 |
| ||||
|
De schrikreactie joeg haar hartritme op; dreef een stoot adrenaline door haar bloed. Op een vreemde manier leek het echter, alsof de fysieke schrikreactie die ze ervoer niet in verhouding stond tot haar ongerustheid over de onverwachte beweging van haar arm. Die sensatie was haar op een vage manier bekend, al leek hij niet te passen in haar huidige situatie. Ze besefte plotseling dat er een dun stroompje speeksel uit haar mondhoek liep, dat langs haar wang op het kussen terechtkwam, waar het snel afkoelde. Het voelde bijzonder onplezierig aan. De geschokte verkilling die haar heldere verstand direct daarop ervoer had geen enkel effect op haar lichaam, evenmin als haar pogingen om haar mond te sluiten en haar hoofd een stukje terug te trekken… Bewust probeerde ze nu haar arm naar haar nog steeds jeukende been te brengen. Geen beweging. Met haar tenen wiebelen was een volgende optie. Ze bleven rustig stil liggen. Haar ogen bewegen, dan? Die wekker had ze nu óók wel gezien… Haar blik bleef strak op de kleine wijzer gericht. Haar ogen knipperden even, maar dat leek een gewone, routinematige reflex. Knipperen… zou dat wèl lukken? Nee. Niet op commando, in elk geval. Ze begon nu echt in paniek te raken, al gaf haar lichaam precies de tegenovergestelde emotie weer: dat begon juist weer wat tot rust te komen… Haar tong wilde óók al niet luisteren naar de opdrachten die ze gaf. Praten! bedacht ze opeens bezorgd. Kan ik dan nog wel práten!? …Ze wist wat ze wilde gaan zeggen. In haar gedachten zag ze het woord zo helder als het schermpje van haar mobieltje in het donker uitgespeld staan — maar ze kreeg het niet over haar lippen. Het was overigens géén mooi woord. Ze wist niets meer te bedenken. De wetenschap dat ze alles bewust meemaakte, maar niets met haar lichaam kon, vulde haar met schrikbeelden van een vlinder, die in een duikerspak zit opgesloten… Het enige wat ze kon doen, was in haar toestand berusten en vol angstige denkbeelden wachten tot haar vader thuis zou komen… Bvvvp—bvvvp—bvvvp— Haar lichaam schrok duidelijk van het zeurende geluid van haar wekker, die afliep. Voor Gabriëlle was het een doodgewoon geluidje, dat alleen vanwege het feit dat Ter Heerdt haar zometeen op school verwachtte een vervelende klank had — maar ze ervoer de bekende emotie die met dat idee gepaard ging totaal niet lichamelijk… Bvvvp—bvvvp—bvvvp—bvv… Terwijl Gabriëlle zich onsamenhangend lag af te vragen of ze nu verlamd was, zich druk maakte over de vraag hoe ze in deze toestand de school moest bereiken en zich buiten elke proportie ergerde aan het koude plasje speeksel dat haar kussen bevochtigde en haar wang irriteerde, streed Lidhia een heel andere strijd. O ja, dat is dat geluid van dat klokje, bedacht ze al bij de derde korte zoemtoon. Waarom drukt Gabriëlle dat knopje niet in!? Ze moet toch uit bed en naar die enge leraar? Heel stil lag Gabriëlle. Lidhia wachtte — zoals ze dat intussen gewend was in de luchtwereld — op het moment dat haar gastvrouw op het klokje zou reageren. Wat is dat vreemde gevoel bij Gabriëlles wang? vroeg ze zich af. Het was iets onprettigs, zoveel was helder. Een nieuwe gedachte klopte bij haar aan — een gedachte waarvoor ze bijna niet open durfde te doen… maar ze wilde het wèl: ze moest het zeker weten… Bvvvp—bvvvp—bvvvp—bvv… Plotseling voelde en zag Gabriëlle hoe haar hoofd over het kussen achterover draaide, zodat de rechterkant van haar kin op de koude plek gleed en zij naar het hoofdeinde van haar bed lag te kijken. Deze houding gaf geen fijn gevoel in haar nek. Direct daarop sloten haar ogen zich, vertrok haar gezicht zich in een vreemde grimas en hoorde ze zichzelf een angstig, klaaglijk geluid uitstoten… Huilde haar lichaam nou? Haar gedachten blokkeerden op een plotseling besef, terwijl haar hoofd spontaan teruggleed in een prettigere positie. Het was een angstaanjagend besef, dat als van grote hoogte bovenop haar bewustzijn viel en te zwaar bleek om te bevatten: het blokkeerde haar emoties totaal. Natúúrlijk kwam deze sensatie haar bekend voor! Natúúrlijk leek hij niet in haar huidige situatie te passen! Zij zelf zou óók wel willen huilen, maar… Ontsteld over de onthutsende ontdekking van een bekend fenomeen in de verkeerde omgeving vroeg ze in een innerlijke, eenzame stilte: Lidhia!? |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
In principe klopt dat met het verhaal, maar wat nog duidelijker kan misschien is wie wat zegt/ denkt/ doet... Daar kom ik namelijk niet uit. Heb je daar iets aan? 
