 |
| ||||
|
Bvvvp—bvvvp—bvvvp—bvv… Met de tranen nog in Gabriëlles ogen concentreerde Lidhia zich op de zeurende wekker. Het zwarte schuifje dat aan de zijkant van het vierkante klokje zat en er net bovenuit stak — dàt moest ze zien in te drukken…! Gabriëlle zag aan haar eigen starende blik dat de wekker het huidige doel was, maar ze lag op haar zij — half op haar ene arm; de andere lag nog onder de dekens bij haar been. Lidhia tilde Gabriëlles linkerarm bruusk op, overzij, met haar elleboog in een haakse bocht naar voren. Ze hoopte die in háár beleving loodzware arm zo van het nog zwaardere beddengoed te ontdoen, maar door de kracht van de beweging schoot het laken aan het voeteneind los. Daardoor kwam het slap over de opgetilde arm te hangen. Bvvvp—bvvvp—bvvvp—bvv… Uit gewoonte gaf ze een klein zetje met Gabriëlles rechterarm om van haar bed los te komen. Geen effect. O ja, bedacht ze teleurgesteld. In de luchtwereld werkt dat allemaal anders… Ze deed haar uiterste best om de nog steeds omhooggehouden arm in de richting van de wekker te krijgen, maar dat bleek niet mee te vallen. Dit was deels te wijten aan het feit dat ze de hele arm niet kon zien. Het kostte haar flink wat van Gabriëlles lichamelijke inspanning om de blote arm vrij te krijgen. Deze hele wereld leek haar naar beneden te trekken. Hoe kon Gabriëlle daar toch zo gemakkelijk mee omgaan!? De arm deed de beide meisjes pijn tegen de tijd dat Lidhia hem onder het beddengoed vandaan had. Inmiddels vormde zich een nieuw plasje mondvocht op het kussen… Bvvvp—bvvvp—bvvvp—bvv… Intussen was Gabriëlle er volledig van overtuigd dat het haar waterlingse vriendin was die haar lichaam probeerde te sturen. Lidhia, houd mijn mond dicht of draai mijn hoofd ietsje naar links! dacht ze, wetend dat haar vriendin haar niet kon horen. In Liliaño heb je dat hele probleem natuurlijk niet, mijmerde ze daarop verder. Plotseling schoot haar opgeheven arm naar voren, waar haar hand de wekker een gevoelige tik gaf. Het apparaatje klapte achterover en schoof over het nachtkastje heen om er aan de andere kant energiek naast te tuimelen. „Ah!” bracht Lidhia geschrokken uit. Bvvv-POK! Op het lichte geluid van rollende onderdeeltjes volgde een korte stilte. Gabriëlle wenste wel dat ze Lidhia kon laten weten dat dat al een heel oud wekkertje was, en dat het geen probleem was. Voor Lidhia was dat moment echter heel vervelend: ze besefte dat het nu van háár afhing of Gabriëlle op tijd bij die enge magister Ter Heerdt zou zijn. Maar als het sturen van Gabriëlles arm al zoveel moeite kostte, hoe zou zij het er dan vanaf brengen met die vreemde manieren van voortbewegen, die voor luchtlingen zo natuurlijk en gemakkelijk waren, maar waar zij nog nooit in geoefend had!? Lopen? Als Gabriëlle het deed leek het zo kinderlijk eenvoudig… Fietsen? Dat léék toch bijna vanzelf te gaan… Hoe dan ook, ze zou nóóit op tijd komen als ze de besturing van dit lichaam niet onder de knie kreeg! Een nare gedachte drong binnen en begon haar te bestoken. Zou zij nu verantwoordelijk zijn wanneer er, zoals die afschuwelijke brief had gedreigd, doden zouden vallen!? Ik moet bij Gabriëlle’s school zien te komen!!! wist ze. Maar hóé!? Aan de wanhopige maar onbeholpen bewegingen die haar lichaam maakte, maakte Gabriëlle op dat Lidhia probeerde om overeind te komen. Na een aantal mislukte pogingen zakte ze vermoeid terug op het bed. Even lag ze stil — toen leek de prinses een meer doordachte benadering te kiezen. Een paar moeizame uitingen van de grove motoriek later hingen haar benen buiten boord. Nu was haar rechterarm aan de beurt om haar torso omhoog te drukken. Daarbij had Lidhia grote moeite om Gabriëlle’s hoofd mee te laten werken, dat er in eerste instantie maar slap bij bleef hangen. Het overeind komen kostte bijna vijf minuten, waarin Gabriëlle zich wezenloos ergerde aan het ongecontroleerde kwijlen dat niet alleen haar kussen en matras, maar nu ook haar nachthemd bedroop. Haar rechterwang en haar kin voelden koud en vies aan, maar Lidhia had het in ieder geval voor elkaar dat zij rechtop zat, steunend op haar armen. Wat is ze eigenlijk met me van plan!? vroeg ze zich af. Ze zal toch niet gaan proberen te lópen, zo? Plotseling drong het tot haar door dat Lidhia in Liliaño gewend was om zonder na te denken uit een raam te zwemmen, of van een dak of een balkon… Onder water kòn zoiets natuurlijk ook. Maar de prinses zou er toch hopelijk wèl bij stilstaan dat ze dat hier, in háár lichaam, absoluut niet kon doen…!? |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ohh, sorry, maar dit is best komisch! Hihihi
