhia haar ogen niet op Tim richtte, zag Gabriëlle zijn gezicht niet. Maar ze stelde zich voor dat hij nu óók aan haar eigen felle woorden van gisteren in de fietsenstalling en de dag ervóór in de lift stond te denken… Wàt!? Amber hier? ontdekte ze ineens geschokt, terwijl ze zich een paar schrikbeelden voor de geest haalde van dingen die Lidhia in haar nieuwe hoedanigheid tegen Amber zou kunnen gaan zeggen. Oh nee, hè? Lidhia, houd alsjeblíéft je mond tegen háár! „Euh…,” hoorde ze Tim nu, inderdaad aarzelend, reageren terwijl Lidhia haar lichaam niet erg efficiënt overeind probeerde te trekken alsof ze aan het waterskiën was. Haar nachthemd was bij de onhandige manoeuvre met de open deur ook weer een stuk omhoog gekropen, merkte ze tot haar schrik… „Als jij dat wilt, Gabriëlle?” Lidhia leek vanuit haar controlecentrum een verbeten strijd tegen de zwaartekracht te voeren, waarbij ze duidelijk probeerde de gegevens van de evenwichtsorganen correct te interpreteren. Ze reageerde niet op Tims vraag. Haar concentratie resulteerde echter in een niet erg vriendelijke uitdrukking op Gabriëlles gezicht, wat Tim tot zijn conclusie leidde: „H’m. Dan niet. Oók goed.” Pas toen leek Lidhia geschokt te beseffen dat er een antwoord van háár kant verwacht was. Gabriëlles hoofd draaide met een ruk naar Tim toe en keek hem geschrokken aan, maar ze verloor daarbij haar grip op de deurklink en de verwarmingsknop en plofte plat op haar achterwerk, waarna ze tot overmaat van ramp achterover tuimelde. „Oewah! Tim!” hoorde Gabriëlle Rosa weer reageren. Twee eindeloos gênante tellen lag ze zo op haar rug, haar benen half omhoog, voordat ze haar gezicht voelde vertrekken. Ze kon zich heel goed vinden in de gefrustreerde huilbui die op dat moment losbarstte… |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||
Thanks Esquirrel!
